کتاب دقایقی آرام در هیاهوی زندگی

کتاب دقایقی آرام در هیاهوی زندگی؛ ذهن آرام نوشتهٔ دیوید کانتز و ترجمهٔ داریوش صنیعی است و روشنگران و مطالعات زنان آن را منتشر کرده است. بیشترین خستگی ما ناشی از کاری است که به انجام نرسیده است پس زندگی را در آغوش بگیریم.

درباره کتاب دقایقی آرام در هیاهوی زندگی

همگی ما، با کمک یکدیگر و با استفاده از شگفتی‌های فناوری و علمی از یک طرف و بهره‌وری نامتوازن از طرف دیگر، جهان اعجاب‌انگیزی را به وجود آورده‌ایم. ولی در این بهترین جهان ممکن، چنان در یادگیری چگونگی عملکرد غرق شده‌ایم که چگونه بودن را فراموش کرده‌ایم.

با این واقعیت چه باید کرد؟ ما می‌خواهیم در زندگی خود به ثباتی دست یابیم، زندگی بهتری بسازیم و کار بیشتری انجام دهیم. ولی مسلم است که انجام دادن، هرگز ما را به بودن نمی‌رساند.

هیچ کاری نیست که انجام دهیم.

درک این مسئله موضوعی معجزه‌آسا را آشکار می‌سازد؛ «بودن»، آن چیزی است که پس از توقف سخت‌کوشی، باقی می‌ماند. در این توقف است که انسان وسعت گسترهٔ زندگی، عشق و ارتباط را کشف می‌کند.

دیوید کانتز در کتاب ذهن آرام، ما را به دقایق توقف و آرامشی که در آن‌ها می‌توانیم هستی را تجربه کنیم هدایت می‌کند و به ما نشان می‌دهد آن‌چه به عنوان زندگی به آن چنگ زده‌ایم، امری تجریدی یا یک نظام معنوی که باید آموخته شود و مورد عمل قرار گیرد نبوده بلکه چیزی زنده و در تغییر دائم و اغلب طاقت‌فرسا است و در عین‌حال همان چیزی است که هر روز و بدون هیچ توقفی در آن زیست می‌کنیم.

زندگی بستر گریزناپذیری است که مانند یک هدیه و امانت- امانتی از بزرگ‌ترین فرصت‌ها- در اختیار ما نهاده شده تا با استفاده از آن، زمینهٔ بودن در هر لحظه را کشف کنیم.

در این کتاب فراخوانی‌هایی برای اختصاص دادنِ وقتی به خویشتن برای استراحت، کسب آرامش، هشیار شدن، تذکر و بالاخره برای یافتن روش‌هایی در جهت یادآوری آن‌چه که احتمالا فراموش کرده‌اید و جلوگیری از فراموشی مجدد، خواهید یافت.

هر یک از این تأملات می‌تواند به عنوان یک لحظهٔ آرامش یا یک درنگ هدفمند عمل کند و خواننده را به لحظه‌ای سرشار از آرامش و بصیرت سوق دهد. علاوه بر این، نکاتی در زمینهٔ مراقبه در زمان‌های طولانی‌تر استراحت، آرامش و چگونگی گنجاندن این زمان‌ها در برنامهٔ روزانه، در این کتاب آمده است.

خواندن کتاب دقایقی آرام در هیاهوی زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر می‌خواهید به زندگی آرامی در این دنیای پرآشوب برسید حتما این کتاب را بخوانید.

بخشی از کتاب دقایقی آرام در هیاهوی زندگی

«اودیت پولار به منظور کمک به مردم در جهت انجام کار هوشیارانه، در ستون اختصاصی روزنامهٔ خود می‌نویسد: «این روزها دورهٔ قحطی وقت است». وی در این زمینه آمار جالبی ارائه می‌کند. تحقیق انجام شده توسط هریس۵ نشان می‌دهد که اوقات فراغت آمریکاییان از سال ۱۹۷۳ تا کنون (سال ۲۰۰۰ میلادی) به طور متوسط ۳۷ درصد کاهش یافته است. در همین دورهٔ زمانی، متوسط زمان کار هفتگی، با احتساب زمان رفت و آمد، از ۴۱ ساعت به حدود ۴۷ ساعت و در برخی موارد به ۸۰ ساعت در هفته رسیده است.

من اصطلاح قحطی وقت را می‌پسندم زیرا که این عبارت دقیقاً نشان‌دهندهٔ وضعیت ما است. اغلب ما گرسنهٔ وقتیم و آن را با اشتهای تمام می‌بلعیم. ما گرسنهٔ دقایقی هستیم که بدون اجبار و بدون احساس گناه، در تنهایی لَم دهیم، کشویی را تمیز کنیم یا نگاهی به نامه‌های قدیمی بیفکنیم. این قحطی‌زدگی، ما را از دقایقی که باید در بینابین کار به خود اختصاص دهیم محروم می‌کند: دقایقی که سبب می‌شوند در زندگی خود احساس محوریت کنیم، به نیازهای روحی خود و اطرافیانمان پی ببریم و به خویشتن خویش اعتماد پیدا کنیم.

صحت کلمات هشداردهندهٔ جورجیا اوکیفه را هنگامی بهتر درک می‌کنیم که به تابلوهای نقاشی او در زمنیهٔ گل‌ها نگاه کنیم. او ساعات زیادی را از طریق انجام دادن «هیچکار»، صرف یک گل می‌کند. برای او قحطی وقت وجود ندارد. زندگی هنرمندانهٔ او در دشت و دَمن، بیانیه‌ای بر ضد قحطی وقت است و ما در این کتاب سعی می‌کنیم از نتایج این نوع زندگی بهره‌مند شویم.

در شرایط قحطی- در بهترین حالت- کسانی که وقت دارند به‌کسانی که ندارند کمک می‌کنند. بنابراین در این‌جا این‌سئوال مطرح می‌شود که در قحطی وقت، جزء کدام دسته‌ایم، داراها یا ندارها یا گاهی این و گاهی آن؟

ای ندارها! هم‌اکنون توقف کنید و دقیقاً به یک گل (یا تصویری از یک گل نقاشی شده) نگاه کنید. و ای داراها! به دیگران کمک کنید تا همین کار را انجام دهند.»