کتاب ظهور ژاپن مدرن

کتاب ظهور ژاپن مدرن نوشتهٔ ویلیام جی. بیزلی و ترجمهٔ شهریار خواجیان است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر نگاهی به مشروطه ژاپنی داشته است.

درباره کتاب ظهور ژاپن مدرن

مجمع‌الجزایر ژاپن (شامل چهار جزیره هوکایدو، هونشو، شیکوکو و کیوشو) تا نیمهٔ قرن نوزدهم کشوری ناشناخته بود که عمدتاً زیر سایهٔ سنگین تاریخی و تمدنی همسایهٔ بزرگ خود، چین، به سر می‌برد و کم‌تر نامی از آن در تاریخ روابط شرق و غرب از عهد باستان، سده‌های میانه و حتی عصر جدید تا نیمهٔ قرن نوزدهم برده شده بود. این‌که کشور ناشناخته‌ای همچون ژاپن چگونه در کم‌تر از پنج دهه توانست یک قدرت بزرگ آسیایی شود و حتی در آغاز قرن بیستم (سال ۱۹۰۴) یک امپراتوری قدرتمند اروپایی مانند روسیه را در نبردی برق‌آسا شکست دهد و پس از چند دهه، عملاً به یک قدرت صنعتی و نظامی قاره‌ای و حتی بین‌قاره‌ای تبدیل شود و به دنبال ۱۵۰ سال رفورم و ضدرفورم، میلیتاریسم و جنگ و اشغال نظامی، در پایان قرن بیستم، خود را تا سطح یک قدرت بزرگ اقتصادی در جهان ارتقا دهد موضوعی است که ویلیام جی. بیزلی در کتاب ظهور ژاپن مدرن به بررسی آن پرداخته است. نویسنده در این کتاب نشان داده است که ژاپن چگونه در کم‌تر از یک نسل از جامعه‌ای پسافئودالی به اَشکال آغازین تولید صنعتی گام گذاشت، تجربه‌ای دردناک برای ژاپنی‌ها که ناچار از پشت سر گذاشتن سنت و آسیایی‌گری و رفتن به سوی تجدد و غرب‌گرایی شدند. کتاب سپس به دههٔ پرآشوب ۱۹۳۰ و امپراتوری‌ای می‌پردازد که در کم‌تر از هشت سال (۱۹۳۷ - ۱۹۴۵) سر برآورد و فروریخت و آن‌گاه، به تحولات عمده پس از سال ۱۹۴۵، از جمله دست یافتن به رشد خیره‌کنندهٔ اقتصادی، پرداخته است. کتاب درعین‌حال رکود اقتصادی و ناآرامی‌های سیاسی گسترده دهه ۱۹۹۰ و تاریخ ژاپن را تا پایان قرن بیستم بررسی می‌کند.

خواندن کتاب ظهور ژاپن مدرن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ تاریخ جهان، به‌ویژه تاریخ ژاپن پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ظهور ژاپن مدرن

«عدم توافق بر سر انتخاب مسیر تا چند ماه مانع هر گونه اقدامی شد، به‌ویژه این‌که ایالات متحده، که همکاری‌اش بسیار ضروری تصور می‌شد، به انگیزه ژاپنی‌ها بدگمان بود. آن‌گاه در ماه‌های ژوئن و ژوئیه ۱۹۱۸، نیروهای چک که در تلاش برای ادامه جنگ با آلمان، به‌رغم تسلیم روسیه، جنگ‌کنان از بخش اروپایی روسیه بیرون می‌رفتند، ولادی‌وستک و بخش‌های شرقی راه‌آهن ماورای سیبری را به تصرف درآوردند. این حرکت، انگیزه لازم را برای پیشنهاد عملیات محدود به جبران خروج نیروهای چک در اختیار ایالات متحده گذاشت. دولت ترائوچی موافقت کرد و در دوم اوت پذیرفت که هر کشور با حمایت نیروی کوچکی در شمال منچوری لشکری به سیبری بفرستد و، در همان حال، سایر متفقین به آن‌ها کمک‌های نمادین کنند.

به‌رغم این ترتیبات، طرح پیشین ارتش ژاپن یا چیزی بسیار شبیه آن بود که عملاً به اجرا درآمد. در پایان سال ۱۹۱۸، چهار یا پنج لشکر ژاپن در حوزه آمور فعال بودند و راه‌آهن غرب به سمت بایکال را کنترل می‌کردند. حتی این نیز چیزی بیش از موفقیتی نسبی به بار نیاورد، اما هزینه آن هنگفت بود. متفقین پیوسته در میان خود جرّ و بحث داشتند و هیچ گروه روس ضدبلشویکی قابلیت برپایی دولتی باثبات را در این منطقه نداشت. در نوامبر ۱۹۱۹، نیروهای شوروی از اومسک به سوی شرق حرکت کردند. در ژانویه ۱۹۲۰، واشینگتن با اعلام این‌که نیروهای چک تخلیه شده‌اند و بیش از این کار مفیدی نمی‌توان انجام داد عقب‌نشینی نیروهای خود را آغاز کرد. بریتانیا، فرانسه و کانادا نیز به‌سرعت از این اقدام پیروی کردند و تنها ژاپنی‌ها باقی ماندند که به‌زودی و به تلافی قتل‌عام شهروندان خود در نیکولایفسک دامنه عملیات خود را تا ساخالین گسترش دادند. حتی آن‌ها نیز تمایلی به کشیدن یک‌تنه این بار به مدتی طولانی نداشتند، لذا در اکتبر ۱۹۲۲ از آمور عقب‌نشینی و در سال ۱۹۲۵ نیز ساخالین را تخلیه کردند.

در عین حال، مسائل دیگری نیز باید در آسیای شرقی حل و فصل می‌شد که ارتباط نزدیکی با بریتانیا و آمریکا داشت. ژاپن و آمریکا بر سر مهاجرت [اتباع ژاپنی] به کالیفرنیا جدل داشتند. دولت‌های بریتانیا و آمریکا در پی راه‌هایی بودند که دستاوردهای زمان جنگ ژاپن در چین را محدود کنند و چارچوب مناسب‌تری برای حقوق بندری خود در پرتوِ رشد ملی‌گرایی چینی فراهم سازند. آن‌ها همچنین نگران پیمان ژاپن‌ـ انگلیس در شرایط درگیری با آمریکا و نیز رقابت تسلیحاتی دریایی در میان قدرت‌ها بودند. بنابراین، ایالات متحده نمایندگان کشورهایی که منافعی در این مورد داشتند، از جمله چین، را به کنفرانسی در واشینگتن دعوت کرد که در نوامبر ۱۹۲۱ آغاز می‌شد.»