کتاب پارتیزان و کبوترها

کتاب الکترونیکی پارتیزان و کبوترها نوشتۀ بهروز حاجی محمدی در انتشارات گروه انتشاراتی ققنوس چاپ شده است. این کتاب دربارۀ مجموعه‌ای از مقالات انتقادی در باب زندگی و آثار ساموئل بکت است که به بررسی ابعاد مختلف اندیشه، زبان، سکوت و مرگ در آثار این او می‌پردازد.

درباره کتاب پارتیزان و کبوترها

پارتیزان و کبوترها مجموعه‌ای از مقالات انتقادی است که زندگی و آثار ساموئل بکت، نمایشنامه‌نویس، رمان‌نویس و شاعر معاصر ایرلندی، را مورد بررسی قرار می‌دهد. این کتاب گردآورندهٔ بهروز حاجی محمدی، مقالاتی از استادان و پژوهشگران برجسته دربارهٔ بکت را در یک مجموعه به هم پیوسته گردآوری کرده است. در مقدمه پیشگفتار مترجم، ساموئل بکت که در سال یک هزار و نه صد و شش م در دوبلین به دنیا آمد و در سال یک هزار و نه صد و هشتاد و نه م در پاریس از دنیا رفت، به عنوان شخصیتی کم‌گفته اما عمیق در بیان مسائل بنیادی انسان مانند چیستی پدیده‌ها، زبان و معنا، سکوت و صدا، و مرگ و زندگی معرفی می‌شود. او در آثار خود مرگ را به ذهنی‌ترین شکل به صحنه می‌آورد و در عین حال برای حفظ حضور عینی انسان در پهنه وجود، به‌طور قهرمانانه با آن مبارزه می‌کرد.

این مجموعه شامل مقالات متعددی است که به زندگی بکت و تأثیراتی که او بر ادبیات معاصر گذاشته، پرداخته‌اند. به عنوان نمونه، مقاله «زندگی و زمینه‌ها» از کتاب دیوید پتی به زندگینامه اجمالی بکت و رخدادهایی که می‌توانند پس‌زمینهٔ تحلیل آثار او محسوب شوند، اشاره دارد. همچنین مقاله «بکت دکارتی» نیز به بررسی تأثیر مکاتب فلسفی بر آثار بکت می‌پردازد. در کنار این، مقاله‌های «سه رمان و چهار نوول»، «صحنه‌های هویت» و «سرهای مردگان» از کتاب جان پیلینگ به تحلیل رمان‌ها، داستان‌های کوتاه و نمایشنامه‌های بکت پرداخته‌اند.

همچنین، سه مقاله از مجموعه مقالات کتاب لویی اوپنهایم شامل «بکت و کتاب‌شناسی او»، «ریشه‌های تاریخی، متنی و زندگینامه‌ای» و «سرچشمه‌های جاذبه در تئاتر بکت» به بررسی جنبه‌های مختلف تاریخی، متنی و هنری آثار بکت پرداخته‌اند. ژان ژاک مایو نیز در مقاله‌ای کوتاه با عنوان «ساموئل بکت»، نکات تحلیلی و انتقادی مهمی را در باب آثار این نویسنده مطرح می‌کند. علاوه بر این، مقاله‌های تطبیقی مانند «سرهای مردگان» از کایر الام و «سرچشمه‌های جاذبه در تئاتر بکت» از کاترین ورث، به بررسی عناوین و مضامین نمایشی بکت از منظر انتقادی پرداخته‌اند. آخرین مقاله، «بکت و کتاب‌شناسی او»، به مرور آثار انتقادی منتشرشده درباره بکت تا سال دو هزار و چهار می‌پردازد و با ذکر مستندات پژوهشی، به تحلیل آثار او پرداخته است.

این مجموعه، علاوه بر ارائهٔ دیدگاهی جامع نسبت به زندگی و آثار بکت، سعی دارد تصویری روشن از ادبیات انتزاعی و فلسفی او به دست دهد؛ ادبی که در آن بکت به عنوان بازیگر ذهن و زبان، تراژدی وجود را به شکلی متفاوت به تصویر کشیده و در نهضت مقاومت فرانسه نیز سهمی داشته است.

کتاب پارتیزان و کبوترها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای پژوهشگران ادبی‌هنری، دانشوران هنرهای نمایشی و علاقه‌مندان به ادبیات انگلیسی و نقد ادبی مناسب است.

درباره ساموئل بکت

ساموئل بارکْلی بِکت در سال ۱۹۰۶ به دنیا آمد. او نمایشنامه‌نویس، رمان‌نویس و شاعر ایرلندی و برندهٔ جایزهٔ نوبل است. او را به‌عنوان نخستین ابزوردنویسی می‌‌شناسند که شهرت جهانی کسب کرد. بکت در سال ۱۹۶۹ به‌دلیل نوشته‌هایش در قالب رمان و نمایشنامه که درمورد فقر معنوی انسان امروزی است، جایزهٔ نوبل ادبیات را دریافت کرد. او بدون آنکه قصد روایت داستان یا طرح دسیسه‌ای را داشته باشد، به وضعیت بغرنج و پوچ بشر در جهان پرداخته و به‌خوبی موقعیت انسان تنهای عصرش را که انسانِ گذشته از فجایع جنگ است، هم در کلام و هم در فضای آثارش بازنمایی کرده است. آثار او بی‌پروا، به‌شکل بنیادی کمینه‌گرا و بنابر بعضی تفسیرها، دررابطه‌با وضعیت انسان‌ها عمیقاً بدبینانه‌اند. این حس بدبینی اغلب با قریحهٔ طنزپردازی قوی و غالباً نیش‌دار او تلطیف می‌شود. آثار اخیر او، بن‌مایه‌های موردنظرشان را به‌شکلی رمزگونه و کاهش‌یافته مطرح و ارائه می‌کنند. یکی از ویژگی‌های خاص، منحصربه‌فرد و البته مهم آثار این نویسندهٔ ایرلندی زبان آثار او است. زبان آثار بکت همواره حاوی طنز تلخی است که می‌کوشد رابطه و گفتارها را از معنا خالی کند. دنیای آثار او یک دنیای فراواقعی‌ است که انسان در آن در نوعی خلأ گیر افتاده و ازاین‌رو تلاش‌های احمقانه‌ای برای برقراری رابطه می‌کند. برخی از آثار مشهور ساموئل بکت عبارتند از:

نمایشنامه‌ها: در انتظار گودو (۱۹۵۲)، دست آخر (یا آخر بازی) (۱۹۵۷)، آخرین نوار کراپ (۱۹۵۸)، بازی (۱۹۶۳)، من نه (۱۹۷۲)، فاجعه (۱۹۸۲)، چی کجا (۱۹۸۳)، چرکنویس برای یک نمایشنامه ۱&۲ (۱۹۶۵)، روزهای خوش (۱۹۶۰)، همهٔ افتادگان (۱۹۵۷)

رمان‌ها: مِرفی (۱۹۳۸)، وات (۱۹۴۵، انتشار ۱۹۵۳)، مالوی (۱۹۵۱)، مالون می‌میرد (۱۹۵۱)، نام‌ناپذیر (۱۹۵۳)، گم‌گشتگان

مصاحبه‌ها: «آخرین دیدار با ساموئل بکت» اثر احمد کامیابی مسک و «گفت‌وگوهایی با ساموئل بکت»، اثر اوژن یونسکو و ژان لویی بارو

شعرها: «هوروسکوپ» (۱۹۳۰) و «آنچه واژه هست»

ساموئل بکت در سال ۱۹۸۹ درگذشت.

بخشی از کتاب پارتیزان و کبوترها

«نام رمزی هسته‌ای که آن‌ها به آن پیوستند گلوریا اس‌ام‌اچ بود؛ این هستهبرای سازماندهی فرار خلبانان نیروی هوایی انگلیس تشکیل شده بود که هواپیماهایشان در پاریس مورد اصابت قرار گرفته بود. اما این هسته، هنگام الحاق بکت و سوزان، به هسته‌ای اطلاعاتی تبدیل شده بود که شواهد مربوط به تحرک نیروهای نظامی آلمان را به نیروهای امنیتی متفقین گزارش می‌کرد. کار بکت در این هسته به شکلی منحصربه‌فرد با تخصص او سازگار بود؛ او اطلاعات را می‌گرفت، به انگلیسی ترجمه می‌کرد، و سند دقیقی را تنظیم و تصحیح می‌کرد که برای قرار دادن روی میکروفیلم و قاچاق به خارج از کشور آماده بود. این کاری بسیار خطرناک بود. این گروه خیلی زود نحوه فعالیتِ تا حد امکان مخفیانه را فرا گرفت، اما در مواردی دشمن به آن‌ها خیلی نزدیک می‌شد و اعضای گروه عملاً پی بردند که نمی‌توانند از امنیت هسته به میزانی که مطلوب آن‌هاست مطمئن شوند. در سال ۱۹۴۱، بکت، سوزان و دیگر اعضای هسته بی‌وقفه کار کردند. اما یک سال بعد، زمانی که کشیشی فرانسوی به نام پدر ابیش هسته‌شان را لو داد، بخت از آن‌ها رو برگرداند. اوبرای آلمانی‌ها کار می‌کرد. بکت و سوزان به‌سختی از فرانسه گریختند و پس از سفری پرمخاطره در فرانسه اشغالی سرانجام در روستای روسیون واقعدر بخش ووکلوز در منطقه ویشی پناهگاه امنی یافتند (آن‌جا اسماً بخشی ازفرانسه غیراشغالی بود، اما عملاً یک حکومت دست‌نشانده آلمانی اداره‌اش می‌کرد). دیگر اعضای هسته این‌قدر خوش‌شانس نبودند. آلبر پرون (یکیاز دوستان نزدیک بکت) دستگیر و زندانی شد و در سال ۱۹۴۵، اندکی پس از آزادسازی اردوگاه کار اجباری که او در آن زندانی بود، مُرد. پس از جنگ، به خاطر فعالیت در نهضت مقاومت، جایزه کروئا دو گر و مدال حق‌شناسیفرانسه به بکت اعطا شد.»