کتاب طمع

کتاب طمع نوشتهٔ فیلیس ای. تیکل و ترجمهٔ نسترن ظهیری است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی از مجموعهٔ «هفت گناه کبیره».

درباره کتاب طمع

مجموعهٔ «هفت گناه کبیره» به‌همت کتابخانهٔ عمومی نیویورک و انتشارات دانشگاه آکسفورد انتشار یافته و کوشیده است در قالب مجلدهای جداگانه و از چشم‌انداز جهان امروز، به‌ویژه سنت فرهنگی مغرب‌زمین از هر یک از گناهان در گذشته و امروز و به‌ویژه در سنت مسیحی سخن بگوید. کتاب طمع (Greed) از مجموعهٔ «هفت گناه کبیره» به ما گفته است که همهٔ انسان‌ها ممکن است تا حدی طمع را در زندگی خود تجربه کرده باشند. طمع گناهی است که به‌سادگی آن را در وجود دیگران می‌بینیم، اما به‌ندرت خودمان را مبتلا به آن می‌دانیم؛ قدرت طمع در همین نهفته است. کتاب حاضر طمع را مادر و موطن و ریشه و هم‌نشین همهٔ گناهان دیگر دانسته است.

خواندن کتاب طمع را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب گناهان کبیره (در سنت مسیحی) پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب طمع

«بعدها از ماریو دونیدزتی، رئالیست و عالم جامع‌الاطراف ایتالیایی، به عنوان داوینچی معاصر یاد خواهند کرد. دونیدزتی بیش از هر تصویرپرداز معاصر غربی فهمیده است که پندارهٔ جدید باید همواره به پندارهای پیشین رجوع کند و اُسِ‌اساس کار خود را از نیاکان وام گیرد. وی با بیان این امر که تخریبِ گذشته به خموشی می‌انجامد، تأکید می‌کند که گام بعدی احترام به چیزهایی است که از گذشته به جا مانده. در نظر دونیدزتی، دانته همواره اعتبار سترگِ باقیمانده در زمانهٔ طمع باقی خواهد ماند؛ و از حدود سی سال پیش او مشغول مطالعهٔ آثار دانته است. گرچه نزدیکی فکری شاعر فقید و نقاش معاصر بخش اعظم تفکر غرب را پوشش می‌دهد، دونیدزتی با استفاده از تلقی دانته از گناهان کبیره حدود پانزده یا بیست سال پیش توانست سرچشمهٔ شاهکار بلامنازع خود را بیابد.

همان‌طور که دایرهٔ مطالعات مقدماتی و فریفتگی او به گناه افزایش می‌یافت، علاقهٔ وسوسه‌گونه‌اش به رنگ و سایه او را بر آن داشت تا گناهان کبیره را به زبان روح زمانهٔ در حال ظهور خود تفسیر کند. او بر این باور بود که تنها درخشندگی و شفافیت پاستل از حیث معناشناختی برایش کافی است، اما از طرفی نیز آگاه بود که این ابزار همواره محدودیت میرایی و زوال تدریجی داشته است. بدین رو پس از سال‌ها تلاش سبکی جدید را در نقاشی پایه گذاشت که اکنون کروماتیسم نو نام گرفته است. دونیدزتی در دههٔ آخر قرن گذشته فن جدیدی را در نقاشی پاستل به کمال رساند که شامل اصلاحاتی اساسی در ساختار سنتی و سبک نقاشی با آن ابزار بود. اولین نوآوری او این بود که به جای کاغذ از بوم یا کرباس چسبیده به تختهٔ چوبی و ترکیبی مشتمل بر سنگ مرمر صاف و نرم‌شدهٔ کارارا استفاده می‌کرد. تطبیق و اقتباس دوم او تثبیت رنگدانه‌ها روی بوم جدید از طریق قرار دادن بوم در معرض بخار آب جوشان بود، تا جایی که پاستل، بوم، چسب، و سنگ مرمر دیگر چهار عنصر جداگانه نبودند، بلکه به عنصری واحد تبدیل می‌شدند. سطحی که به دست می‌آمد، چنان در هم آمیخته بود که می‌شد بارها آن را صیقل یا حتی جلا داد و لایهٔ رنگدانهٔ جدیدی بر آن افزود. بنا بر مشاهدات خود دونیدزتی، این سطحِ بوم «شفافیت تراز اول و سایه‌های بهترین نمونه‌های نقاشی‌های چسب رنگ را در خود دارد» و البته پایداری بوم نیز بدان اضافه شده است.

هفت گناه کبیرهٔ دونیدزتی اثری است مشتمل بر هفت تابلو. چهار اثر محور افقی دارند و سه اثر محور عمودی. هنگامی که این تابلوها در کنار هم به نمایش درمی‌آیند، دو قاب افقی در بالا و دو قاب هم در پایین نصب می‌شوند، و سه قاب عمودی به طور مستقیم فاصلهٔ میانی ردیف قاب‌های افقی بالا و پایین را پر می‌کنند. طمع در تصدیق مقام مرسوم و سنتی خود، جایگاه میانی در بین سه قاب عمودی و از این رو مرکز این مجموعه را به خود اختصاص داده است.»