کتاب عنکبوت و ماهی

کتاب عنکبوت و ماهی به‌قلم علی موسوی را انتشارات آرمان رشد منتشر کرده است. این کتاب در برگیرندهٔ دو داستان در مورد وجوه متفاوت افکار و اندیشه‌های آدمی است.

درباره کتاب عنکبوت و ماهی

تنهایی جولان‌گاه هجوم افکار است. افکاری که از سبک زندگی و ورودی‌های ذهن نشأ می‌گیرند و بها دادن به آن‌ها به‌سان تیغی دولبه می‌تواند هم باعث رشد و هم موجب سقوط و تباهی فرد شود. کتاب عنکبوت و ماهی با تکیه بر همین موضوع و به‌قلم علی موسوی نگاشته شده و دربرگیرندهٔ دو داستان از این نویسندهٔ جوان است. دو داستان که هرکدام نمودی از دو بعد متناقض وجود انسان، خیر و شر و سیاهی و سپیدی است.

خواندن کتاب عنکبوت و ماهی  را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به داستان‌های کوتاه فارسی از خواندن این کتاب لذت خواهند برد.

بخشی از کتاب عنکبوت و ماهی

«روزگارم بر وفق مراد نمی‌چرخد، فشار مشکلات مالی از یک‌سو، فکر آرزوهای تحقق‌نیافته از سوی دیگر، مانند موریانه ذره‌ذرهٔ وجودم را می‌جود. به سهمم قانع نیستم. نمی‌دانم این بلندپروازی است یا طمع؛ شاید هم ناشکری است! خانه‌ام در نظرم سوله‌ای سرد و تاریک است. روبه‌روی تختم عنکبوتی گوشهٔ دیوار خانه کرده است. زیر کابینت‌ها ساس‌ها در رفت‌وآمدند. دو گربهٔ کوچکم در خانه جفت‌گیری می‌کنند! شاید هم بازی می‌کنند! خیلی وقت است که در یخچال خانه باز نشده. به‌گمانم اگر چیزی هم در آن پیدا شود، بلااستفاده شده است. غذای هر روزم اندکی نان خشک است و خرمای خشک‌شده، چند دانه‌ای که می‌خورم، تا شب گرسنگی با من غریبه است. خرما نیاز من است؛ خاطرهٔ روزهای نوجوانی را در من زنده می‌کند، نوجوانی که در خانه تنهاست، خودش است و خودش، نوجوانی که حسرت داشتن فتانه‌ای او را هر روز قلقلک می‌دهد. کاش من هم می‌توانستم مانند مدل‌های مجلات جذاب و خواستنی باشم. دیگر از بدچشمی خسته شده‌ام. این کار فقط حسرت را در من زنده می‌کند؛ اما دست خودم نیست. تنهایی کلافه‌ام می‌کند. کاش روزگار با من مهربان‌تر بود. حتی با وجود عنکبوت‌ها و ساس‌ها و دو گربه‌ام، باز در خانه احساس تنهایی می‌کنم و لحظه‌ای از حسرت‌های خود فارغ نمی‌شوم. آن‌ها با این که سال‌هاست در این خانه با من زندگی می‌کنند، در نظرم غریبه‌اند. شاید آن‌جور که باید به آن‌ها توجه نمی‌کنم. چه اهمیتی دارند؟ همین که باشند کافی است. این‌طوری خودم را گول می‌زنم که در این چهاردیواری تنها نیستم. خودم را گول می‌زنم که اجتماعی‌ام.»