کتاب افسانه‌ دولت

کتاب افسانه‌ دولت نوشتهٔ ارنست کاسیرر و ترجمهٔ نجف دریابندری است. انتشارات خوارزمی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی درمورد نقش و کارکرد افسانه در فلسفه و علوم سیاسی و اجتماعی.

درباره کتاب افسانه‌ دولت

ارنست کاسیرر در کتاب افسانه‌ دولت نشان داده است که چگونه افسانهٔ دولت از دوران بدوی تکامل‌ یافته تا راه را برای ظهور دولت توتالیتر مدرن آماده کند. این فیلسوف نئوکانتی آلمانی، پیش از نقل‌مکان به ایالات متحده و تدریس در دانشگاه‌های ییل و کلمبیا، در چند دانشگاه اروپایی تدریس کرد. محور اندیشهٔ کاسیرر نظریهٔ اشکال نمادین او است. او بازنمایی را اساساً نمادین تفسیر کرد و مواد ادراکی را با معانی مفهومی در آمیخت. او تعلیم داد که نوع انسان اساساً یک حیوان نمادین است و معتقد بود که اشکال نمادین در شیوه‌های مختلف زبان، اسطوره، هنر، علم و دین آشکار می‌شود. کاسیرر کتاب «افسانهٔ دولت» را با هدف تشریح مبانی روی کارآمدن فاشیسم در سال‌های ابتدایی قرن بیستم در اروپای غربی به رشتهٔ تحریر در آورده است. او در این کتاب به بررسی نقش و کارکرد افسانه به‌عنوان امری موهوم که ریشه در اندیشهٔ بشری دارد و تأثیرات آن بر کنش‌های اجتماعی انسان در طول تاریخ پرداخته و ابعاد سیطرهٔ اندیشهٔ افسانه‌ای را بر حوزه‌های مختلف فکر بشری بررسی کرده؛ همچنین به چگونگی تأثیر عنصر افسانه بر مکاتب مختلف فلسفهٔ سیاسی پرداخته و از این رهگذر نشان داده است که چگونه عناصر غیرعقلانی با کنش‌گذاری در عرصهٔ رفتارهای سیاسی و اجتماعی، حیات انسان را متأثر ساخته و پیامدهای مصیبت‌بار آن از جمله ظهور فاشیسم را به‌دنبال داشته است. ارنست کاسیرر در بخش اول توضیح داده است که افسانه چیست و در ادامه به ساختمان اندیشهٔ افسانه‌ای، افسانه و زبان، افسانه و روانشناسی عواطف و کار افسانه در زندگی اجتماعی انسان پرداخته است. بخش دوم این کتاب «تلاش بر ضد افسانه در تاریخ نظریهٔ سیاسی» و بخش سوم آن «افسانهٔ قرن بیستم» نام دارد. «کنت برک» این کتاب را «بررسی درخشان برخی از متون اصلی در تاریخ نظریهٔ سیاسی» نامیده است.

خواندن کتاب افسانه‌ دولت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد نقش و کارکرد افسانه در فلسفه و علوم سیاسی و اجتماعی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ارنست کاسیرر

ارنست کاسیرر در سال ۱۸۷۴ به دنیا آمد و در ۱۹۴۵ درگذشت. او یک فیلسوف نوکانتی آلمانی و تاریخ‌نگار فلسفهٔ غرب و از شاگردان «گئورگ زیمل» و «هرمان کوهن» و استاد فیلسوفانی چون «لئو اشتراوس» و «هانری کربن» بود. اِرْنْسْت کاسیرِر در بریسلاو آلمان متولد شد. هنگامی که ۱۸ سال داشت، وارد دانشگاه برلین شد. آنجا به درخواست پدرش به تحصیل حقوق پرداخت، اما پس از چندی آن را رها کرد و فلسفه و ادبیات آلمانی خواند. او سال ۱۹۸۴ در کلاس درس کانت زیمل حاضر شد؛ جایی که با نوشتارهای کوهن دربارهٔ کانت آشنا شد. ازآن‌پس به دانشگاه لایپزیگ و سپس هایدلبرگ رفت، اما دوباره به دانشگاه برلین بازگشت. کاسیرر ازآن‌پس به دانشگاه ماربورگ رفت؛ جایی که بلندآوازه‌ترین نوکانتی یهودی قرن نوزدهم در آن تدریس می‌کرد و از ۱۸۹۶ تا ۱۸۹۹ زیر نظر کوهن به تکمیل رسالهٔ دکترای خود دربارهٔ تحلیل دکارت از دانش علمی ریاضی و طبیعی پرداخت. این کار به‌عنوان مقدمهٔ اولین اثر کاسیرر تحت‌عنوان «نظام فلسفی لایبنیتس» در سال ۱۹۰۲ به چاپ رسید.

او پیش از نقل‌مکان به ایالات متحده و تدریس در دانشگاه‌های ییل و کلمبیا، در چندین دانشگاه اروپایی تدریس کرد. کاسیرر، مورخ پرکار فلسفه، تحت‌تأثیر «امانوئل کانت» و «گئورگ هگل» هم قرار گرفت، اما تز متمایز خود را ابداع کرد. محور اندیشهٔ کاسیرر نظریهٔ اشکال نمادین اوست. او بازنمایی را اساساً نمادین تفسیر کرد و مواد ادراکی را با معانی مفهومی درآمیخت. او تعلیم داد که نوع انسان اساساً یک حیوان نمادین است. او معتقد بود که اشکال نمادین در شیوه‌های مختلف زبان، اسطوره، هنر، علم و دین آشکار می‌شوند. کاسیرر از نظریهٔ اشکال نمادین خود در بسط یک فلسفهٔ فرهنگ انعطاف‌پذیر استفاده کرد. کتاب «اسطوره دولت» («افسانهٔ دولت») یکی از آثار اوست.

بخشی از کتاب افسانه‌ دولت

«روز بیست و دوم ماه مهٔ ۱۸۴۰ که توماس کارلایل درسهای خود را زیر عنوان «دربارهٔ قهرمانان، قهرمان‌پرستی، و کارهای قهرمانی در تاریخ» آغاز کرد، جمع بزرگ و برجسته‌ای در مجلس درس او حاضر شده‌بودند. «توده‌ای از محافل اشرافی لندن» آمده‌بودند تا سخنان او را گوش کنند. درس کارلایل نوعی خلجان برانگیخت؛ ولی هیچ کس نمی‌توانست پیش‌بینی کند که این رویداد ساده آبستن چه پیامدهای سیاسی بزرگی است. کارلایل برای انگلیسیان دورهٔ ملکه ویکتوریا سخن می‌گفت. شنوندگانش دویست تا سیصد تن بودند و «مرتبه و شعور اشرافی» داشتند. چنانکه کارلایل در یکی از نامه‌هایش می‌گوید: «اسقفها و انواع و اقسام آدمها آمده‌بودند؛ مطلب تازه‌ای شنیدند و بسیار شگفت‌زده و بسیار خوشوقت بنظرمی‌رسیدند. خندیدند و کف زدند.» ولی مسلماً هیچ یک از شنوندگان یک لحظه هم گمان نکرد که در مطالب سخنران مادهٔ منفجرهٔ خطرناکی نهفته‌است. خود کارلایل هم چنین احساسی نداشت. او نه تنها انقلابی نبود بلکه محافظه‌کار هم بود. می‌خواست نظام اجتماعی و سیاسی را تثبیت کند، و معتقد بود که برای این کار راهی بهتر از پرستش قهرمان وجودندارد. قصدش به‌هیچ روی این نبود که مذهب سیاسی تازه‌ای را تبلیغ کند. به‌نظر او پرستش قهرمان قدیم‌ترین و استوارترین عنصر زندگی اجتماعی و فرهنگی انسان بود، و در آن «امید بی‌پایان برای ادارهٔ امور جهان» می‌دید. «اگر همهٔ سنتها، ترتیبات، مسلکها، و جوامعی که آدمیان بنا کرده‌اند از میان بروند، این برجا می‌ماند.... مانند ستارهٔ قطبی در میان ابر و دود و گرد و خاک و انواع بارشها و آتشها می‌درخشد.»»