کتاب مشاوره اصلاحی و توان بخشی

درباره کتاب مشاوره اصلاحی و توان بخشی

ویرایش نهم که جدیدترین ویرایش کتاب مشاوره اصلاحی و توان‌ بخشی است، با درنظرگرفتن ویراست پنجم DSM-5 به اصول و مبانی مداخلهٔ اصلاحی پرداخته است که شامل مروری بر سیستم‌های اصلی مداخله درمانی، تشخیص اختلالات روانی و طبقه‌بندی و ارزیابی اصلاحی می‌شود. با توجه به توصیف دقیقی که از رویکردهای مختلف درمانی ارائه کرده است، می‌تواند به درمانگران توان‌بخشی و اصلاحی شامل مشاوران با گرایش‌های مختلف، روان‌شناسان، مددکاران و روان‌پزشکان کمک کند تا بهتر در مورد استفاده از تکنیک‌های خاص و کاربردی در محیط‌های ویژه‌ای مانند زندان‌ها و کانون‌های اصلاح تربیت که در آن کار می‌کنند، تصمیم‌گیری کنند. همچنین، ارائه‌دهندهٔ تصویر روشن و جامعی از روش‌های فعلی برای درمان و بازپروری مراجعان بزهکار از جمله بزهکاران جنسی، بزهکاران سایکوپات و ضداجتماعی، بزهکاران وابسته به مواد و زنان بزهکار است و با شاخصه‌های اصلی روان‌درمانی در خصوص نیازهای منحصربه‌فرد این افراد متناسب است؛ و نیز توصیف‌کننده مجموعه‌ای از مهارت‌ها و ابزارهای ضروری برای مشاوران و درمانگران توان‌بخش و اصلاحی است تا در درمان این جمعیت‌های خاص از آن‌ها استفاده کنند.

ترجمهٔ این کتاب را یونس دوستیان، دانشجوی دکترای مشاورهٔ توان‌بخشی؛ ناصر حیدری، کارشناس ارشد مشاورهٔ تخصصی؛ مسلم آرین، کارشناس ارشد مشاورهٔ توان‌بخشی؛ کاوه صیدمرادی، دانشجوی دکترای مشاورهٔ تخصصی و ویرایش آن را مسلم آرین انجام داده‌اند.

خواندن کتاب مشاوره اصلاحی و توان بخشی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ توان‌بخشی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مشاوره اصلاحی و توان بخشی

«تمرکز این کتاب بر درمان و مشاوره اصلاحی است. در حالی که به نظر می‌رسد سیاست‌های کنونی به نفع اصطلاح «اصلاحی» است، اما ایدهٔ مشاوره اصلاحی ممکن است با آنچه اکثر مشاوران در مورد منافع قانونی و اهداف کمک به بزهکاران مدنظرشان است، سازگار نباشد. به‌عنوان‌مثال، آیا هدف اصلی مشاورانی که در زندان کار می‌کنند، اصلاح بزهکاران برای سازگاری مجدد آنها با دنیای بیرون است یا هدف اصلی‌شان ایفای نقش در مورد سازگاری بزهکاران با دنیای اداری زندان است؟ یا اینکه مشاوران اصلاحی باید بزهکاران را خواه در آینده از زندان آزاد شوند، خواه بقیه عمرشان را در زندان به سر ببرند مسئولیت‌پذیرتر و آرام‌تر کنند؟ به همین نحو، آیا هدف اصلی مشاوران تعلیق مراقبتی و آزادی مشروط، اصلاح و درمان بزهکاران تحت نظارت ایشان است یا هدفشان بیشتر تحکیم شرایط آزادی مشروط و تعلیق مراقبتی است؟ به‌طور اساسی‌تر، ممکن است یکی بپرسد که آیا شواهد قابل‌توجهی وجود دارد که نشان دهد اگر مشاور اصلاحی بخواهد، می‌تواند بزهکاران را اصلاح کند؟. در واقع مشاوران اصلاحی اغلب ناامیدیِ ناشی از ناتوانی‌شان از اجرای مداخلات مختص به اصلاح و تغییر مسیر زندگی بزهکاران را بیان می‌کنند. به‌عنوان‌مثال، مدیران و مشاوران زندان اظهار می‌کنند که بیشتر وقت خود را به‌جای اینکه به سازگاری بلندمدت‌تر زندانیان برای زندگی نرمال/اجتماع‌پسند در بیرون از محیط زندان اختصاص دهند، به تسهیل سازگاری زندانیان در محیط زندان اختصاص می‌دهند (به فصل دوم مراجعه کنید). به همین شیوه، مشاوران تعلیق مراقبتی و آزادی مشروط مدعی هستند که بیشتر وقتشان صرف تحکیم شرایط تعلیق مراقبتی و آزادی مشروط می‌شود و زمان کمی را جهت کمک به انسجام مجدد و سازگاری اجتماعی بزهکاران اختصاص می‌دهند. با توجه به تعارضات فراروی مشاوران، سازگاری مؤسسه‌ای (زندان) و فرامؤسسه‌ای (اجتماع) لزوماً باهم تناقضی ندارند. بولوزوف (۱۹۹۹) مدعی است که برای یک زندانی، زندان محله زندگی اوست و سؤال اساسی این است که چون او آنجا زندگی می‌کند این محله مکان زندگی بهتری است؟

اهداف مشاوره و درمان بزهکاران با همگرایی این سه روند اخیر به چالش کشیده شده است:

۱. بحث سیاسی و اصولی در مورد اثربخشی درمان بزهکاران (اندرسون و بونتا، ۲۰۱۰؛ کولن و جندریاو، ۲۰۰۰؛ گایس و همکاران، ۱۹۹۹؛ لیپسی، ۱۹۹۲ و ۲۰۰۹؛ مارتینسون، ۱۹۷۴؛ ون ورهیس، گالن و آپلگاتی، ۱۹۹۵).

۲. جدل بر سر حساسیت بیش از حد؛ اگر این بیش از حد بودن عملی نباشد، حداقل پاسخگویی مؤسسات اصلاحی لحاظ شود (هپبورن، ۱۹۸۹).

۳. کاهش منابع مالی و پرسنلی بر اثر ازدحام جمعیت زندان و کاهش شدید بودجه درمان اصلاحی.»