کتاب من شدن

کتاب من شدن نوشتهٔ اروین د. یالوم و ترجمهٔ حسین کاظمی یزدی است. انتشارات پندار تابان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر، خاطرات یک روان‌پزشک را در بر دارد؛ خاطرات پزشک و نویسندهٔ مشهوری به نام اروین یالوم را. این کتاب یک زندگی‌نامهٔ خودنوشت است. یالوم یک درمانگر حرفه‌ای بوده و همواره به واکاوی زندگی دیگران پرداخته است اما این بار شخصیت و زندگی خودش را زیر ذره‌بین قرار داده است.

درباره کتاب من شدن

کتاب من شدن زندگی‌نامهٔ اروین د. یالوم به روایت خودش و حاصل واکاوی‌های وی از شخصیت و زندگی‌اش است. یالوم، در این کتاب، از کارهای بسیار مهمی که در حوزهٔ روان‌درمانی‌های گروهی انجام داده سخن می‌گوید و از اینکه چگونه توانسته عنوان بهترین مجری روان‌درمانی اگزیستانسیال را کسب کند.

او در متن کتاب، خاطرات خودش با بیماران و قصه‌های شخصی آنها را درهم‌آمیخته و خوانندهٔ کتاب را با روش درمانی خود، روند نگارش آثار و گذرانِ زندگی شخصی‌اش آشنا می‌کند. یالوم، همانند بعضی از روانکاوان دیگر نیست که مراجعان خود را به چشم یک سوژه ببیند که باید با دستکش با آنها روبه‌رو شود؛ نیز او ریشهٔ همهٔ درد و رنج انسان را در اضطراب‌ها و هراس‌های وجودی وی می‌دانست.

یالوم پایه‌گذار مکتب «روان‌درمانی وجودی» است که ریشه در فلسفهٔ اگزیستانسیالیسم دارد.

خواندن کتاب من شدن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران حوزهٔ روان‌شناسی و روان‌پزشکی و کتاب‌های زندگی‌نامه‌ای پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اروین یالوم

اروین دیوید یالوم (Irvin David Yalom) در سال ۱۹۳۱ میلادی و در واشنگتن دی‌سی در ایالات متحدهٔ آمریکا به دنیا آمد. وی روانپزشک هستی‌گرا و نویسندهٔ آثار داستانی و غیرداستانی است. او در ایران، به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه رمان مشهور «وقتی نیچه گریست»، شهرت دارد. یالوم جایزهٔ انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ میلادی دریافت کرد.

یالوم، دانش‌آموختهٔ رشته‌های پزشکی (در ۱۹۵۶ م.) و روانپزشکی (در ۱۹۶۰ م.) است. او، پس از خدمت سربازی، در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد و در همین دانشگاه بود که الگوی روانشناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد.

یالوم برای شرح تجربیات درمانی و ثبت آنها و همچنین برای کمک به روان انسان‌ها کتاب‌هایی داستانی و غیرداستانی نوشته است که همواره دیده و خوانده شده‌اند. او، به گفتهٔ خودش، برای نوشتن کتاب‌های معروفی همچون «وقتی نیچه گریست» و «دژخیم عشق» که آمیزه‌ای از روانشناسی و فلسفه هستند، از چیزهایی الهام گرفته است. نخستین کتابی که یالوم به‌صورت رمان نوشت، «هر روز کمی به هم نزدیک‌تر» (۱۹۷۴) نام داشت؛ رمانی که با استفاده از تجربه‌هایش در جلسات درمان با بیماران، آن را به شیوه‌ای جذاب و به کمکِ دو راوی روایت کرد.

بعضی از آثار داستانی یالوم عبارت‌اند از:

(۱۹۸۹) جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان درمانی، (۱۹۹۲) وقتی نیچه گریست، (۱۹۹۶) دروغگویی روی مبل، (۱۹۹۹) مامان و معنی زندگی، (۲۰۰۵) درمان شوپنهاور، (۲۰۰۴) پلیس را خبر می‌کنم، (۲۰۱۲) مسئلهٔ اسپینوزا، (۲۰۱۵) خلق‌شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌درمانی دیگر.

بعضی از آثار غیرداستانی یالوم عبارت‌اند از:

(۱۹۷۰) تئوری و عمل در روان‌درمانی گروهی، (۱۹۸۰) روان‌درمانی اگزیستانسیال، (۲۰۰۱) هنر درمان (نامه‌ای سرگشاده به نسل جدید روان‌درمانگران و بیمارانشان)، (۲۰۰۸) خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)، (۱۹۹۷) یالوم خوانان [گلچینی از مشهورترین آثار اروین یالوم]، من چگونه اروین یالوم شدم (۲۰۱۷)، مسئله مرگ و زندگی است.

در سینما نیز فیلم‌هایی با الهام از آثار اروین یالوم ساخته و منتشر شده‌اند:

فیلم مستند «پرواز از مرگ» (۲۰۰۳)، وقتی نیچه گریست (۲۰۰۷) به‌کارگردانی Pinchas Perry که دیدار خیالی فریدریش نیچه (فیلسوف آلمانی) و یوزف برویر (پزشک اتریشی) و رابطهٔ پرفرازونشیب آنها را روایت می‌کند و فیلم Yalom's cure به‌کارگردانی Sabine Gisiger که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد.

بخش‌هایی از کتاب من شدن

«واکنش اولیه‌ام پاک‌کردن پیام است، ولی جلوی خودم را می‌گیرم و سعی می‌کنم احساس حسرت‌باری را، که در درونم جاری است، تجربه کنم. چهل سال پیش این بازی پوکر را شروع کردم ولی الان دیگر نمی‌توانم بازی کنم، چون ضعیف‌شدن چشمانم هزینهٔ زیادی برایم داشت: اشتباه‌خواندن کارت‌ها دست‌ِکم یکی دو پات گنده در هر بازی برایم خرج برمی‌داشت. مدت زیادی در برابر رهاکردن بازی مقاومت می‌کردم. پیرشدن یعنی تک‌به‌تک رهاکردن چیزهای مختلف. حالا هرچند چهار سال است که دیگر بازی نمی‌کنم، بچه‌ها از سر ادب و مهربانی باز هم برایم دعوت‌نامه می‌فرستند.

من تنیس، پیاده‌روی سریع، و غواصی را رها کردم، ولی رهاکردن پوکر خیلی سخت بود. بقیهٔ آن فعالیت‌ها انفرادی‌تر بودند، درحالی‌که پوکر کوششی اجتماعی بود: این بچه‌های نازنین همبازی‌های من بودند و من دلم خیلی برایشان تنگ می‌شود. اوه، ما هرازگاه به‌صرف نهار به رستوران می‌رفتیم (پشت میز رستوران شیر یا خط می‌انداختیم یا یک دست پوکر سریع می‌زدیم تا ببینم چه کسی باید صورتحساب را پرداخت کند) ولی هر بار با بارِ دیگر متفاوت بود: دلم برای حس و عمل درگیری در کاری پُرخطر تنگ شده است. همیشه عاشق هیجان شرط‌گذاری بوده‌ام و حالا تنها چیزی که برایم مانده این است که همسرم را به شرط‌بندی تحریک کنم؛ شرط‌بندی روی چیزهای واقعاً احمقانه: مثلاً او از من می‌خواهد که برای مهمانی شامی که می‌خواهیم برویم کراوات بزنم و من پاسخ می‌دهم: "سر بیست دلار شرط می‌بندم که امشب هیچ مردی کراوات نمی‌بنده." او در گذشته هیچ‌وقت شرط‌بندی را قبول نمی‌کرد، ولی حالا که دست از پوکربازی برداشتم، هرازگاه به من افتخار می‌دهد و شرطم را می‌پذیرد.»