کتاب دروغ گویی روی مبل

کتاب دروغ گویی روی مبل نوشتهٔ اروین د. یالوم و ترجمهٔ بهاره نوبهار است. نشر قطره این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی یک رمان روان‌شناختی که در ۲۹ فصل نگاشته شده است.

درباره کتاب دروغ گویی روی مبل

کتاب دروغ گویی روی مبل با داستان روان‌‌درمانی به نام دکتر «تراتر» آغاز می‌شود. دکتر تراتر با یکی از بیماران خانم خود که ۴۰ سال از اون جوان‌تر است، روابطی خارج از محدود معمول پزشک و بیمار پیدا می‌کند. کمیتهٔ اخلاق متوجهٔ این مسئله می‌شود و پزشکی به نام «ارنست لش» را مسئول پیگیری این قضیه می‌کند، اما چندی بعد، خود این پزشک با توطئهٔ همسر یکی از بیماران خود روبه‌رو می‌شود؛ زنی که می‌خواهد با اغواکردن این پزشک او را به دردسر بیندازد. ارنست پزشکی بسیار مقید به کار حرفه‌ای است. پزشک سومی که داستان او در این کتاب روایت می‌شود، پزشکی پول‌پرست است. این اثر اولین‌بار در سال ۱۹۹۶ منتشر شد. این رمان کاوشی تکان‌دهنده از رابطهٔ غیرمعمول سه‌درمانگر با بیمارانشان است. کتاب دروغ گویی روی مبل به برملاکردن دروغ‌های متعددی که بین یک درمانگر و بیمار ممکن است ردوبدل شود، می‌پردازد. بسیاری از منتقدان این اثر را یکی از بهترین آثار اروین د. یالوم می‌دانند.

خواندن کتاب دروغ گویی روی مبل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های خارجی روان‎‌شناختی و علاقه‌مندان به آثار اروین د. یالوم پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اروین د. یالوم

اروین د. یالوم (Irvin David Yalom) در سال ۱۹۳۱ میلادی و در واشنگتن دی‌سی در ایالات متحدهٔ آمریکا به دنیا آمد. او روان‌پزشک هستی‌گرا و نویسندهٔ آثار داستانی و غیرداستانی است. در ایران، به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه رمان مشهور «وقتی نیچه گریست» شهرت دارد. یالوم جایزهٔ انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ میلادی دریافت کرد. اروین یالوم دانش‌آموختهٔ رشته‌های پزشکی (در ۱۹۵۶ م.) و روان‌پزشکی (در ۱۹۶۰ م.) است. او پس از خدمت سربازی در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد و در همین دانشگاه بود که الگوی روان‌شناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد. یالوم برای شرح تجربیات درمانی و ثبت آن‌ها و همچنین برای کمک به روان انسان‌ها کتاب‌هایی داستانی و غیرداستانی نوشته است که همواره دیده و خوانده شده‌اند. او به گفتهٔ خودش، برای نوشتن کتاب‌های معروفی همچون «وقتی نیچه گریست» و «دژخیم عشق» که آمیزه‌ای از روان‌شناسی و فلسفه هستند، از چیزهایی الهام گرفته است. نخستین کتابی که یالوم به‌صورت رمان نوشت «هر روز کمی به هم نزدیک‌تر» (۱۹۷۴) نام داشت؛ رمانی که با استفاده از تجربه‌هایش در جلسات درمان با بیماران، آن را به‌شیوه‌ای جذاب و با کمکِ ۲ راوی روایت کرد.

بعضی از آثار داستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۸۹) جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان درمانی، (۱۹۹۲) وقتی نیچه گریست، (۱۹۹۶) دروغگویی روی مبل، (۱۹۹۹) مامان و معنی زندگی، (۲۰۰۵) درمان شوپنهاور، (۲۰۰۴) پلیس را خبر می‌کنم، (۲۰۱۲) مسئلهٔ اسپینوزا، (۲۰۱۵) خلق‌شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌درمانی دیگر، انسان موجودی یکروزه (و قصه‌های دیگری از روان‌درمانی).

بعضی از آثار غیرداستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۷۰) تئوری و عمل در روان‌درمانی گروهی، (۱۹۸۰) روان‌درمانی اگزیستانسیال، (۲۰۰۱) هنر درمان (نامه‌ای سرگشاده به نسل جدید روان‌درمانگران و بیمارانشان)، (۲۰۰۸) خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)، (۱۹۹۷) یالوم‌خوانان [گلچینی از مشهورترین آثار اروین یالوم]، من چگونه اروین یالوم شدم (۲۰۱۷)، مسئلهٔ مرگ و زندگی است.

در سینما نیز فیلم‌هایی با الهام از آثار اروین یالوم ساخته و منتشر شده‌اند: فیلم مستند «پرواز از مرگ» (۲۰۰۳)، وقتی نیچه گریست (۲۰۰۷) به‌کارگردانی Pinchas Perry که دیدار خیالی فریدریش نیچه (فیلسوف آلمانی) و یوزف برویر (پزشک اتریشی) و رابطهٔ پر فرازونشیب آن‌ها را روایت می‌کند و فیلم Yalom's cure به‌کارگردانی Sabine Gisiger که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد.

بخشی از کتاب دروغ گویی روی مبل

«مارشال فکر کرد: حروم‌زادهٔ دون‌مایه، یه نفر چهل‌هزاردلار من رو زنده می‌کرد به‌خاطر هزینه‌های کارآگاه یک قرون دو زار نمی‌کردم. بااین‌حال از نقطه نظر اون، اون چرا باید پول بده؟ اون که صدمه‌ای ندیده. پیتر حق‌الزحمه‌اش رو پرداخت کرده. چرا باید پولش رو برای گیر انداختن کسی سرمایه‌گذاری کنه که بهش آسیبی نرسونده؟

افکار مارشال به سمت پیتر رفت. چرا اون باید برای یه کلاهبرداری دیگه از همون اسم استفاده کنه؟ شاید ماکندو خودتخریبیش رو شروع کرده. همه می‌دونن که یه جامعه‌ستیز دیر یا زود خودش رو به کشتن می‌ده. شایدم فکر می‌کرده این اشتریدر احمق اون‌قدر احمق هست که ارزشش رو نداره خودش رو به دردسر بندازه و اسم جعلی دیگه‌ای انتخاب کنه؟ خب، خواهیم دید!

آرتور با تشویق مارشال شروع کرد و خیلی سریع کارها را انجام داد. بعدازظهر روز بعد، با کارآگاهی مشورت کرد که برخلاف بت مفید واقع شد. او توصیه کرد تا ماکندو را ۲۴ ساعته تحت نظر بگیرند (ساعتی ۷۵ دلار). او گفت که شمارهٔ گواهینامه را درمی‌آورد. اگر شرایط اجازه بدهد او وارد ماشین ماکندو می‌شود تا اثر انگشت یا هر چیز دیگری را که لازم باشد به دست آورد.

راهی نبود، کارآگاه به آرتور راندال گفت که تا زمانی که ماکندو در نیویورک جرمی مرتکب نشده، نمی‌توان دستگیرش کرد. بنابراین او پیشنهاد داد که با یک نقشه برای به تله انداختنش پیش بروند؛ به دقت تمام مکالمات را ضبط کنند و بلافاصله با دایرهٔ جعل اسناد پلیس نیویورک تماس بگیرند.

شب بعد مارشال در جریان پیشرفت امور قرار گفت. آرتور با دایرهٔ جعل اسناد منهتن تماس گرفته بود و سراغ کارآگاه داروین کالینز۵۳۰ رفت که مورد مشابهی مربوط به شش‌ماه قبل را پیدا کرده بود و نسبت به پیتر ماکندو ابراز علاقه کرده بود. او از آرتور خواست تا میکروفن مخفی ببندد و طبق برنامه پیتر را برای ناهار در باشگاه جوکی ببیند، چک نقد به او بدهد و در قبالش ضمانت‌نامهٔ بانکی تقلبی را بگیرد. دایرهٔ جعل شاهد بودند و مبادله را با دوربین مداربسته ضبط می‌کردند و در محل جرم او را دستگیر می‌کردند.

ولی دایرهٔ جعل پلیس نیویورک برای این عملیات گسترده، دلیل خوبی لازم داشت. مارشال باید همکاری می‌کرد. او باید به نیویورک می‌رفت و شکایت‌نامه‌ای رسمی در دایرهٔ جعل پر می‌کرد و شخصاً او را شناسایی می‌کرد. بدن مارشال با فکر علنی شدن قضیه می‌لرزید، ولی حالا که طعمه دم دستش بود شرایطش را مد نظر قرار داد. درست است، اسمش ممکن بود در روزنامه‌های جنجالی کوچک نیویورک باشد، ولی چقدر احتمالش بود که این حرف‌ها به سان‌فرانسیسکو برسد؟»