دانلود و خرید کتاب نوشتار زنانه

«نوشتار زنانه: بداهه‌گویی در مه» نوشته کامران برادران(-۱۳۶۸) است. این کتاب در ۷ فصل تنظیم شده است و در آن مجموعه‌ای از نوشته‌های پراکنده از نویسندگان و اندیشمندان در کنار هم قرار داده شده است و کوشیده شده یک پیکره یکپارچه از این اجزای پراکنده پیرامون مفهوم فلسفی-جامعه‌شناختی نوشتار زنانه به دست بدهد. در بریده‌ای از کتاب می‌خوانیم: نوشتار زنانه، نوشتاری که از دلِ زنانگی برآید، رابطه‌ای مستقیم با سیاست دارد. اما اگر سیاست را معطوف به تلاش برای بازیابی قدرت و مشروعیتِ سیاسی بدانیم، این اندیشه را یکسره به بن‌بست برده‌ایم. یکی‌ساختنِ سیاست با استیلا و قدرت معادل است با دست شستن از خودِ سیاست. نظریه‌ی انتقادی باید محرکی باشد که به کنه شکل‌های گوناگونِ مراقبت و سلطه بپردازد و آنان را بی‌پروایانه مورد تهاجم قرار دهد. در این میان، نقدِ ادبیاتِ نمادین به مثابه رسانه‌ای ایدئولوژیک اهمیتِ فراوان دارد. دولت‌ها همواره در کارِ تولیدِ چنین آثاری‌اند، آثاری که نگاهِ هویت‌سازِ ایدئولوژی را می‌توان از خلالِ متن‌شان تشخیص داد؛ مگر نه آن‌که در اوجِ جنگِ سرد، آثار نویسندگانی چون الکساندر سولژنیتسین تریبونِ بلامنازعِ دست‌راستی‌های آمریکایی بود؟ باید تمایزی روشن قائل شد میان «نوشتار زنانه» و آن‌چه «ادبیاتِ زنان» نام دارد. دومی هرچند نقابی سیاسی به چهره دارد و مدعی است راهی برای برون‌رفت از وضعیتِ موجود پیدا کرده، اما درواقع هنوز در تقسیم‌بندی‌های ایدئولوژیک گرفتار است. ادبیاتِ زنان، با تن دادن به کلیشه‌های جنسیتی و فرهنگی، بلافاصله در نظامِ سلطه و تولیدْ ادغام می‌شود. ایده‌ی غالب این ادبیاتْ دستِ رد زدن به ایده‌ی رهایی به مثابه یک رادیکالیته است و تجویزی جز این ندارد که بگذاریم هر کس، تا حدی که جایگاهش اجازه می‌دهد، مسیرهای فرهنگیِ از پیش موجود را پابه‌پا کند؛ تغییر با همین بازیگوشی‌های فرهنگی به‌وجود می‌آید!