کتاب جامعه انحطاط زده

کتاب جامعه انحطاط زده نوشته روس دوتات است که با ترجمه حمیدرضا غلام زاده نطنزی منتشر شده است. این کتاب به بررسی ابعاد مختلف افول آمریکا در زمینه‌های مختلف اقتصادی، فرهنگی، نظامی، سیاسی، اجتماعی و ژئوپولتیکی می‌پردازد.

درباره کتاب جامعه انحطاط زده

هراس از افول در گفتمان سیاسی و نخبگان ایالات متحده از بدو ورود اولین اروپائیان و پیش از استقلال مستعمرات و تشکیل کشوری به نام ایالات متحده در قاره جدید تا به امروز مطرح بوده است.

با مرور ادبیات موجود در این حوزه می‌توان گفت که افول می‌تواند جنبه‌های مختلف ژئوپولتیکی، اقتصادی، نظامی، سیاسی و اجتماعی را در برگیرد و در مورد ابعاد مختلف افول ایالات متحده نظرات مختلفی وجود دارد که لزوما همگی بر عوامل مشابهی تاکید نمی‌کنند. همچنین افول هژمونی آمریکا در مقایسه با افزایش قدرت سایر کشورها مورد سنجش و قضاوت قرار می‌گیرد. در این حوزه مورخان زیادی مراحلی از افول قدرت آمریکا و بازیابی این قدرت رادر دوره‌های مختلف تاریخ این کشور شناسایی و بر آن تاکید کرده‌اند.

به عقیده بسیاری از صاحب نظران هزینه نظامی هنگفت و کسر بودجه حاصل از درگیری در جنگ‌های متمادی می‌تواند نشانه‌ای از افول یک کشور باشد.

مجموعه حاضر سعی دارد به ابعاد مختلف بحث افول آمریکا از منظر نویسندگان شاخص این حوزه بپردازد و امید دارد که بتواند نگاهی چند جانبه، علمی و فراگیر را برای خوانندگان محترم به ارمغان بیاورد.

خواندن کتاب جامعه انحطاط زده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به علوم سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب جامعه انحطاط زده

«پشت نهادها، پشت ساختارهای قانون اساسی و اصلاحاتش، نیرویی حیاتی نهفته است که این اعضا و جوارح را به زندگی وامیدارد و بر اساس تغییر شرایط به آنها شکل می‌دهد» این کلماتی است که فردریک جکسون ترنر، مورخ آمریکایی، در سال ۱۸۹۳ در تفسیر اینکه چگونه ایده و واقعیت سرحدات غربی تاریخ آمریکا را شکل داده است، نوشته است. به یک معنا نظریه سرحدات ترنر می‌تواند برای کلیت پروژه مدرن نیز به کار برده شود؛ چراکه نهادها و فرم‌ها و مفروضات اساسی‌اش حس مأموریت تاریخی، انتظار برای پیشرفت جاودانی حول محور تداوم اکتشاف، گسترش و کشف نظام یافته‌اند. در واقع، ازآنجایی که نیروهای عمیق تاریخ مدرن صنعتی سازی، تمرکزگرایی سیاسی، سکولاریزاسیون مکررا باعث اختلال ضرب‌آهنگ زندگی‌هایی شده که در ثبات و قرار و دوام جاری بوده‌اند، در مقایسه با بسیاری از تمدن‌های پیشین، «جهان‌بینی» اکتشاف و مکاشفه بیش از پیش مورد نیاز است تا شکل جدیدی از دلخوشی و تسلی را با دلگرمی‌های پیشین ناشی از ایمان و قبیله و خانواده و سلسله مراتب، جایگزین نماید. در مدرنیته، جهان قبلی همواره در حال موت است؛ تصلب گذشته همیشه بخار می‌شود و به هوا می‌رود. اما این وعده همواره وجود دارد که فردا چیز جدیدی به ارمغان می‌آورد؛ که تنها یک سفردریایی طولانی یا یک قطار با یک زندگی بهتر فاصله داریم؛ که دوران ما دوران رونمایی مداوم از شگفتی‌هایی است که بسیار بیشتر از چیزهایی است که از دست داده‌ایم. همان ‌گونه که جنایات امپراتوری‌های غربی به روشنی شهادت می‌دهد، این روش، شیوۀ مبهمی برای نظام‌دهی به یک تمدن است و مردمانی که «کشف می‌شوند» و آواره می‌شوند و گاهی منقرض می‌شوند دلایل مشخصی دارند که تردید داشته باشند چنین ساختاری نماینده سطحی از اعتلا و کمال باشد. اما نظمی که با رؤیای پیشرفت جان گرفته اکنون نظمی است که اغلب موجودات بشری در آن زیست و تحرک و وجود دارند و مقصدی است که تمام جوامع بشری، ازجمله ساکنان جوامعی که زمانی قربانی منطق بی‌رحم این نظم بوده‌اند، به سمتش درحرکت هستند.