کتاب کیسه بوکس

کتاب کیسه بوکس نمایشنامه‌ای نوشتۀ علی مؤذنی است. این کتاب را انتشارات نیستان هنر منتشر کرده است. این کتاب داستان یک کاراته‌باز است که مربی او زمان و انرژی زیادی را برای تمرین‌دادن او اختصاص داده است؛ ولی درست در بزنگاه مسابقه او با همهٔ امیدی که به او می‌رفت، تن به شکست می‌دهد.

درباره کتاب کیسه بوکس

علی مؤذنی در خلق آثار داستانی و نمایشی با زمینۀ اجتماعی دستی دورودراز بر آتش دارد و آثار قابل‌توجهی را با این مضمون خلق کرده است. شگرد او در این نوع از نگارش ساده‌نویسی و دوری از فرم‌گرایی بی‌دلیل در نگارش است که تلاش می‌کند فرم را در خدمت مضمون بیاورد. او چه در داستان و چه در نمایشنامه ساده‌نویسی و حتی استفاده از عبارات و واژه‌های ساده و عامیانه را در خدمت خلق موقعیت‌های حس برانگیز داستانی درآورده است و حاصل آن نیز همواره متونی بوده که از منظر سادگی و همراهی تا انتها با مخاطب خود یکدل بوده است و در انتها نیز لبخند رضایت را بر لب او نشانده است.

مؤذنی این نمایشنامه را در سال ۱۳۶۷ نوشته است و پیش‌ازاین نیز توسط انتشارات نمایش در سال‌های پایانی دهه شصت به مخاطبان عرضه‌اش کرده بود. این نمایش در دوره اوج فعالیت هنری وی در زمینه تئاتر تألیف و منتشر شده و نشان از ذوق و ایده‌های عمیق و درعین‌حال گرم و صمیمی وی برای نمایشنامه‌نویسی دارد؛ یعنی همان عناصری که در بسیاری از نمایشنامه‌نویسان جوان بعد از انقلاب در سال‌های دهه شصت می‌شد سراغ گرفت. عناصری که همگی سعی در بازتعریف هویت و معنای انسان و زیست او دارند.

خواندن کتاب کیسه بوکس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره علی مؤذنی

علی مؤذنی متولد تهران در سال ۱۳۳۷ است. او لیسانس ادبیات نمایشی از دانشکدهٔ هنرهای زیبا در دانشگاه تهران دارد و از جمله نویسندگانی است که کار نوشتن را به شکل حرفه‌ای دنبال کرده است. علی مؤذنی در عرصهٔ نگارش داستان کوتاه، رمان، داستان بلند، نمایشنامه و فیلم‌نامه قلم می‌زند. در حوزهٔ فیلم‌سازی ۶ تله‌فیلم برای تلویزیون ساخته است. اغلب آثار او با اقبال منتقدان و مخاطبان روبه‌رو شده و جوایزی را نیز کسب کرده است.

بخشی از کتاب کیسه بوکس

«صحنه به دوطبقه تقسیم شده. طبقهٔ بالا، سرسراست با وسایل مختصری در آن. چند مبل با عسلی و میزی کوچک که تلفن روی آن است.

طبقه پایین، دو قسمت شده. در قسمت راست که کوچک‌تر است، رخت‌کن باشگاه کاراته‌ای است که بهزاد در آن عضو است. وسایلش در کمد لباس‌هاست که دیوار راست رخت‌کن را پر می‌کند. چند پوستر مبارزات کاراته بر دیوار روبه‌روست، و نیز آینهٔ شکسته‌ای در کنار آخرین پوستر و کنار در رخت‌کن قرار گرفته است.

وقتی بازی در رخت‌کن جریان دارد، چراغی پشت در روشن می‌شود که با بازشدن آن، یک راهرو را نمایان می‌شود.

قسمت چپ، زیر زمین است که بهزاد آن را تبدیل به ورزشگاه خصوصی خودش کرده. وسایلش، کیسه‌بوکسی آویزان از سقف است و وزنه‌ای که روی تخت قرار گرفته و جعبه‌ای که بهزاد خرده‌ریزهای ورزشی‌اش را در آن می‌گذارد.

رخت‌کن نور می‌گیرد. بهزاد مشغول تا زدن گی‌اش است. کمربند آبی‌اش را هم مچاله می‌کند و روی گی در ساک می‌گذارد. مربی در را باز می‌کند و سرش را می‌آورد تو. صدای گفتگو و خنده از پشت در به گوش می‌رسد.»