کتاب بدبینی

کتاب بدبینی نوشتهٔ سیدمهدی صمیمی اردستانی است. نشر قطره این کتاب را منتشر کرده است. این اثر در باب یک بیماری یا پدیده‌ای اجتماعی است.

درباره کتاب بدبینی

کتاب بدبینی در باب اصطلاحی کلی در روان‌پزشکی است و به بیماری خاصی اشاره نکرده است. مشکل بدبینی می‌تواند بر اثر بیماری‌های مختلفی ایجاد شود و به همین دلیل درمان‌های مختلفی را نیاز دارد. بدبینی به سه صورت «نگرش منفی»، بدبینی بیمارگونه یا «پارانویا» و «بدبینی مرضی» دیده می‌شود. پارانویا یا بدبینی بیمارگونه نوعی نگاه خلاف واقع به دنیا است که نه به‌دلیل تجربیات فرد در زندگی که به‌دلیل اختلال در عملکرد مغز او ایجاد می‌شود. اگر فردی اتفاقات و وقایع پیرامون خود را برخلاف واقعیت و بدتر از آنچه هست تصور کند، می‌توان گفت که به بیماری بدبینی دچار شده است. افراد منفی‌نگر تصور می‌کنند در هیچ کاری موفق نمی‌شوند و همیشه تلاش‌هایشان بی‌نتیجه است. آنان فکر می‌کنند سرنوشتشان از پیش تعیین شده است و آن‌ها هرگز توانایی تغییردادن آن را ندارند. نگارنده در کتاب حاضر اطلاعاتی را در زمینهٔ بدبینی در قالب پرسش و پاسخ به خواننده عرضه کرده است. برخی از مطالب کتاب عبارتند از عوامل مؤثر در ایجاد بدبینی، تفاوت بدبینی و بی‌اعتمادی، رابطهٔ بدبینی با اضطراب، مدت زمانی که برای درمان قطعی بیمار بدبین لازم است و چگونگی کمک به بیمار در درمان بدبینی.

خواندن کتاب بدبینی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب بدبینی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بدبینی

«آیا ازدواج با اشخاصی که دچار بیماری بدبینی هستند، درست است؟

بدبینی یکی از خصوصیت‌های دردسرساز شخصیتی است که ممکن است ناشی از بیماری باشد، اما نمی‌توان به افراد توصیه کرد که به دلیل وجود این خصوصیت در یک فرد با او ازدواج نکنند، یا این خصوصیت را نادیده بگیرند و بدون نگرانی با او ازدواج کنند. آن‌ها باید بدانند که این خصوصیت مشکلات متعددی را در زندگی مشترک به بار می‌آورد و هم‌چنین امکان انتقال ژنتیکی آن به فرزندان نیز وجود دارد. به این ترتیب باید با در نظرگرفتن تمامی جوانب و با مقایسهٔ این خصوصیت با سایر خصوصیت‌های فرد، در مورد ازدواج با چنین فردی تصمیم گرفته شود.

بعضی از افراد فکر می‌کنند که اگر پدر یا یکی از اقوام کسی به بدبینی مبتلا باشد خود او هم حتما به بدبینی دچار می‌شود و به همین دلیل با او ازدواج نمی‌کنند. به عنوان یک روان‌پزشک توصیه می‌کنم که افراد هیچ‌گاه به این شیوه نتیجه‌گیری نکنند و بر اساس چنین استدلالی تصمیم نگیرند. خود این فکر یک‌نوع بدبینی و بی‌اعتمادی به شرایط عادی و طبیعی زندگی به‌حساب می‌آید، چون چنین مسئله‌ای اصلاً قابل پیش‌بینی نیست. ما همیشه باید براساس وضعیت موجود تصمیم‌گیری کنیم نه براساس احتمالاتی که هیچ وسیله‌ای هم برای اثبات‌شان نداریم.

این درست است که اگر یکی از بستگان کسی به بدبینی دچار باشد احتمال این که خود آن فرد هم به آن بیماری دچار شود زیاد می‌شود، اما این احتمال هیچ‌گاه صد در صد نیست. چه بسیار کسانی که در خانوادهٔخود افراد بدبین داشته‌اند و بدبین نشده‌اند و کسانی که هیچ‌کس از اقوام‌شان به این بیماری مبتلا نبوده و خودشان به بدبینی دچار شده‌اند.

در مشاوره‌های قبل از ازدواج می‌توان به نشانه‌هایی پی برد ولی همیشه تصمیم‌گیرندهٔ نهایی خود افراد هستند و مشاور نمی‌تواند به آن‌ها بگوید که با کسی ازدواج کنید یا نکنید. گذشته از آن یک مشاور از نظر اخلاق پزشکی‌حق ندارد از اطلاعات پزشکی خود استفادهٔ غیرپزشکی بکند و اسرار بیمار خود را به کسی بگوید. یعنی اگر مشاور متوجه بشود که یکی از دو نفر، به بدبینی دچار است یا زمینه‌های ابتلا به آن را دارد، هیچ‌گاه نباید این اطلاعات را در اختیار طرف دیگر بگذارد، مگر این که خود فرد اجازه بدهد. یعنی اگر دو نفر با هم توافق کرده باشند و اجازه دهند که از احوال هم‌دیگر باخبر باشند، مشاور می‌تواند به هر نکته‌ای که پی برد آن را به هر دو طرف اطلاع بدهد.

البته حتی اگر مشاور زمینه‌های بدبینی را در یک نفر مشاهده کند، هیچ‌گاه به طور قطع نمی‌توان گفت که آن فرد به بدبینی دچار خواهد شد و برعکس اگر هیچ نشانه‌ای نبیند باز تضمینی وجود ندارد که او به بدبینی دچار نشود. پس در نهایت خود افراد هستند که باید تصمیم بگیرند که اگر فرد به این بیماری دچار شد می‌توانند در کنار او زندگی کنند یا خیر. ما فقط وضعیت و شرایط سخت زندگی با بیماران بدبین را برای افراد شرح می‌دهیم، تصمیم نهایی با خود آن‌هاست.»