کتاب با ماندلا در کشور رنگین کمان

کتاب با ماندلا در کشور رنگین کمان نوشتهٔ جاوید قربان اوغلی و ویراستهٔ الهه عین بخش است. نشر نی این ناداستان را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی خاطرات سفیر ایران در آفریقای جنوبی.

درباره کتاب با ماندلا در کشور رنگین کمان

جاوید قربان اوغلی که در سال ۱۳۳۳ به دنیا آمده، از کارشناسان باسابقهٔ وزارت امور خارجهٔ ایران بوده است که در کارنامهٔ خود مدیرکلی آفریقای این وزارت خارجه و سفیر ایران در آفریقای جنوبی را نیز دارد. او در کتاب با ماندلا در کشور رنگین کمان خاطرات خودش با «نلسون رولیهلاها ماندلا»، سیاست‌مدار و رهبر نام‌دار آفریقای جنوبی را طی حضور چندساله در این کشور نوشته است. این کتاب که ۱۳ فصل دارد، ۱۳ ملاقات نویسنده با نلسون ماندلا را شرح داده است.  مقدمهٔ کتاب حاضر را اکبر هاشمی رفسنجانی نوشته است. خاطرات سفیر ایران در آفریقای جنوبی را که حاوی بخشی از تاریخ معاصر ایران است، بخوانید. گفته می‌شود که هنر بزرگ نلسون ماندلا، زدودن خشم و نفرت از دل‌ها و نشاندن نهال گذشت و محبت در جان انسان‌ها فارغ از رنگ و نژاد بود. او در اوج اقتدار با عبارت فراموش‌نشدنیِ «می‌بخشم، ولی فراموش نمی‌کنم»، دو عنصر به‌ظاهر متضاد «اخلاق» و «سیاست» را به هم پیوند زد و طرحی نو در عرصهٔ حکم‌رانی و سیاست‌ورزی درانداخت. ماندلا بر رفیع‌ترین قلهٔ محبوبیت، به قدرت پشت کرد تا الگو و اسوه‌ای باشد برای رهبرانی که خلعت حکومت را بر تن خود زیبنده می‌بینند و آن را رسالتی ابدی بر دوش خود احساس می‌کنند. او را بیشتر بشناسید با مطالعهٔ کتاب با ماندلا در کشور رنگین کمان.

خواندن کتاب با ماندلا در کشور رنگین کمان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان و قالب خاطرات یک سفیر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب با ماندلا در کشور رنگین کمان

«روز ۱۱ فوریهٔ ۱۹۹۰ (۲۲ بهمن ۱۳۶۸) بعد از مذاکرات طولانی آقای فردریک ویلیام دکلرک، رهبر جدید حزب ملی با ماندلا، رژیم آپارتاید شمار زیادی از زندانیان ازجمله نلسون ماندلا را آزاد کرد. ماندلا بعد از آزادی، برای تقویت کنگرهٔ ملی آفریقا در صحنهٔ سیاسی آفریقای جنوبی و انتخاباتی که در پیش بود، فعالیت‌های گسترده‌ای را برای ساماندهی حزب و انجام مذاکرات برای تدوین قانون اساسی و همچنین تقسیم قدرت از طریق برگزاری انتخابات سراسری آغاز کرد. در کنار این اقدامات همچنین با استفاده از محبوبیتی که در داخل و خارج کسب کرده بود، مسافرت‌های خارجی را در دستور کار خود قرار داد. هدف او از انجام این سفرها، کسب حمایت بین‌المللی برای ضرورت تغییرات در نظام سیاسی آفریقای جنوبی و جذب کمک‌های مالی برای حزب متبوعش بود. ایران هم در زمرهٔ این کشورها قرار داشت.

اولین سفر ماندلا به ایران در ۳۰ تیر ماه سال ۱۳۷۱ صورت گرفت. سفر او به ایران از اولین سفرهایش به خارج پس از آزادی نبود، ولی نفس حضور ماندلا در ایران نمایانگر اهمیت کشورمان نزد رهبر پرآوازه‌ای بود که قرار بود آفریقای جنوبی پساآپارتاید را اداره کند. ماندلا چند ماه پس از آزادی به چند کشور اروپایی (فرانسه، سوئیس، ایتالیا، هلند و انگلیس) سفر کرد و از لندن به آمریکا رفت. قبل از این سفر دوره‌ای، دکلرک براساس اصلاحاتی که در آفریقای جنوبی شروع کرده بود، در ملاقاتی خصوصی از ماندلا درخواست کرد با رهبران غربی در مورد پیشنهاد «رفع مجازات‌های اقتصادی و تحریم‌ها» گفت‌وگو کند. ماندلا با این‌که اصلاحات دکلرک را مهم می‌دانست، اما این مجازات‌ها و تحریم‌ها را هنوز بهترین اهرم برای وادارکردن حکومت به انجام اصلاحات بیشتر ارزیابی می‌کرد. او در پاسخ به دکلرک گفت: تا زمانی که وی آپارتاید را به طور کامل منحل نکند و یک دولت موقت روی کار نیاورد، نمی‌توانیم به حامیان خود بگوییم مجازات‌ها را لغو کنند.

ماندلا در سفر به آمریکا از محلهٔ هارلم دیدار و در استادیوم یانکی برای جمع کثیری سخنرانی کرد. برای او هارلم نماد قدرت، مقاومت، زیبایی و غرور سیاهان بود. در همان سفر به همسرش وینی گفت: هارلم همان سوتوی (Sweto) آمریکاست. این نکته را با دیدن جوانی به خاطر آورد که تی‌شرتی پوشیده بود که روی آن این شعار چاپ شده بود: «سیاه به حکم طبیعت، مغرور به حکم انتخاب». با دیدن این شعار گفت ما به حکم طبیعت و بالطبع با هم مرتبط هستیم، اما از روی اختیار و انتخاب به یکدیگر مباهات می‌کنیم (ماندلا، ۱۳۷۸:۷۵۰).»