نظرات کاربران درباره کتاب بوف کور

با سلام به نظر من کسی که از ادبیات سر در می آورد ، همان اوایل کتاب متوجه می شود که با یک شاهکار روبروست . لازم نیست با جهان بینی نویسنده موافق باشیم ، لازم نیست فضای ذهنی نویسنده را دوست بداریم ، یا از خواندن کتاب لذت ببریم(این کتاب برای لذت بردن نوشته نشده)، برای این که بدانیم این رمان یک شاهکار است . هر چند فهم کامل کتاب مشکل است ، اما این به خواننده بر می گردد و نه به نویسنده . اتفاقا مشخص است که نویسنده برای این اثر وقت گذاشته و رویش کار کرده . با نظرات برخی در مورد ایجاد تمایل به خودکشی در خواننده و .. موافق نیستم . آیا کسی که داستان جنایی می خواند ، تمایل به جنایت پیدا می کند ؟ چنین چیزی هر چند ناممکن نیست ، به هیچ وجه معمول هم نیست . البته از نظر من خواندن آن به دلیل در بر داشتن مضامینی همچون خیانت در زندگی زناشویی و.. ، برای زیر بیست و اندی سال توصیه نمی شود . چرا که امید می رود جوانترها در فضای فکری پاک و زلالی رشد کنند و پرورش یابند و ذهنشان درگیر مسائل خاص نشود .

بوف کور را آن طوری که رمان های دیگر را میخوانید مطالعه نکنید. بوف کور بهترین نمونه ی سورئال ایران است. سورئال با منطق رئالیسمی و ناتورالیسمی فرق دارد. قرار نیست من یا هر کس دیگری برای شما بگوییم که نتیجه ی داستان چه بود یا برداشتمان باید چه باشد. بگذارید این طور توضیح بدهم. با یک مثال. من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند نیمم آتش سوخت نیم دیگرم را باد برد شما این بیت حامد عسکری را خوانده اید. آیا حامد درخت بوده؟ آیا آتش گرفته؟ آیا باد او را برده است؟ نه. شاعر دچار احساس خاصی بوده و آن را این گونه بیان کرده. حالا شما می روید از او می پرسید چه شده بود که این بیت را سرودی؟ نه . شما فقط لذت می برید. آن احساس را درک میکنید. این بیت برای هر کسی یک جای زندگی اش اتفاق می افتد. برای هر کس با اتفاق خاص خودش، متناسب با زندگی خودش. به دنبال برداشت کسی نگردید. خودتان با داستان کلنجار بروید. حال عده ای هم از فضای غم انگیز و سنگین آن انتقاد میکنند. قرار نیست همه ی داستان ها سبک و شاد باشند. قرار نیست همه ی داستان ها نتیجه ی اخلاقی خود را در پایان برایتان توضیح بدهند. قرار نیست پایان داستان مشخصا خوب یا بد تمام شود. اگر دنبال چنین داستان هایی هستید اصلا سورئال نخوانید. نه تنها سورئال بلکه رمان نخوانید . بروید کتابی تهیه کنید که روی جلد آن نوشته شده (مناسب برای سنین زیر ۷ سال) . من در حدی نیستم که بخواهم نقدی بر بوف کور بنویسم. اما این را مطمئنم بوف کور نقطه ی غایی سورئال این کشور است. برای من تردیدی در این موضوع نیست. صادق هدایت منشا و چشمه ی جوشانی بود در تمام سبک های نویسندگی و تفکر. یک مدرسه ی تمام عیار. و اما در مورد بوف کور در وجود هر انسانی عشق و نفرت همزمان وجود دارند. غیرت و تعصب در کنار بی عاری و بی خیالی وجود دارد. انسان بالا و پایین دارد. در وجود همه ی ما همه چیز هست. حتا میل به زشتی و تلخی . میل به گناه در کنار میل به نیکی در تمام طول عمر در ما می زید. من از کسی که این را انکار کند سخت می هراسم. سخن آخر اینکه در سورئال قرار نیست واقعیت از توهم و خیال و رویا تشخیص داده شود. این تعریف سورئالیسم را صادق هدایت در اوج نشان داده. به بهترین حالت نشان داده. شما به هری پاتر یا ارباب حلقه ها سورئال می گویید؟ اشتباه میکنید. در آنها فقط بارقه هایی از سورئالیسم وجود دارد. بوف کور نمونه ی کامل سورئالیسم است. آن را در خود بیابید. در زندگیتان بیابید. اگر هم نیافتید مهم نیست. از خواندنش هیجان را و تلخی را با لذت کسب کنید.

یا کتاب نخوانیم و یا اگر خواستیم کتاب بخوانیم به چند کتاب بسنده نکنیم زیرا در این صورت احساس دانستن کاذبی به ما دست می دهد که محصولش نادانی ما است.

کتاب شاهکار است و درست. اما ای کاش فقط یک بار ما ایرانی جماعت، فقط یکبار سعی کنیم از کسی بت نسازیم. این هایی که اسطوره از صادق هدایت میسازند لطفا بروند خیل عظیم کار های بد و متوسطش را هم بخوانند. مسئله ی دیگر ی هم که هست کسانی اند که به خاطر یک چارچوب شخصی، یا یک ضعف و ناآگاهی اثر را به صورت کلی و اجتماعی قضاوت میکنند. اگر شما با سیال ذهن یا ادبیات مدرن آشنایی ندارید مشکل شماست عزیزجان دیگر که گفته حق دارید برای دیگران نسخه بپیچید که این کتاب مضحک را نخوانید که وقتتان تلف میشود؟ همین مشکل به طرزی فجیع تر راجع به دایره واژگان رخ میدهد، شخصی که میگوید کلمات قلنبه سلمبه زیاد داشت و خوشم نیامد. نویسنده موظف است طبق دانش واژگانی شما اثرش را بنویسد؟

فقط میترسم فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم... دوست داشتم👌

کتابهای صادق هدایت از اون دست کتابهاست که باید دقیق و عمیق مطالعه بشه و اینکه بایکبار مطالعش چیزی دستگیر آدم نمیشه بدلیل قلم سنگین و توصیفات و صحنه سازی های دشوارش...خوندن کتابهای صادق دلیل نمیشه که ماهم از دنیا زده بشیم و به فکر خودکشی باشیم من صادق رو انتخاب کردم که ببینم تو دنیای آدمایی که از زندگی لذت نمیبرن و دنیا براشون جای قشنگی نیس چی میگذره صادق میخواد بگه شکاکی اعتیاد هرزگی انزوا دوری از دوستان شهوت پرستی و خیلی مسائل دیگه هستن که انسان رو از زندگی سیر میکنن

بوف کور توی بمبئی هند ۵۰ نسخه چاپ شد . هدایت ۵۰ نسخه را خودش تایپ کرد. خودش ۵۰ تا نسخه رو فروخت. تو همون دوره حسین قلی مستعان ۱۰۰۰۰ نسخه چاپ می کرد مردم یک کیلومتر صف می بستند کتابش رو بخرند بخونند.( در چرند و پرند آمده) بماند که مزخرفاتش چندبار تحدید چاپ شدند. الآن حسین قلی مستعان جاودانه شده یا هدایت؟ بسه. بی شرمیه وقتی می فرمایید هدایت مخدرات و مسکرات مصرف می کرد در هنگام نوشتن این شاهکار. این همه فن و تکنیک در حال نشئگی ریخته شدند؟ با چند تا کتاب خوندن کسی منتقد ادبی نمیشه. هدایت در اواخر عمر خود قبل از اینکه به فرانسه برود به شهرت رسیده بوده، اخبار و مردم درموردش حرف می زدند و داستان هاش در مجله فردا نشریه فرانسوی چاپ می شد.( از کتاب نقد و تحلیل آثار برگزیده صادق هدایت از منصور هاشمی) این ها همه مستندند و می تونم منبع بهتون معرفی کنم.نفرمایید کسی کتابهاش رو نمی خوند پس خودکشی کرد. چون دروغ محض است

به نظرم نویسنده خیلی خوب اوضاع یک نفر رو که اختلال روانی داره نوشته.اونقدر که خواننده رو هم روانی میکنه😅البته من سالمم هنوز

حس و حال روانپریشیو متبحرانه القا کرد

نثر قوی و نگارش آثار صادق هدایت، حرفی برای گفتن باقی نمی‌ذاره. شهرت آثارش از محدوده مرزهای وطنش، فراتر رفته حتی. و این قابل تحسینه. اما یه نکته اینجا وجود داره. و اینکه خوندن یکسری آثار این نویسنده سن داره و منی که در اوان نوجوانی این کتابا رو خوندم اینو متوجه میشم و هنوز هم که هنوزه دارم با آثار منفی مطالعه این کتاب‌ها در سن کم سروکله میزنم. این کتاب باید زمانی خونده بشه، که ایدئولوژی فرد نسبت به زندگی به یه ساختار منسجم رسیده باشه و به سادگی قابل فروپاشی نباشه. وگرنه نگارش قوی این حس رو در یک فرد نوجوان بوجود میاره که هرچی نویسنده میگه درسته! و اینطور میشه که زمانیکه تازه فرد داره وارد زندگی اجتماعیش میشه از زندگی کلا زده میشه!! با وجود اینکه ممکنه این آثار، حتی حس زندگی رو در آدم بوجود بیاره... امیدوارم قشر دانای جامعه و طاقچه ورود پیدا کنن توی این زمینه.

با احترامی که به تمام سلیقه ها دارم ولی معتقدم وقتی آدم بخواد یه کتابی رو بخونه حداقل باید به چندین موضوع دقت کنه.مثلا اینکه از خوندنش لذت ببره و اون کتاب حال اش رو خوب کنه.یا اینکه یه مطلب آموزنده هرچند کوچک ولی مهم و پر کاربرد مفید یاد بگیره که چه بسا رمان هایی که از بعضی از کتاب های روانشناسی تاثیرگذاری بیشتری دارند.(به دلیل سبک زیبای داستانی شون) و موارد دیگه. این کتاب حال من رو خوب نکرد و حتی حس بدی رو بهم منتقل میکرد.هیچ مطلب آموزنده ای هم نداشت. وقت آدم ارزش اش خیلی بیشتر از این حرفاست.

تا نصفه های کتاب رو همینجوری به این انگیزه رفتم‌جلو که ببینم واقعا میخواد به کجا برسه؟! آیا واقعا به معنایی چیزی می رسه یا فقط نویسنده خواسته کوله باری از توهماتِ درهم و برهم و بی آدرس رو تقدیم مخاطب کنه!! اوایلش متوجه شدم که قطعا این همه واژه هایی که با قرار گرفتن های بی ربط کنار هم، جملات بی ربط تری رو می سازن، آبستن یه معنایی هستن و در واقع نمادن اما واقعا توقع نداشتم تا نزدیک به نصف کتاب، مختص به چنین چیزی باشه و مخاطب رو هوا باشه!! به وضوح مشخص بود نویسنده در تلاشه قبح خیلی از چیزها رو بریزه چرا که مثلا هیچ دلیلی نداره نویسنده، همسر شخصیت اول داستان رو، خواهر شیریش قرار بده!!! اینکه تمسخر و دهن کجی و زیرسوال بردن خیلی از مقدسات و بدیهیات مردم کشورش جزو محوری ترین سوژه های داستانش بود هم در لابه لای جملاتش فریاد می زد؛ اینکه چرا ؟ الله اعلم... در کل به آخرای داستان که رسیدم کمی دلم برای شخصیت اول داستان گرفت، سوخت و کمی بغض فرو داد ولی واقعا اونقدری که از یه کتاب معروف انتظار می رفت نبود... کتاب قراره انسان رو رشد بده، تعالی بده، نگاهش رو زیبا کنه، نه اینکه با انتقال خرواری از تاریکی، پوچی، سردرگمی، ناکامی، معانی رکیک، آشفتگی و پریشانی خواننده رو تنها بزاره و پایان داستان... .

من، چندین کتاب آقای هدایت رو خوندم، متاسفانه پوچ گرایی توی نوشته هاشون موج میزنه، و ناامیدی از زندگی و در نهایت خودکشی، توی کتاب های صادق هدایت نباید دنبال، ارزش و هدف بود

من از این کتاب متنفرم از کتاب هایی که معلوم نیس چی میخوان بگن از فضاهای تاربک و مبهم بدم میاد این کتاب رو که میخوندم شبا کابوس میدیدم نصفه کاره ولش کردم به قول سهراب " و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید و در آن پوست شبنم تر نیست" تمام عالم هم بگن کتب خوبیه من میگم نه این بدترین چیزیه که تا حالا خونده بودم

اگر چه کتاب از نظر ادبی جزء آثار شاخص است، اما از نظر محتوا، فضای تاریک و خفقان آوری را به تصویر می‌کشد. (که البته، طبق دیدگاه صاحب‌نظران و معاصران هدایت، بازتاب شرایط زندگی خود هدایت بوده است.) وقتی کتاب را می‌خوانی، گویی در یک اتاق کثیف، وهم آور، پر دود و متزلزل نشسته‌ای. حتی دختر اثیری را هم که نگاه والایی به او دارد، نهایتا با شراب زهرآگینی که شاید عصاره زندگی مادرش بوده، از بین می‌برد. شخصیت اول، نه تنها از بانوان زندگی اش ناکام است (که البته همگی آن زن‌ها یکی هستند، چنان که همه مردها یکی هستند) حتی از داشتن مادرش، بلکه تقریبا از تمام دنیا و تمام انسان‌ها ناکام و سرخورده است. حتی با خودش هم ارتباط برقرار نمی‌کند.آن جا که می‌گوید نمی‌توانم در آینه نگاه کنم. فقط با سایه‌اش ارتباط دارد و دردش را برای او بازگو می‌کند. فلاکت روی فلاکت.

این کتاب بخاطر سورئال بودنش طرفدارهای خودش رو داره . برای افرادی که تازه به کتاب خوندن روی آوردن خیلی مناسب نیست . خواننده این کتاب باید قدرت تجزیه تحلیل رو داشته باشه و با کتابهایی با این سبک آشنایی داشته باشه وگرنه کاملا داستان براش سردرگم کننده و نامفهومه .

من به دنبال راهی برای فرار از این مدل زندگی بودم نه تسلیم شدن در برابرش برای کسایی که خوندن داستانای غمگین و پراز ناامیدی اذیتشون میکنه اصلا توصیه نمیکنم

نوشتن درباره بوف کور خیلی سخته و کمتر کسی میتونه ادعا کنه که این کتابو فهمیده.اگه سابقه چندانی در رمان خواندن ندارید و به قولی کتابخوان نیستید یا شرایط روحی چندان خوبی نداریداز همین راهی که امدید برگردید.دلیلش هم واضح است درون مایه اکثر داستان های هدایت مرگ اندیشی (یادم میاد وقتی ۱۶سالم بود زنده بگور را خواندم و انچنان هدایت در ان از مرگ شیرین صحبت میکرد که هوس میکردم مرگ را یک امتحان بکنم)انتقاد از جامعه و دین و خرافه پرستی ان هم با زبانی تند عمیق و مفهومیست و بوف کور سرآمد تمام نوشته های هدایت است یک رمان عمیق و مفهومی است که سرتاسر آن نمادهای مختلف به کار گرفته شده است و مفاهیم عجیبی را بیان میکند.اما اگه کتابخوان هستید و به دنبال تجربه های متفاوتید و دوست دارید دنیا را از نگاه های متفاوت ببینید بوف کور میتواند تجربه جالبی باشد‌احساسی که پس از خواندن بوف کور به دست می‌آورید یک احساس ناب و درجه یک است که کمتر کتابی، مخصوصا در بین رمان‌های ایرانی، می‌تواند آن را به شما بدهد. جهان‌بینی صادق هدایت در بوف کور بسیار خاص است و هر فرد علاقه‌مندی را شگفت‌زده می‌کند.به این حاشیه های اطراف هدایت و بوف کور هم توجه نکنید اکثر انها توسط کسانی نوشته شده است که حتی یکبار هم بوف کور را کامل نخواندن یا از اول با دیدی منفی ونقادانه سراغ رمان رفته اند.من هم با بسیاری از دیدگاه های هدایت موافق نیستم اما دوست دارم گاهی اوقات جای هدایت بنشینم و با طرز فکر او زندکی را معنا کنم.اصلن فایده رمان خواندن همین است دیگر. این دو مقاله زیر هم به تحلیل هدایت و بوف کور پرداخته اند خواندنشان خالی از لطف نیست داستان یک روح – شرح و متن کامل بوف کور صادق هدایت نوشته سیروس شمیسا صادق هدایت و هراس از مرگ، ساخت‌ شکنی روان‌ تحلیلگرانهٔ بوف کور نوشته محمد صنعتی . راستی اگه از این سبک نوشتاری خوشتان امده خواندن کتابهای "سقوط"آلبر کامو و "نامیرا" آندره ژید میتونن تجربه های خوبی براتون باشند.

بنظرم اعتقادات هم از مدل گوسین آمار پیروی میکنه. عده محدودی هستن خیلی تو فاز پوچی و این مدل داستان های هدایت و اینا هستن و عده محدودی هم هستن خیلی مذهبین ولی اکثریت ی چیزی وسط این دوتان خب منم جزو اکثریتم و حالم بهم میخوره از این کتابای مسخره 🤔 نمی‌دونم این مدل داستانی رو یکی باید بنویسه که چی بشه؟ خب افسرده ای برو دکتر دلیلی که نداره شروع کنی با روح و روان مردم بازی کردن 😔 این نکته رو هم باید دقت داشت هر کسی این کتاب رو میخونه و می‌فهمه آدم فهمیده ای نیست و بیشتر آدم افسرده و شکست خورده ایه که با این متنا ارتباط عمیق می‌تونه برقرار کنه . خیلی به خودتون افتخار نکنین🤔

وقتی کامنتارو میبینم از کتاب خوندن دل زده میشم هرکس حق داره نظرشو درمورد کتاب بگه ،اینهمه توهین و بی احترامی جای تاسف داره واقعا ، کاش یکم روی حرف زدنامون دقت کنیم

فهمیدن بعضی کتاب ها ، بعضی کارهای خاص رو‌ می طلبه اول اینکه آب شنگولی بخوری ، عقلت زایل شه بعد تریاک بکشی ، شنگول شی بعد به این نتیجه برسی که پوچ هستی و همه چی پوچه بعد هم خودت رو راحت کنی ( و صد البته دیگران رو) این کتاب از اون کتاب هاست برای همین چیزهاست که فهمیدنش کار ماها نیست متاسفانه

باید حقیقت رو ببینیم هم حقیقت های تلخ و هم حقیقت های شیرین دیدن حقیقت های تلخ ، راحت تر و دم دست تره افراد موفق، کسانی اند که حقیقت های شیرین رو دیدند این کتاب نه حقیقت شیرینی رو میگه و نه حقیقت تلخی فقط وهم یه آدم افسرده رو به تصویر می کشه و عجیب تر از کار نویسنده این کتاب، اینه که بعضی از ما هم دوست داریم اینا رو باور کنیم! من هیچ چیز مفید فرهنگی در این کتاب ندیدم. نخونیدش

بوف کور اثریست که هنوز پس از دهه ها در باره اش بحث است.همین اثر باعث شد تا برخی هدایت را یک روانی بنامند.ولی آیا براستی چنین است؟بنده از نوجوانی تا کنون بیش از بیست بار آنرا خوانده و با بسیاری در موردش بحث کرده ام. کسی نمی‌داند ولی شاید همانند سهراب سپهری که مطابق اظهارات و نامه به خواهرش که بیان داشته من این اشعار را برای دل خودم سروده ام نه برای چاپ شدن و لزوما درک خوانندگان از آثارم.شاید هدایت نیز این کتاب را برای خود خودش نوشته شاید هم قصدش این بوده تا بقول مولانا هرکسی از ظن خود شد یار من هر خواننده ای که در آن تأمل و تفکر کند از فهم و جهان بینی خویش مفهومی از بوف کور بیرون آورد از برای خودش نه دیگری. من که پس از سالها خواندن و باز خواندن این کتاب به یک خط از شعر شاسوسای سهراب رسیدم که فرموده میان دو لحظه پوچ در آمد و رفتم ولی در کل قدرت ذهنی و به پرواز در آوردن هدایت در این کتاب بسیار عجیب و در خور تمجید است

هرکس یه جور طرز نگاه و سلیقه داره،و به نظرم این زیبایی جهانه که چند جور دیدگاه متفاوت وجود داره که باهم دچار چالش میشن. اما من خودم به شخصه این کتاب و دوس نداشتم! فکر میکنم آدم میتونه خوش باشه و از چیزای کوچیک لذت ببره تا بخواد به قول بازاریا بزنه تو سر مال!:) شاید این کتاب ده سال پیش،بیست سال پیش خوب بوده باشه ولی الان با این حجم عظیم از گرفتاری های مختلف حس میکنم یه چیزی باید باشه که آدمو به فرا رسیدن زندگی بهتر و همه چی اینجوری نمی مونه امیدوار کنه.نه هی آدمو دلسرد تر کنه. وقتی خوشیای بزرگ نداریم(سفر به دور دنیا،رژه ماشینای میلیاردی تو خیابونای لاهیجان😉،تله کابین سواری و...)در عوض کلی مشکلای بزرگ داریم،بهتره با دیدن همین آفتاب بخندیم.😊😇🌻🍊🌞

کاش زودتر از اینها میخوندمش

فارغ از نقد و لایه های معنایی جملات و داستات کتاب... کتاب رو که می خونی،احساس می کنی روحت کدر کدر داره میشه. نپسندیدم

کاری ندارم خود نویسنده کی بوده از ایرانی ها خوشش میومده یا نه نظرش درباره اسلام چی بوده و ... کلا اگه ما به این موضوع باور داشته باشیم که هر چیزی که ما در زندگی درگیرش میشیم، بهش فکر میکنیم و باهاش کلنجار میریم در زندگی ما تجلی پیدا می‌کنه بیشتر از ۹ صفحه از کتاب رو نمیخونیم این کتاب فضای کلی افسردگی و ناامیدی داره که هرچقدر و به هر بهانه ای باهاش دست و پنجه نرم کنیم بیشتر دچارش میشیم و آینده ما با همین دیدگاه ها و طرز فکرهاست که ساخته میشه این فضای داستانی خیلی به شخصیت خود نویسنده مرتبطه؛ انسان افسرده ای که دیدگاهش به دنیا بدون خداست و در نتیجه به پوچی و افسردگی میرسه نتیجه زندگی بدون خدا همین ناراحتی هاست که در همین متن‌ها و کتاب ها تجلی پیدا می‌کنه و متاسفانه بعضی ها به بهانه جهانی شدن کتاب براش امتیازات ویژه‌ای قائل میشن درحالی که باید دلیل جهانی شدنش رو دید اونم اینه که بی خدایی در همه جای دنیا وجود داره و آنهایی هم که از ترجمه کتاب استقبال کردن خودشون در زمره همین افراد بی خدا قرار میگیرن که اتفاقا اونها هم افسردگی دارن به هر حال این نظر شخصیمه و سعی نکردم نظرم رو به بقیه تحمیل کنم چون معتقدم هر کسی به اتفاقات، جریانات و احساساتی در زندگیش میرسه که همیشه در ذهنش پرورونده و با یک نظر ساده ده بیست خطی تغییر آنچنانی در تصمیمش ایجاد نمیشه🤗

امان از تعصب . چه روی دین باشه چه روی شخص هردو صورت جهله . هدایت تو بعضی داستاناش متعصبای مذهبی رو به باد سخره میگیره اما همون کسایی که اونارو خوندن به هوای طرفداری از هدایت در مقابل نظرات مخالف تبدیل به یک ادم متعصب میشن

نویسنده ای چیره دست اما وقتی وارد میشه به اعتقادات یکسری اقشار اونجاست که کتاب خراب میشه تشبیه اذان به صدای سگ یا روابط جنسی با پسر بچه .. با روح جامعه ما در تعارض هست

داستان هم مثل چاقو دو جنبه دارد. یک جنبه برای پوست کردن میوه و یک جنبه برای جنایت. صادق هدایت در داستان هایش از جنبه منفی کاملا آگاهانه استفاده میکرده. کتابهای ایشون رو فقط برای تکنیک های داستان نویسی باید مطالعه کرد. قطعا با خواندن چندین داستان او، مخاطب عام دچار گیجی خاصی میشه که همه اعتقاداتش رو به بازی میگیره.

صادق هدایت یک افسرده است ک فرجامـ ناگوارش خودکشی بوده...و من زتدگی را دوست دارن زیرا ب اندازه سیاهی رنگ های دیگری هم دارد

واقعا کتاب کسل کننده و یکنواختی بود. با کلی تشبیهات تکراری و حوصله سر بر. کل هنرش هم تکیه بر المان شهوت و توهم بود. کتابی که داره فقط توهمات و حالات نعشگی و خماری ی معتاد روان پریش که دچار بیماری جنسی و خودخوری شخصیتی هست رو بازگو میکنه👎👎👎👎👎👎 من به هر کی میخواد این کتاب رو بخونه توصیه میکنم نخونه. نه تنها چیزی از دست نمیده، بلکه چیزای زیادی رو نگه میداره. یکی طراوت و شادابی روحی و امید به زندگی . ولی کسایی که میخوان خودکشی کنن و منتظر ی اشاره برا تصمیم نهایی هستن حتما بخونن😬

نخوندم یه نمونه خوندم مصمم شدم که نخونم کلا نوشته های هدایت رو نمیپسندم دوست دارم کتابی که میخونم محتوای امیدوارانه داشته باشه و نوشته های هدایت کاملا برعکسه وخیلی هم متفاوت و همین طورکه میبینم علت مرگ هم خودکشی بوده

اینکه کتاب های صادق هدایت که جزو فرقه نهیلیست ها بوده رو تبلیغ میکنید آیا تبلیغ خودکشی نیست ؟؟؟ این آدم چه گلی به سر خودش زده که به سر دیگران بزنه؟؟ مگه هرکی بلده خوب بنویسه به درد بشریت میخوره؟؟فرهنگ منهای اخلاق یعنی نیستی همون اعتقادات صادق هدایت

فقط می‌ترسم که فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم 👌🏼

خواندن توصیف این حجم از خشونت و خیانت و افعال چندش آور اصلاً برای من جالب نبود....اگر امکان داشت ستاره نمیدادم

به شدت مزخرف و سیاه فقط به درد کسی میخوره که قصد خودکشی داره. هر کتابی ارزش خوندن نداره. همونطور که انسان هر چیزی رو نمی خوره هرچیزی رو هم نباید وارد مغزش کنه بعضی کتاب ها حکم سم رو برای مغز دارند. حیف وقت که صرف آثار این آدم شه. یه ستاره زوری فقط جهت درج نظر داده شد.

فوق العاده کتاب بی معنی

یک مزخرف سیاه و پوچ و بی معنا

خیلی سیاه

به نصفش هم نتونستم برسم..اصلا دوست داشتنی نیست و به شدت حالمو بد کرد

داستان ثقیل و عجیبیه! یه قسمتایی از متن غرق داستان میشی یهو میبینی از یه فضا رفتی یه فضای دیگه ولی متوجه نشدی کی این اتفاق افتاده!

کسی مجبورتان نکرده که حرف بزنید، مثل این می‌ماند که بروید وسط اپرا داد بزنید این موسیقی بیهوده است، شما به آنجا تعلق ندارید فقط همین، تشریفتان را ببرید در کوچه نوای تنبک گوش بدهید. باید فکر کنم، بیافرینم و قدردان باشم. هم به جای خود و هم به جای کسانی که در طول عمر مبارک حتی یک جمله خلق نکرده اما کافکا و هدایت را سخیف می‌شمارند. کسانی که با شکم و زیرشکم می‌اندیشند.

با تمام احترامی که برای هنر آقای هدایت قائلم ، ولی ایشون یک انسان روان پریش و بیمار بودند . اکثر نوشته هاشون هم برآمده از این فکر پریشانه . آدم زندگی نامه خود نوشتش رو که می خونه دلش می سوزه . دوست داشتم در زمان ایشون بودم و باهاشون صحبت می کردم و اگر کاری از دستم بر می اومد براشون انجام می دادم . با خواندن رمان های ایشون آدم نمی دونه از فرم لذت ببره یا از محتوا حالش بد بشه ؛ البته همیشه تأثیر محتوا از غالب و فرم بیشتره . اصطلاحا لفظ فانی در معناست و نهایتا معانی تاثیر منفی خودشون رو می گذارند . در مقابل رمان هایی که برآمده از یک روح پرنشاط و با امید و مومن هستند ، آرامشی به روانی آب به انسان هدیه می دن . کتاب هایی مثل من او ، رویای نیمه شب ، نامیرا ، جشن حنابندان ، دیدم که جانم می رود و ... کتابهایی که مملوند از عشق و پاکی و اخلاق و صفا و مهربانی . امیدوارم زندگیتون همیشه مملو از آرامش و امید باشه

مورد علاقه من نبود

من خیلی با زور تا آخرش رو خوندم و دوسش نداشتم حقیقتا ، ولی خوب سبک نوشتنش برام جالب بود ولی داستان رو دوست نداشتم 😬 پ.ن : یکی از دلایلی که اپلیکیشن های دیگه رو به طاقچه ترجیح میدم اینکه هروقت نظرات طاقچه رو می خونم از این همه حجم انتقاد ‌و خشونت کلامی و لحن های بد حالم بد میشه ، تو اپلیکیشن کتابخوانی هم باید این همه عجولانه و متعصبانه بهم پریم و انتقاد کنیم ؟؟؟ اینجا هم ؟؟؟

خیلی بی محتوا بود

احساس می کردم دورانی که دوستان با متوجه نشدن کتاب و مفهوم ارائه شده نظرات روشن فکر گونه بدهند و با چیدن کلمات به اصطلاح قلبمه سلمبه عقاید و بنیاد های دیگران را به چالش بکشند و به به و چه چه راه بیندازند به اتمام رسیده ، اما متاسفانه به وضوح اشتباه کردم چون هنوز هم درگیر این موضوعات هستیم و متوجه عمق این اشتباه نشدیم. دوستانی که برای وقتشون ارزش قائل هستند یا به دنبال کتاب مفید نه صرفا گیج کننده می باشن ، به هیچ وجه این کتاب رو مطالعه نکنن.

یک ستاره! بله یک ستاره! و خواندنش را برای عموم توصیه نمی کنم! هرچند یک نوشته از جنبه های گوناگون ذهنی و روانشناختی، ادبی، اجتماعی و فلسفی قابل مطالعه و مناظره است، لیکن ورای مطالعات، نمی توان اثرات مستقیم هر نوشته را که از سنخ حالات و درونیات و احوال آدمی است را نادیده گرفت! چه برخی از صفات و بیماری ها از اخلاط و ترشحات و اجزای موجودی زنده به دیگری منتقل می شود. هدایت! در این کتاب روایتی سیال از ذهنی جنبده و در عین حال آغشته به تالمی عمیق و رنجی بی پایان از سقوط فلسفی و اخلاقی دارد و همانطور که خود اذعان می کند وامانده از پاسخ به سوالی اساسی، دست به انتحار فلسفی زده و آشکارا دم از هراس صحت ادعای «زندگی دوباره» می زند! ذهن در پایین ترین و مملوس ترین حد انتظار و نیاز بدن بیمارگونه می لولد و گاه به پس یا پیش می دود و گاه آرام می گیرد.. فلسفه ای تهی از فلسفه، و مرکب از خواهش و ترس بدن.

"تنها چیزی که از من دلجویی میکرد، امیدِ نیستی پس از مرگ بود..." باورم نمیشه یه نفر تونسته انقدر فضای غم و ناامیدی رو توصیف کنه.. به زبون بیاره.. یعنی چی تو افکار خود هدایت بوده که نوشته هاش اینه.. کاشکی زنده بود و میشد باهاش صحبت کرد.. خیلی متن ادبی قوی‌ای بود.. جملات و توصیفات و همش فوق‌العاده بود واقعا.. خیلی خُوف بود.