کتاب یادداشت های زیرزمینی

کتاب یادداشت‌ های زیرزمینی به قلم داستایفسکی از آثار برتر او است که خانم نسرین مجیدی آن را ترجمه کرده است. این کتاب از زبان مردی صحبت می‌کند که به‌خاطر آگاهی بیشتری که نسبت به سایر مردم عادی دارد، به گوشه‌ی تنهایی در زیرزمینش گناه برده است.

درباره کتاب یادداشت‌های زیرزمینی

در کتاب یادداشت‌ های زیرزمینی سرگذشت مردی را می‌خوانیم که در مقابل تمام رفتارهای انسان‌های اطرافش و روشن‌بینی‌های دروغین آن‌ها طغیان می‌کند و خودش را از بقیه جدا می‌داند. این طغیان‌ها تنها در نوشتن یادداشت‌هایش در کنج همان زیرزمین خلاصه می‌شود. مرد زیرزمینی ذهن را به چالش می‌کشد. سوالات فلسفی طرح می‌کند، اما انتظار پاسخی از طرف ما را ندارد و فقط دیوانه‌وار تک‌گویی می‌کند. او افکارش را فقط روی کاغذ می‌آورد و انکار می‌کند که کسی آنها را خواهد خواند. انگار که او با نوشتن را بهانه‌ای برای تخلیه ذهن کلافه شده خودش می‌داند.

این مرد گوشه‌گیر و تنها کاملا خیالی و ساخته ذهن نویسنده است.

خواندن کتاب یادداشت‌های زیرزمینی را به چه کسی پیشنهاد می کنیم؟

کتاب یادداشت‌ های زیرزمینی می‌تواند برای کسانی که قبلا نیز کتاب های داستایوفسکی را مطالعه کردند و به رمان‌های طولانی علاقه دارند جذاب باشد.

درباره فئودور داستایوفسکی

فئودور داستایوفسکی نویسنده‌ی مشهور و تاثیرگذار روسی بود. او در بیشتر داستان‌های خود درمورد سرگذشت مردمانی عصیان زده، بیمار و روان‌پریش است. او در ابتدا برای زندگی به کار ترجمه پرداخت. در اکثر داستان‌های او مثلث عشقی دیده می‌شود که یعنی خانمی میان عشق دو مرد و یا آقایی میان عشق دو زن قرار گرفته است.

داستایوفسکی در سال 1843 با درجه افسری از دانشکده‌ی نظامی فارغ‌التحصیل شد و شغلی در اداره مهندسی وزارت جنگ پیدا کرد، تا تابستان سال 1844 که سهم ارثی پدری‌اش به خاظر ولخرجی‌های متفاوت تمام شد و اورژنی گرانده را ترجمه کرده و همان سال از ارتش استعفا داد. در زمستان 1855 رمان کوتاه بیچارگان را نوشت و این گونه وارد محافل نویسندگان و ساختارشکنان بزرگ در شهر سنت‌پترزبورگ شد و شهرتی برای خود کسب کرد. دو سال بعد داستان‌های همزاد، آقای پروخارچین و زن صاحبخانه را نوشت. یک جاسوس پلیس به‌صورت مخفیانه وارد محافل و جلسات آنان شد و موضوعات بحث آن‌ها را به مقامات روسیه گزارش داد و او در روز 22 آوریل 1849 به جرم براندازی حکومت دستگیر شد. دادگاه برای او تقاضای حکم اعدام کرد که تا پای چوبه دار هم رفت اما مشمول به تخفیف شد و به چهار سال حبس در زندان و سپس خدمت در لباس سرباز ساده تغییر یافت. در زمان تبعید و زندان به حملات صرع که تا پایان عمر گرفتارش بود دچار شد و سرانجام در فوریه سال 1881 بر اثر خونریزی ریه درگذشت.

بسیاری از منتقدان فئودور داستایوفسکی را به‌عنوان بزرگ‌ترین نویسنده روان‌شناختی جهان می‌شناسند. رمان یادداشت‌های زیرزمینی او اولین نوشته ادبی اگزیستانسیالیسم در جهان است. اورژنی گرانده اثر بالزاک و دون کارلوس اثر فریدریش شیلر نمونه‌هایی از کارهای ترجمه او است.

بخش‌هایی از کتاب یادداشت‌های زیرزمینی

وقتی می‌گویم کارمند لجباز و بدخویی بودم دروغ می‌گویم. از سر لجبازی دروغ گفتم. در حقیقت هرگز بدذات نبوده‌ام. خودم را با ارباب رجوع و آن افسر مغرور سرگرم می‌کردم، در حقیقت اصلاً نمی‌توانستم بدجنس باشم. حتی در همان لحظات بدخویی نیز از احساساتی کاملاً متضاد در درون خویش آگاه بودم و همین عواطف دگرگونه و متضاد در وجودم خودنمایی می‌کردند. خوب می‌دانستم که همیشه و در تمام زندگیم چنین احساسات خوبی نیز وجود داشته اما هرگز اجازه بروز نیافته است. چنین عواطفی آن‌قدر عذابم می‌دادند تا شرمنده می‌شدم، مرا عصبی می‌کردند و تا سرحد جنون می‌کشاندند. آقایان عزیز، شاید فکر می‌کنید از این بابت شرمسارم و اظهار ندامت می‌کنم و طلب بخشایش دارم؟ اطمینان دارم که این‌ها فقط تصورات شما است... به هرحال، اصلاً برای من فرقی نمی‌کند که شما چگونه فکر می‌کنید...

نه‌تنها نمی‌دانستم چگونه باید لجباز باشم، بلکه هیچ چیز نمی‌دانستم، نه می‌توانستم بدخو باشم و نه مهربان، نه پست فطرت و نه صادق، نه قهرمان نه حشره، هیچ نمی‌دانستم و حالا زندگیم را در این گوشه می‌گذرانم، و خود را با خیال این بدذاتی به مسخره می‌گیرم، یک مرد عاقل جداً نمی‌تواند چیزی بشود، فقط احمق‌ها هستند که به جائی می‌رسند. بله، مرد متعلق به قرن نوزدهم از نظر اخلاقی باید موجودی فاقد شخصیت باشد. یک مرد دارای شخصیت و فعال موجودی است گرفتار محدودیت‌ها. این نتیجه‌گیری من پس از چهل سال زندگی است. اکنون چهل سال دارم و می‌دانید که چهل سال یعنی عمری بس طولانی، یعنی نهایت پیری.