کتاب چشم هایم؛ در اورشلیم

کتاب چشم هایم؛ در اورشلیم نوشته مریم مقانی  رمان جذابی است که در آینده روایت می شود. این کتاب را نشر معارف منتشر کرده است.

درباره کتاب چشم هایم؛ در اورشلیم

داستان کتاب با یک قرار ملاقات در آوریل ۲۰۳۵ در پاریس شروع می‌شود. این قرار بین سفیر اسرائیل در فرانسه با تاجر یهودی مشهوری به نام آدریل عُوادیا اتفاق می‌‌افتد. سفیر قصد دارد تاجر یهودی را در جریان نقشه نابودی مسجدالاقصی به وسیله ماهواره نظامی در جشن سال نو یهودیان قرار دهد. اما سفیر نمی‌‌داند آدریل عوادیا، همان بنجامین راحیل افسانه‌‌ای و فرمانده بخش سایبری جنبش آزادی بخش قدس است. مردی که بیست سال است توسط مهم‌ترین سرویس‌‌های امنیتی جهان تحت تعقیب است. او شخصاً برای نابودی این عملیات وارد فلسطین می‌‌شود. او می‌خواهد عملیاتی که همه برای آن نقشه کشیده‌اند را نابود کنند. 

خواندن کتاب چشم هایم؛ در اورشلیم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مند به ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب چشم هایم؛ در اورشلیم

صدای کشیده شدن صندلی و برخاستن صدرا بلند شد. او عصا را که فقط یک نمونۀ ساده بود و هیچکدام از حسگرهایی که روی مدل واقعی آن نصب می‎شد، نداشت، کف دستم گذاشت.

گوشی اجرای موسیقی را در گوشم گذاشتم و گفتم: «ببینم چه ترانه‎ای برام ریختی.» دکمۀ اجرا را زدم و دیدم صدرا آلبومی از عمرو دیاب برایم در نظر گرفته بود. سلیقه‎اش خوب بود. حورا وقتی هنوز در لبنان زندگی می‎کردیم و دختری نوجوان بود، ترانه‎های عمرو دیاب را زیاد گوش می‎کرد. آن ترانه مرا به بیست - سی سال پیش پرتاب کرد. حالا که قرار بود تا نزدیکی سارا هیچ صدایی را نشنوم، گوش دادن به ترانۀ عمرو دیاب گزینۀ قابل تحمل، بلکه مطلوبی بود.

دستم را به طرف جایی که فکر میکردم صدرا ایستاده است دراز کردم و گفتم: «این مرد کر و کور رو به حبیبش برسون!»

- «دارم فکر می‎کنم که کاش تو رو به ابوایمن لو نمی‎دادم. این‎طوری خودم رو به دردسر انداختم. حالا باید یه کور و کرِ دیلاق و بیمصرف رو توی شهر غریب با خودم اینطرف و اون‎طرف بکشم!»

از صفاتی که به فارسی به کار برده بود حیرت کردم و خنده‎ام گرفت. صدرا همیشه برای شگفتزده کردن من چیزی در آستین داشت. این آخرین حرفی بود که از صدرا شنیدم. صدای ترانه را آنقدر بلند کردم که ممکن بود بعد از یک ساعت واقعاً کَرَم کند.

هرچند از خروجم از مقر چیزی به صدرا نگفته بودم، اما او که همیشه با ذره‎بین مرا زیر نظر داشت، متوجه تهیۀ مدارک جعلی و بلیت هواپیما به مقصد تهران شده بود. اگر حرفی به ابوایمن نمی‎زد، می‎شد این فضولی‎ کردن‎هایش را تحمل کرد. اما ابوایمن خط قرمز من بود و صدرا مرا نزد او شرمنده کرده بود. ابوایمن از او خواسته بود که دنبالم بیاید و هوایم را داشته باشد. آیا راه گریزی از صدرا بود؟ هیچوقت! احتمالاً بعد از عملیات فاروق سه، اگر زنده می‎ماندم فکری برای خلاص شدن از شرّ صدرا می‎کردم. البته ممکن بود او زودتر تصمیم بگیرد که کلک مرا بکند!

صدرا دستم را گرفت و با کمک او از هتل بیرون رفتیم. او مرا به سمت تاکسی‎ای که خبر کرده بود، برد و سوار کرد. با خودم فکر کردم که آمدنش به ایران آنقدرها هم برایم بد نشده بود. حداقل در رساندن بیدردسر و امنِ من به بیمارستان، کمک بزرگی محسوب می‎شد.

آنطور که حساب کرده بودم، تا بیمارستانی که سارا در آن بستری بود نیم ساعت راه بود. یاد روزهایی افتادم که سارا را با خودم از ایالات شرقی بیرون آورده بودم. البته واقعیت این بود که او را دزدیده بودم. آن روزهایی که در مخفیگاهمان در شهر طرطوس سوریه منتظر بودم که حورا چشمهای سارا را باز کند، همه‎اش به این فکر می‎کردم که چطور واقعیتِ رابطه‎مان را به او بگویم. سارا کارمند ادارۀ BROF در نیویورک بود و من بنجامین راحیل؛ کسی که سارا هیلاری را مسئول مستقیم دستگیری‎ام و آوردنم از ایتالیا به ایالات شرقی کرده بودند. من و دکتر رضوان، سارا را در هواپیما به مدت بیست دقیقه بیهوش کرده بودیم و بدون اطلاعش، لنزهای فرستنده را در چشمهایش کاشته بودیم. نگهداری آن لنزها در چشم، نیاز به مراقبت‎های ویژه داشت و از آنجا که نمی‎توانستیم به سارا بگوییم که دارد برای جنبش، نقش یک فرستنده را بازی می‎کند، نمی‎توانستیم به او درباره استفاده از مایع شستوشو و التیامِ چشم تذکراتی بدهیم. همین باعث شده بود که چشم سارا صدمه ببیند و دو هفته طول کشید تا زخم‎هایش بهبود پیدا کند. چند باری که فرصت کرده بودم به طرطوس برگردم و سارا را ببینم، به او نزدیک نشده بودم. عصبانیت او و حس عذاب وجدان خودم، کار را سخت و پیچیده کرده بود.