کتاب بازی نامحدود

کتاب بازی نامحدود نوشته‌ٔ سایمون سینک و ترجمهٔ مریم جعفری است و نشر هورمزد آن را منتشر کرده است. ما بازی و قواعد آن را انتخاب نمی‌کنیم؛ ما فقط انتخاب می‌کنیم چگونه بازی کنیم.

درباره کتاب بازی نامحدود

در طول تاریخ بشریت، بارها از مزایای تفکر نامحدود بهره برده‌ایم. پیدایش جوامع بزرگ، پیشرفت در علم و پزشکی و کشف فضا همگی رخ داد؛ زیرا بسیاری از مردم، با یک انگیزهٔ مشترک، بدون چشم‌اندازی روشن همکاری با یکدیگر را برگزیدند؛ مثلاً، اگر موشکی که به فضا پرتاب می‌شد، سقوط می‌کرد ما مشکل را پیدا و دوباره تلاش می‌کردیم؛ و حتی پس از موفقیت، به تلاشمان ادامه می‌دادیم. ما این کارها را نه برای دستیابی به پاداش پایان سال، بلکه به این دلیل انجام می‌دادیم که احساس می‌کردیم برای چیزی فراتر از خودمان همکاری می‌کنیم؛ چیزی باارزش که بعد از زندگی ما هم ادامه خواهد داشت.

برای دستیابی به همهٔ این مزایا، نیازمند تلاشی واقعی هستیم و می‌دانیم تلاش‌کردن با دیدی نامحدود و درازمدت آسان نیست. در مقام موجودات انسانی به‌طور طبیعی تمایل داریم به دنبال راه‌حل‌های فوری برای مشکلات ناخوشایند و اولویت‌بندی بردهای سریع برای ارضای جاه‌طلبی‌هایمان باشیم. تمایل داریم جهان را به‌صورت شکست‌ها و پیروزی‌ها و برنده‌ها و بازنده‌ها ببینیم. این سبک پیش‌فرض برد_ باخت شاید در کوتاه‌مدت مفید باشد اما به‌عنوان یک راهکار برای عملکرد شرکت‌ها و سازمان‌ها در درازمدت نتایج منفی به بار می‌آورد.

نتایج چنین نگرشی بسیار آشناست: اخراج‌های سالانهٔ دسته‌جمعی به‌منظور تحقق طرح‌های مستبدانه، محیط‌های کاری بی‌رحمانه، تسلیم در برابر خواست سهامداران به قیمت نادیده گرفتن نیازهای کارمندان و مشتریان، فعالیت‌های تجاری نادرست و غیراخلاقی، تشویق اعضای آسیب‌رسان تیم و نادیده گرفتن آسیب‌هایی که به سایر اعضای تیم وارد می‌کنند و ارج نهادن به رهبرانی که ظاهراً به خودشان بیش از زیردستانشان اهمیت می‌دهند. همهٔ این‌ها در کاهش وفاداری و تعهد و افزایش ناامنی و اضطراب که بسیاری از ما این روزها احساس می‌کنیم، نقش دارند. به نظر می‌رسد این رویکرد غیرانسانی و معاملاتی نسبت به کسب‌وکار عواقب ناخوشایند انقلاب صنعتی را شدت بخشیده و عواقب آن در عصر دیجیتال شدیدتر شده است. درواقع چنین به نظر می‌رسد که درک کلی ما از تجارت و سرمایه‌داری تحت کنترل تفکر کوتاه‌مدت ذهن محدود قرارگرفته است.

گرچه بسیاری از ما برای چنین شرایطی اظهار تأسف می‌کنیم، متأسفانه تمایل بازار به حفظ شرایط موجود قوی‌تر از قدرت تغییر آن است. وقتی چیزهایی شبیه «اول مردم بعد سود» می‌گوییم، اغلب مواقع با مقاومت روبه‌رو می‌شویم. کسانی که نظام موجود را کنترل می‌کنند، بسیاری از رهبران کنونی، به ما می‌گویند که ما ساده هستیم و «واقعیت» کارکرد تجارت را درک نمی‌کنیم. درنتیجه، بسیاری از ما عقب‌نشینی می‌کنیم و می‌پذیریم که باید هراسان از خواب بیدار شویم و به محل کار برویم و وقتی به‌دنبال رضایت در زندگی هستیم احساس امنیت نداشته باشیم؛ تا حدی که

جستجو برای آن تعادل نایاب بین کار و زندگی به یک مهارت دشوار تبدیل شده است. اما آیا گزینهٔ مناسب دیگری داریم؟

ما این قدرت را داریم تا دنیایی بسازیم که در آن اکثر ما هرروز صبح باانگیزه و احساس امنیت بیدار شویم و سر کار برویم و در پایان روز با رضایت به خانه برگردیم. تغییری که از آن حمایت می‌کنم، آسان نیست؛ اما شدنی است. با رهبران خوب -رهبران بزرگ- این رؤیا می‌تواند محقق شود. رهبران بزرگ آن‌هایی هستند که فراتر از کوتاه‌مدت در مقابل درازمدت می‌اندیشند. این رهبران همان‌هایی هستند که می‌دانند موضوع دورهٔ بعد و انتخابات بعد نیست؛ بلکه موضوع دربارهٔ نسل بعدی است. رهبران بزرگ سازمان‌های خود را با هدف موفقیتی فراتر از روزگاران خود پایه‌گذاری می‌کنند و منافع ناشی از انجام این کار برای ما، برای تجارت و حتی سهامداران بسیار زیاد است.

کتاب بازی نامحدود به کسانی جان دوباره می‌دهد که آمادهٔ مبارزه با شرایط موجود و جایگزینی آن با واقعیتی هستند که برای انسان‌های محتاجِ احساس امنیت هدایتگری بیشتری دارد؛ برای مشارکت در چیزی بزرگ‌تر از خودمان و تحقق آن برای خودمان و روزگاران بعد از ما؛ برای واقعیتی که در جهت تحقق بهترین منافع ما به‌عنوان افراد، شرکت‌ها، جوامع و گونه‌هاست.

اگر به جهانی باور داشته باشیم که بتوانیم در آن هرروز احساس خوشحالی، امنیت و موفقیت کنیم؛ و اگر باور کنیم رهبران کسانی هستند که می‌توانند این رؤیا را محقق سازند، پس مسئولیت جمعی ما یافتن، هدایت و حمایت از افرادی است که متعهد شده‌اند دیگران را به شیوه‌ای رهبری کنند که آن رؤیا را به زندگی واقعی دعوت نمایند. یکی از قدم‌هایی که در این راه باید برداریم این است که یاد بگیریم منظور از رهبری‌کردن در بازی نامحدود چیست؟

خواندن کتاب بازی نامحدود را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران کتاب‌های مدیریت و توسعهٔ فردی و همهٔ رهبرها و رئیس‌ها پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بازی نامحدود

«با حضور حداقل دو بازیکن، یک بازی شکل می‌گیرد. دو نوع بازی وجود دارد: بازی محدود و بازی نامحدود. بازی‌های محدود را بازیکنان مشخصی بازی می‌کنند؛ آن‌ها قوانین مشخص و یک هدف توافق‌شده دارند که وقتی به آن دست می‌یابند، بازی را خاتمه می‌دهند؛ مثلاً فوتبال یک بازی محدود است. بازیکنان همگی لباس مشخصی دارند و به‌راحتی قابل‌تشخیص‌اند. مجموعه قوانین تعریف‌شده‌ای برای بازی هست و داوران برای رعایت قوانین حضور دارند. تمام بازیکنان بر سر بازی طبق آن قوانین توافق دارند و اگر قوانین را زیر پا بگذارند، ضربهٔ پنالتی را به‌عنوان جریمه می‌پذیرند. همگی قبول دارند که در پایان زمان مشخص هر تیمی که امتیاز بیشتری کسب کرده باشد به‌منزلهٔ تیم برنده معرفی می‌شود. بازی تمام می‌شود و همه به خانه برمی‌گردند. در بازی‌های محدود همیشه یک شروع، یک میانه و یک پایان وجود دارد.

در مقابل، بازی‌های نامحدود را بازیکنان مشخص و نامشخص بازی می‌کنند. هیچ قانون دقیق و توافق‌شده‌ای ندارد. گرچه ممکن است قراردادها یا قوانینی رفتار بازیکنان را کنترل کند، در میان آن مرزهای وسیع، بازیکنان می‌توانند هر طور که مایل‌اند رفتار کنند. شیوه‌ای که هر بازیکن برای بازی کردن انتخاب می‌کند کاملاً به خودش بستگی دارد و می‌تواند روشش را در هرزمانی و به هر علتی تغییر دهد.

در این بازی‌ها، افق زمانی نیز نامحدود است و از آنجا که هیچ خط پایان عملی برای بازی وجود ندارد، «پیروزی» نیز در آن بی‌معناست. در بازی نامحدود، هدف اولیه تداوم بازی و ابدی‌کردن آن است.

من درکم از این دو نوع بازی را از پروفسور جیمز پی. کرس دارم که در سال ۱۹۸۶ رسالهٔ کوچکی به نام بازی‌های محدود و نامحدود: تصوری از زندگی به‌عنوان یک بازی و احتمال نوشت. کتاب کرس بود که برای اولین بار مرا به اندیشیدن فراتر از بردوباخت و فراتر از قیدوبندها واداشت. هرچه بیشتر جهان را از دریچهٔ لنز بازی‌های محدود و نامحدود کرس دیدم، بیشتر متوجه بازی‌های نامحدود اطراف شدم؛ بازی‌هایی بدون خط پایان و بدون برنده؛ مثلاً چیزی شبیه اول‌شدن در ازدواج یا دوستی وجود ندارد. اگرچه مدرسه ممکن است محدود باشد، چیزی به‌عنوان بردن در تحصیلات وجود ندارد. شاید شما، متقاضیان دیگر را برای یک شغل یا ترفیع شکست دهید اما هرگز برای برنده‌شدن در یک حرفه سر کسی تاج نمی‌گذارند. شاید ملت‌ها در مقیاس جهانی با کشورهای دیگر بر سر زمین، برتری یا مزایای اقتصادی بجنگند اما چیزی به‌منزلهٔ برنده در سیاست جهانی وجود ندارد. فرقی نمی‌کند چقدر در زندگی موفق هستیم، وقتی می‌میریم هیچ‌یک از ما برندهٔ زندگی شناخته نخواهیم شد. به همین ترتیب چیزی به‌عنوان بردن در کسب‌وکار هم وجود ندارد. تمامی این‌ها سفرهای زندگی هستند نه وقایع آن.

بااین‌حال، اگر امروز به کلام بسیاری از رهبرانمان گوش دهیم، به نظر می‌رسد بازی‌ای را که در حال انجام آن هستند، نمی‌شناسند. آن‌ها پیوسته دربارهٔ «برنده‌شدن» صحبت می‌کنند؛ نسبت به «پیروزی در رقابت» وسواس به خرج می‌دهند؛ به جهان اعلام می‌کنند که بهترین هستند. ادعا می‌کنند دیدگاهشان درجه‌یک است. زهی خیال باطل، در بازی‌های بدون خط پایان، تمامی این‌ها غیرممکن است.

رهبری‌کردن با چنین طرز فکر محدودی در یک بازی نامحدود، مشکلات متعددی به بار می‌آورد که متداول‌ترین آن‌ها کاهش اعتماد، همکاری و نوآوری است. در مقابل، رهبری‌کردن با ذهنیت نامحدود در یک بازی نامحدود به‌واقع ما را به مسیر بهتری هدایت می‌کند. گروه‌هایی که طرز فکر نامحدودی دارند از سطح بالاتری از اعتماد، همکاری و نوآوری و نتایج متعاقب آن بهره می‌برند. اگر همهٔ ما در اوقات مختلف بازیکنان بازی‌های نامحدود باشیم، پس به نفعمان است یاد بگیریم چطور بازی‌ای که در آن هستیم و روش‌های پیشبرد یک طرز فکر نامحدود را تشخیص دهیم. همچنین تشخیص نشانه‌های طرز فکر محدود برای ایجاد تعادل پیش از آسیب واقعی هم به همان اندازه اهمیت دارد.»