کتاب برایت چه اتفاقی افتاد؟

کتاب برایت چه اتفاقی افتاد؟ نوشته اوپرا وینفری است که در آن گفت‌وگویی با بروس پری دارد. کتاب برایت چه اتفاقی افتاد؟ گفت و گویی در باب تروما، تاب‌آوری و التیام است. 

درباره کتاب برایت چه اتفاقی افتاد؟

کتاب برایت چه اتفاقی افتاد گفت‌وگوی اپرا وینفری با دکتر بروس پری درباره تروما است. در این کتاب اپرا از خودش و تروماهایی که با آن مواجه شده می‌گوید. او هم چنین داستان کسانی را بازگو می‌کند که طی این سالها به برنامه او آمده‌اند. دکتر پری نیز به تجربیاتش و بیمارانی که با آن‌ها در مورد تروما روبه‌رو شده، اشاره می‌کند. با اینکه کتاب گفت‌وگو محور است، اما دارای انسجام و ساختار محکمی است و در هر فصل به یک موضوع در مورد تروما اشاره می‌شود.

اپرا وینفری یکی از مشهورترین مجریان برنامه‌های تلویزیونی است که زندگی پرفرازونشیبی داشته است. او در کودکی با رنج‌ها و زخم‌هایی در زندگی‌اش مواجهه شده که به شکل تروما در روح و روانش باقیمانده است. موضوع این کتاب مواجهه و درمان تروماهایی است که در زندگی با آن مواجهه می‌شویم. تروما زخم‌هایی است که بر اثر اتفاقات ناگوار بر روح انسان ماندگار می‌شود و اثراث مخربی را در روان فرد به جای می‌گذارد.

کتاب یک سوال اساسی (برایت چه اتفاقی افتاد؟) را مطرح می‌کند که عنوان کتاب هم از همین سوال سرچشمه گرفته است. هنگامی که یک شخص با تروما یا رنج روبه‌رو می‌شود، به جای آن که از او بپرسیم «مشکلت چیست؟» بهتر است از او بپرسیم «برایت چه اتفاقی افتاد؟» در جای جای کتاب در این باره صحبت شده است و از این سوال به عنوان یک راه حل درمانی یاد شده است.

بروس پری با مدرک دکتری و دکترای پزشکی، روان‌پزشک کودک و متخصص مغز و اعصاب، مدیر شبکه دنباله عصبی، عضو ارشد آکادمی ترومای کودک و استادیار روان‌پزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه نورث وسترن در شیکاگو است.

خواندن کتاب برایت چه اتفاقی افتاد؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به‌دنبال آرامش در زندگی‌ هستید این کتاب را از دست ندهید. 

بخشی از کتاب برایت چه اتفاقی افتاد؟ 

هر سال بیش از ۱۳۰ میلیون کودک متولد می‌شوند. هر کدام از این کودکان از همان ابتدا، در شرایط خاص اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی قرار می‌گیرند. برخی با آغوش گرم والدینشان استقبال و برخی هم مثل من از جانب مادر جوانشان ـ‌زنی که رؤیای زندگی‌ای متفاوت داشت‌ــ زوجی که فشار فقر کمرشان را خرد کرده بود و پدری که دائماً بدوبیراه می‌گوید، پس زده می‌شوند.

بااین‌حال، همه کودکانی که تازه به دنیا می‌آیند یا قبلاً متولد شده‌اند (من و شما)، چه کسی باشد به آن‌ها عشق بورزد چه نباشد، یک ویژگی مهم مشترک دارند. همه ما، باوجودِ شرایط کاملاً متفاوتِ متولدشدنمان، با حس ذاتی تمامیت به دنیا می‌آییم. زندگی خود را با این سؤالات شروع نمی‌کنیم: آیا کافی هستم؟ آیا ارزشمندم؟ آیا شایسته یا دوست‌داشتنی هستم؟

حتی یک کودک هم در اولین لحظات هوشیاری‌اش نمی‌پرسد «آیا مهمم؟» دنیای او، سرزمین عجایب است. با اولین نفس‌هایش می‌کوشد محیط اطرافش را بشناسد. چه کسی به او غذا می‌دهد و از او مراقبت می‌کند؟ با چه چیز احساس راحتی می‌کند؟ زندگی بسیاری از آن‌ها با رفتارهای تند مراقب یا نشنیدن صدایی پرمحبت یا نوازش‌نشدن، خراب می‌شود. اولین تجربه‌های ما در این دنیا بسیار متفاوت از هم است.

قابل‌توجه‌ترین حسی که از دوران کودکی‌ام به یاد می‌آورم، تنهایی است. مادر و پدرم فقط یک بار باهم بودند. زیر درخت بلوط قدیمی در نزدیکی خانه‌ای که مادرم، ورنیتا، در آن بزرگ شده بود. خانه‌ای در کوسیویکو، می‌سی‌سی‌پی. پدرم، ورنون، همیشه می‌گفت که اگر آن روز کنجکاو نشده بود که زیر دامن صورتی مادرم چه خبر است، من هرگز به دنیا نمی‌آمدم. نه ماه بعد متولد شدم. از وقتی یادم است، کسی مرا نمی‌خواست.