کتاب ضرورت مبارزه با پدیده فقر و نابرابری در ایران

«ضرورت مبارزه با پدیده فقر و نابرابری در ایران» نوشته سعید مدنی قهفرخی(-۱۳۳۹)، اقتصاددان ایرانی است. این کتاب مروری است بر مفاهیم فقر، شاخص‌های اصلی فقر و نابرابری، نظریه‌های فقر و تحول این نظریه‌ها، برنامه‌های کاهش فقر و تجربیات عملی مقابله با فقر در کشورهای مختلف جهان، نگاهی به قوانین و مقررات مبارزه با فقر در قوانین و اسناد رسمی و برنامه‌های توسعه اقتصادی‌اجتماعی کشور از سال ۱۳۲۸ تاکنون، شامل دستاوردهای برنامه‌های پس از انقلاب و نقش سازمان‌های مسئول مبارزه با فقر و نیز حیطه فعالیت هر یک از این سازمان‌ها در این مبارزه. در فصل اول کتاب، پس از تعریف فقر بر مبنای گزاره «ناتوانی در برآورده‌کردن نیازهای انسانی» ، نظریه‌های فقر در هفت مکتب اقتصادی بررسی شده است: کلاسیک، نئوکلاسیک، کنیزی، دوره ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰، دهه ۱۹۷۰، دهه ۱۹۸۰ و دهه ۱۹۹۰. در فصل دوم، برخی از تجربه‌های برنامه‌های کاهش فقر در دیگر کشورها، برنامه‌های کشورهای منتخبی از چهار قاره امریکا (امریکا، برزیل، شیلی و کوبا)، اروپا (انگلیس، آلمان و لهستان)، افریقا (افریقای جنوبی، مصر و مراکش) و آسیا (هند، پاکستان، چین و مالزی) بررسی شد است. فصل سوم کتاب به جایگاه پدیده فقر در قوانین و مقررات پرداخته و این نکته را مطرح کرده است که قانون اساسی یکی از پشتوانه‌های دولت رفاه کارآمد و عادلانه است. موضوع فصل چهارم «رفاه اجتماعی و کاهش فقر در برنامه‌های توسعه» قبل و پس از پیروزی انقلاب اسلامی است. هرچند در برنامه‌های توسعه اول (۱۳۲۸ ـ ۱۳۳۴) ، دوم (۱۳۳۵ ـ ۱۳۴۱) و سوم (۱۳۴۲ ـ ۱۳۴۶) پیش از انقلاب (۱۳۵۷) عناوین مختص به رفاه اجتماعی و فقر به چشم نمی‌خورد اما تا پایان برنامه سوم اقدامات مرتبطی از طریق سازمان‌های دولتی و غیردولتی صورت گرفت. در فصل پنجم، برنامه‌ها و اقدامات کاهش فقر در سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی، وزارت رفاه و تأمین‌اجتماعی، سازمان بهزیستی کشور، کمیته امداد امام و سازمان‌ها و مؤسسه‌های مردم‌نهاد بررسی شد.