کتاب مسئله مرگ و زندگی

کتاب مسئله مرگ و زندگی نوشتهٔ اروین یالوم و مرلین یالوم با ترجمهٔ رضا اسکندری آذر و شایان صولتی در انتشارات گوتنبرگ منتشر شده است. 

درباره کتاب مسئله مرگ و زندگی

همسر اروین یالوم، مریلین در سال ۲۰۱۹ مبتلا به سرطان شد. تا پیش‌ازاین آن‌ها عاشقانه و آرام با هم کار و زندگی می‌کردند و همیشه کامل‌کننده و منتقد کارهای همدیگر بودند.

مریلین پس از شروع بیماری تحت شیمی‌درمانی قرار گرفت که به سکتهٔ مغزی و بستری شدن چهار روزه‌اش در بیمارستان منتهی شد. ۲ هفته پس از بازگشتش از بیمارستان، از اروین خواست تا او را در نوشتن کتابی یاری دهد. آن‌ها تجربه شخصی خود را از روزهای بیماری و پایان زندگی نوشتند. کتاب مسئله مرگ و زندگی به عشق و فراق و پایان زندگی می‌پردازد.  

خواندن کتاب مسئله مرگ و زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به علاقه‌مندان به اثار یالوم پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اروین یالوم

اروین دیوید یالوم (Irvin David Yalom) در سال ۱۹۳۱ میلادی و در واشنگتن دی‌سی در ایالات متحدهٔ آمریکا به دنیا آمد. وی روانپزشک هستی‌گرا و نویسندهٔ آثار داستانی و غیرداستانی است. او در ایران، به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه رمان مشهور «وقتی نیچه گریست»، شهرت دارد. یالوم جایزهٔ انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ میلادی دریافت کرد.

یالوم، دانش‌آموختهٔ رشته‌های پزشکی (در ۱۹۵۶ م.) و روانپزشکی (در ۱۹۶۰ م.) است. او، پس از خدمت سربازی، در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد و در همین دانشگاه بود که الگوی روانشناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد.

یالوم برای شرح تجربیات درمانی و ثبت آنها و همچنین برای کمک به روان انسان‌ها کتاب‌هایی داستانی و غیرداستانی نوشته است که همواره دیده و خوانده شده‌اند. او، به گفتهٔ خودش، برای نوشتن کتاب‌های معروفی همچون «وقتی نیچه گریست» و «دژخیم عشق» که آمیزه‌ای از روانشناسی و فلسفه هستند، از چیزهایی الهام گرفته است. نخستین کتابی که یالوم به‌صورت رمان نوشت، «هر روز کمی به هم نزدیک‌تر» (۱۹۷۴) نام داشت؛ رمانی که با استفاده از تجربه‌هایش در جلسات درمان با بیماران، آن را به شیوه‌ای جذاب و به کمکِ دو راوی روایت کرد.

بعضی از آثار داستانی یالوم عبارت‌اند از:

(۱۹۸۹) جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان درمانی، (۱۹۹۲) وقتی نیچه گریست، (۱۹۹۶) دروغگویی روی مبل، (۱۹۹۹) مامان و معنی زندگی، (۲۰۰۵) درمان شوپنهاور، (۲۰۰۴) پلیس را خبر می‌کنم، (۲۰۱۲) مسئلهٔ اسپینوزا، (۲۰۱۵) خلق‌شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌درمانی دیگر.

بعضی از آثار غیرداستانی یالوم عبارت‌اند از:

(۱۹۷۰) تئوری و عمل در روان‌درمانی گروهی، (۱۹۸۰) روان‌درمانی اگزیستانسیال، (۲۰۰۱) هنر درمان (نامه‌ای سرگشاده به نسل جدید روان‌درمانگران و بیمارانشان)، (۲۰۰۸) خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)، (۱۹۹۷) یالوم خوانان [گلچینی از مشهورترین آثار اروین یالوم]، من چگونه اروین یالوم شدم (۲۰۱۷)، مسئله مرگ و زندگی است.

در سینما نیز فیلم‌هایی با الهام از آثار اروین یالوم ساخته و منتشر شده‌اند:

فیلم مستند «پرواز از مرگ» (۲۰۰۳)، وقتی نیچه گریست (۲۰۰۷) به‌کارگردانی Pinchas Perry که دیدار خیالی فریدریش نیچه (فیلسوف آلمانی) و یوزف برویر (پزشک اتریشی) و رابطهٔ پرفرازونشیب آنها را روایت می‌کند و فیلم Yalom's cure به‌کارگردانی Sabine Gisiger که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد.

بخشی از کتاب مسئله مرگ و زندگی

«هر روز، روی مبل اتاق نشیمن دراز می‌کشم و از پنجره‌های قدیِ اتاق به درخت‌های بلوط و همیشه‌سبز توی حیاط‌مان نگاه می‌کنم. فصل بهار است و ظهور برگ‌های سبز را روی درختان بلوط باشکوه‌مان تماشا کرده‌ام. امروز صبح، جغدی را دیدم که روی شاخهٔ درخت صنوبرِ نزدیکِ دفتر کار اروین نشسته بود. می‌توانم بخشی از باغچهٔ سبزیجاتی که پسرمان رِید داخلش گوجه‌فرنگی، لوبیا سبز، خیار و کدو کاشته را ببینم. رید ازم خواسته به این موضوع فکر کنم که سبزیجات در فصل تابستان که «حالم بهتر می‌شود»، خواهند رسید.

طی چند ماه اخیر، از آنجایی‌که پزشک‌ها ابتلایم به مایلومای چندگانه را تشخیص داده‌اند، تحت شیمی‌درمانی قرار گرفته‌ام و به‌خاطر سکته در بیمارستان بستری شده‌ام، اغلب اوقات، احساس درماندگی دارم. هر هفته داروهای شیمی‌درمانی را به بدنم تزریق می‌کنند و بعد از هر جلسهٔ درمان، حالت تهوع و انواع رنج‌های جسمانی‌ای را تجربه می‌کنم که ترجیح می‌دهم خوانندگان این کتاب را از توضیح جزئیاتش معاف کنم. اغلب اوقات احساس خستگی مفرط دارم؛ انگار اطراف مغزم را پنبه چپانده‌اند و نقابی از مِه، بین من و باقیِ دنیا قرار گرفته است.

دوستانی داشتم که به سرطان سینه مبتلا شده بودند و حالا تازه می‌توانم تا حدودی درک کنم که در جریان نبردشان با بیماری، چه رنج‌هایی را متحمل شده بودند. شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، جراحی و جلسات روان‌درمانی گروهی، جزء لاینفک زندگی آن‌ها و سایر بیماران مبتلا به سرطان سینه بوده است. ۲۵ سال قبل، زمانی‌که کتاب تاریخچهٔ سینه را نوشتم، همگان سرطان سینه را به‌عنوان یک بیماری لاعلاج می‌شناختند. امروزه پزشک‌ها از آن با عنوان نوعی بیماری مزمن یاد می‌کنند که می‌شود مهار و درمانش کرد. به حال بیماران مبتلا به سرطان سینه غبطه می‌خورم، چون بعد از بهبودی، می‌توانند شیمی‌درمانی را کنار بگذارند. بیماران مبتلا به مایلومای چندگانه عموماً باید فرایند درمان را ادامه بدهند، هرچند که تکرر آن کم‌تر از تزریق‌هایی است که در حال حاضر، هفته‌ای یک‌بار تحمل می‌کنم. بارها و بارها از خودم می‌پرسم: واقعاً ارزشش رو داره؟»