کتاب نشریات دانشجویی زنان در ایران

کتاب نشریات دانشجویی زنان در ایران نوشتهٔ علی باغدار دلگشا است و روشنگران و مطالعات زنان آن را منتشر کرده است. این کتاب واکاوی مسائل اجتماعی زنان در نشریات دانشجویی زن‌نگار (۱۳۹۸-۱۳۲۱) است.

درباره کتاب نشریات دانشجویی زنان در ایران

موضوع اصلی کتابِ «نشریات دانشجویی زنان در ایران»، تحلیل جامعه‌شناختی (بافت موقعیت کلمات، ضریب تکرار واژگان، الگوی موضوعی، مخاطب شناسی، تقسیم‌بندی مطالب ارائه شده متناسب با مدل هنجار/ انحراف/ کج‌روی در بینش جامعه‌شناختی، معرفی مطالبات اجتماعی) نشریاتِ دانشجوییِ منتشر شده توسط زنان در دانشگاه‌های ایران با محوریت موضوعی بررسی مسائل اجتماعیِ زنان در ایران معاصر از سال ۱۳۲۱ شمسی به عنوان سال انتشار نخستین نشریهٔ دانشجویی زنان با عنوان گلرخ/گلسرخ تا شهریور ماه ۱۳۹۸ شمسی است.

پرسش اصلی کتاب نیز آن است که دخترانِ دانشجو با انتشار نشریات دانشجویی تخصصی با موضوع زنان به طرح و بیان چه مطالبی پرداخته‌اند؟ مطالبات اجتماعی آنان چه بوده و با چه رویکردی به مسئله‌های اجتماعی زنان در حالِ حاضرِ خودشان از سال ۱۳۲۱ تا ۱۳۹۸ شمسی توجه داشته‌اند؟

در این پژوهش تا حد امکان، تمامی نشریات دانشجویی زنان در دانشگاه‌های سطح کشور در دو دورهٔ پهلوی و جمهوری اسلامی گردآوری شده است و مورد بررسی غیرگزینشی قرار گرفته‌اند؛ جمع‌آوری‌ها به صورت میدانی و بهره‌گیری از منابع آرشیوی داخل و خارج از ایران صورت پذیرفته‌اند.

ایدهٔ اصلی این کتاب نیز شناخت مفهوم هویت، نقش‌های اجتماعی و مطالبات مدنیِ تعریف شده برای زنان از زبانِ خودِ آنان در بستر نهاد دانشگاه است.

خواندن کتاب نشریات دانشجویی زنان در ایران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزه‌های جامعه‌شناسی و تاریخ معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نشریات دانشجویی زنان در ایران

«انجام این اقدامات و همچنین انتشار نشریات زنان چون: دانش، شکوفه، زبانِ‌زنان، نامهٔ بانوان، عالم نسوان، جهان‌ِزنان و مجلهٔ جمعیت نسوان وطنخواه ایران در دورهٔ قاجار، تداوم نشریاتی چون عالم نسوان تا نیمهٔ دورهٔ پهلوی اول و انتشار دیگر جراید زنان چون مجله پیک سعادت نسوان در دوران پهلوی اول که محور موضوعی تمامی آنان نیز انعکاس و انتشار مسائل مربوط به زنان بوده زمینهٔ آن را فراهم ساخت تا زنان در کنار نگارش مکتوبات مطالبه‌گرایانه با استفاده از زبان نقد، داستان و شعر به طرح مطالبات اجتماعی خود و نقد نابرابری‌های اجتماعی در جامعهٔ سنتی و عرف‌گرای ایران در سال‌های ۱۲۸۹ تا ۱۳۱۱ شمسی بپردازند؛ از حق تحصیل سخن به میان آورند و با مخاطب قرار دادن مردان به نقد ساختارهای مردسالارانه در جامعه بپردازند. همچنین با مخاطب قرار دادن زنان به عنوان «خواهران وطنی و ایرانی»، زمینهٔ «اتحاد میان نسوان» را پدید آورند و ضمن استفاده از ضمایر اتحاد بخشی چون «ما» در کنار تأکید بر «من» به عنوان هویت مستقل زن بر تلاش تمامی زنان برای ارتقاء حقوق اجتماعی زن تأکید ورزند؛ تلاش‌هایی که میزان تحقق یا عدم تحقق آن و چرایی علل آن نوشته‌ای دیگر را طلب می‌کند.»