کتاب شادمانی انتخاب شماست!

کتاب شادمانی انتخاب شماست! نوشته جان للند با شما درباره یکی از مهم ترین نیازمندی‌های انسان در همه فصول زندگی یعنی شادمانی سخن می‌گوید. تاکید او بر شادمانی سالخوردگان است.

درباره کتاب شادمانی انتخاب شماست!

شادمانی یکی از نیازمندی های انسان معاصر است که از دشواری های زندگی استرس آور نوین در رنج است. شادمانی تجربه‌ای باارزش است که بشر همواره در جستجوی راه‌هایی برای رسیدن به آن بوده است. حتی دالایی لاما گفته است: «مهم ترین هدف زندگی، جستجوی خوشبختی و شادمانی است». انسان ذاتا شادمانی متمایل است؛ اما زندگی مالامال از شادمانی، نشاط و کامروایی، انتظاری بیهوده است. انسان هرگز از احساسات دردناک مانند غم، ترس و خشم خالی نیست این جز ء ویژگی‌های انسان بودن است. در حقیقت، اگر قرار است زندگی پرمعنایی را تجربه کنیم، پس طیف کاملی از عواطف انسانی را تجربه خواهیم کرد؛ به عبارت دیگر، درک احساس شادمانی منوط بر تجربه احساسات متضاد است. کسی می‌تواند شادی‌های عالم را درک کند که غم آن را هم چشیده باشد. شادمانی فقط داشتن احساس لذت، خشنودی و شعف نیست، بلکه احساس شادمانی از پذیرش ناخوشایندها و ناملایمات زندگی حاصل می‌شود. 

کتاب حاضر، که حاصل یک سال همنشینی نویسنده با افراد سالمند است، ابعاد مختلف زندگی سالخوردگان را آشکار می‌سازد و به کشف عوامل تأثیرگذار بر احساس رضایت و شادمانی در دوران پیری می‌پردازد. امید است با کمک این کتاب بتوانید بسترسازی لازم جهت انطباق مطلوب با این مرحله از حیات را انجام داده و درک همدلانه تری از احوالات سالمندان داشته باشید، همچنین متخصصان و پرسنل حوزه  بهداشت و سلامت قادر باشند مراقبت های لازم برای حفظ سلامت و استقلال سالمندان را بهتر پیش بینی کنند. در سفر پیش رو، آموزه‌هایی هست برای عشق، قدردانی، پذیرش و رهایی که پس از مطالعه آن حس تازه و تسکین بخشی از شادمانی را تجربه می‌کنید.

 خواندن کتاب شادمانی انتخاب شماست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 جوانان، سالمندان و متخصصان حوزه بهداشت و سلامت سالمندان

 بخشی از کتاب شادمانی انتخاب شماست

چرا پیرتر بودن به معنای خردمندتر بودن است؟

«زمانی که جوان هستید، نگرانی‌های بیشتری دارید.»

در ابتدا تصور می‌کردم جلوی پیشرفت پروژه‌ی مصاحبه با سالخوردگان را بگیرند، به این دلیل که نمی‌خواهند شکایت‌های آن‌ها در هیچ رسانه‌ای منتشر شود؛ اما برخلاف نسل من، نسل آن‌ها با ناله و شکایت بیگانه بود. همان‌طور که ماه‌ها سپری می‌شد و نمونه‌های موجود را مشاهده می‌کردم، به این واقعیت دست یافتم که حافظه‌ی انتخابی آن‌ها ـ یعنی یادآوری روشن لحظات خوشایند و فراموشی لحظات ناخوشایند ـ در زندگی روزمره‌شان به سودشان است. گرچه نمی‌توانستند آنچه را در حال وقوع بود با بدنشان کنترل کنند، اما می‌توانستند گذشته‌ی خود را به شکل دستاوردی مثبت بازسازی کنند.

راس گفت: «وقتی به زندگیم نگاه می‌کنم، می‌بینم زندگی شادی داشته‌ام.» گویی احساس شادی و رضایت در موردِ گذشته نیز گزینه‌ای بود که ما می‌توانستیم انتخاب کنیم. سختی‌هایی که به یاد می‌آوردند برای آن‌ها قدرت و نیرویی در زمان حال فراهم می‌آورد. آیا این کار را در دوره‌ی رکود بزرگ اقتصادی یا هنگام مرگ تدریجی و غم‌انگیز همسرانشان هم انجام داده بودند؟

راس در طی گفتگوهایمان، اغلب در مورد سال‌هایی صحبت می‌کرد که به مراقبت از مادر و همسر رو به موتش و همچنین خواهر بزرگ‌ترش ـ «باهوش‌ترین عضو خانواده‌ی ما» ـ پرداخته بود. خواهرش پس از یک مدت طولانی دست و پنجه نرم کردن با زوال عقلی بر اثر آلزایمر فوت کرده بود. به نظر می‌رسید مرور این خاطرات نه تنها او را آزرده نمی‌کند، بلکه به سوی یادآوری لحظات خوشایندتر سوق می‌دهد. دختر بزرگ او، جودی، که مدیریت یک شرکت خدمات‌رسانی به سالخوردگان بی‌بضاعت یا کم‌بضاعت را برعهده داشت می‌گفت اغلب این انعطاف‌پذیری را در افرادی که به آن‌ها خدمت می‌کند می‌بیند. جودی گفت: «آدمای هشتادوپنج الی نودساله اغلب قدرت‌های شگفت‌انگیزی دارن. بعضیاشون مثل مادرم با اينکه همسر و والدینشون رو از دست دادن، می‌دونن چطور با فقدان رو به رو بشن. درد رو هیچ جوری نمی‌تونی کم کنی، اما آدم‌ها انعطاف‌پذیرن و درسای زیادی هست که باید از پیرا یاد بگیریم. اونا همه‌ی این مشکل‌ها رو از سر گذروندن. پیری لزوماً زیبا نیست، اما نباید اونو وحشتناکم قلمدادش کنیم. پول کمک می‌کنه. داشتن خانواده کمکمون می‌کنه، اما من آدمایی رو دیده‌ام که نه پول داشتن نه خانواده، ولی در دوران پیری خوب زندگی می‌کردن.»