دانلود و خرید کتاب صوتی مسئله اسپینوزا

کتاب صوتی مسئله اسپینوزا نوشتهٔ اروین د یالوم و ترجمهٔ بهاره نوبهار است. مهدی صفری گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و آوانامه آن را منتشر کرده است. بعد از «وقتی نیچه گریست» و «درمان شوپنهاور»، یالوم سراغ فیلسوف بزرگ دیگری رفت که البته با نیچه و شوپنهاور تفاوت‌های زیادی داشت. او از دین آبا و اجدادی‌اش خارج شد و خدای خود را یافت.

درباره کتاب صوتی مسئله اسپینوزا

اسپینوزا متفکری بزرگ و دلیر در قرن ۱۷ میلادی است. او در جهان بسیار تنها بود؛ بدون خانواده، بدون عضویت در جامعهٔ دینی؛ کسی که کتاب‌هایش حقیقتاً جهان را تغییر داد. او طرفدار جدایی دین و دنیا، جانب‌دار حکومت لیبرال دموکرات و پیشرفت علوم طبیعی بود و بدین ترتیب زمینه را برای عصر روشنگری هموار کرد. حقیقت طردشدنش توسط یهودیان در ۲۴سالگی و سانسورشدن در بقیهٔ عمر توسط مسیحیان مسحورکننده است. اینشتین هم اسپینوزایی بوده است. وقتی اینشتین از خدا حرف می‌زد، از خدای اسپینوزا حرف می‌زد؛ خدایی که کاملاً با طبیعت برابر است و شامل همه‌چیز می‌شود؛ خدایی که «با کائنات نرد بازی نمی‌کند»؛ بدین ترتیب منظور او این است که هر اتفاقی، بدون استثنا، قوانین و نظم طبیعت را دنبال می‌کند. نوشته‌های اسپینوزا همانند نیچه و شوپنهاور که زندگی و فلسفه‌شان را یالوم اساس دو رمان دیگر خود کرد، بسیار به رشتهٔ روان‌پزشکی و روان‌درمانی او مربوط است. عقاید، افکار و احساسات بر اساس تجارب پیشین شکل می‌گیرند. گرایش‌ها ممکن است بی‌طرفانه بررسی شوند، اما ادراکِ یک مسئله باعث تعالی می‌شود. یالوم با نوشتن رمانی حاوی ایده‌های اسپینوزا، از کمکش به این ادراک قدردانی می‌کند.

ولی چطور می‌شود دربارهٔ مردی نوشت که چنان زندگی متفکرانه‌ای داشت و زندگی‌اش شامل رخدادهای بیرونی چندانی نبود؟ او فوق‌العاده گوشه‌گیر بود و شخص خودش را در نوشته‌هایش نامرئی کرده است؛ نه ماجرایی خانوادگی، نه رابطه‌ای عشقی، نه حسادتی، نه حکایت هیجان‌انگیزی، نه عداوتی و نه جروبحثی یا تجدید دیداری. او مکاتبات بسیاری داشت، ولی بعد از مرگش همکارانش توصیهٔ او را به کار بردند و تقریباً تمام نظرات شخصی او را از نامه‌هایش پاک کردند. نه، ماجرای خارجی چندانی در زندگی‌اش نبود؛ اکثر اندیشمندان اسپینوزا را فردی آرام و ملایم می‌دانند و برخی زندگی‌اش را با قدیسان مسیحی مقایسه می‌کنند و برخی حتی با عیسی مسیح.

بنابراین اروین د یالوم تصمیم می‌گیرد داستانی درمورد زندگی درونی‌ اسپینوزا بنویسد. به این ترتیب مهارت شخصی‌اش در گفتن داستان اسپینوزا کمکش می‌کرد؛ به‌هرحال او یک انسان بود؛ بنابراین باید با همان تعارضات ابتدایی بشر سروکار داشته باشد که ما سروکار داریم. باید عکس‌العمل عاطفی شدیدی به طردشدنش در ۲۴سالگی توسط جامعهٔ یهود در آمستردام داشته باشد؛ فتوایی برگشت‌ناپذیر که به تمام یهودیان و خانواده‌اش دستور می‌دهد برای همیشه از او دوری کنند. هیچ فردی از دین یهود دیگر با او صحبت یا دادوستد نمی‌کرد، آثارش را نمی‌خواند یا کمتر از پنج متر به او نزدیک نمی‌شد و البته هیچ‌کس نیست که در زندگی درونیْ تخیل، رؤیا، امیال و اشتیاق عشق‌ورزیدن نداشته باشد. حدود یک‌چهارم کتاب اصلی اسپینوزا تحت‌عنوان «اخلاق»، به موضوعِ غلبه بر بندگی امیال اختصاص یافته است. اگر او به‌صورتی آگاهانه با امیال خود دست‌به‌گریبان نبود، نمی‌توانست این بخش را بنویسد. کتاب مسئله اسپینوزا روایت درونِ این فیلسوف بزرگ به قلم یالوم است.

شنیدن کتاب صوتی مسئله اسپینوزا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران رمان‌های فلسفی و سیاسی پیشنهاد می‌کنیم؛ همچنین اگر «وقتی نیچه گریست» و «درمان شوپنهاور» را دوست داشتید، این کتاب را هم بشنوید.

درباره اروین یالوم

اروین یالوم با نام کامل اروین دیوید یالوم (Irvin David Yalom) در سال ۱۹۳۱ میلادی و در واشنگتن دی‌سی در ایالات متحدهٔ آمریکا به دنیا آمد. او روان‌پزشک هستی‌گرا و نویسندهٔ آثار داستانی و غیرداستانی است. در ایران، به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه رمان مشهور «وقتی نیچه گریست» شهرت دارد. یالوم جایزهٔ انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ میلادی دریافت کرد. اروین یالوم دانش‌آموختهٔ رشته‌های پزشکی (در ۱۹۵۶ م.) و روان‌پزشکی (در ۱۹۶۰ م.) است. او پس از خدمت سربازی در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد و در همین دانشگاه بود که الگوی روان‌شناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد.

یالوم برای شرح تجربیات درمانی و ثبت آن‌ها و همچنین برای کمک به روان انسان‌ها کتاب‌هایی داستانی و غیرداستانی نوشته است که همواره دیده و خوانده شده‌اند. او به گفتهٔ خودش، برای نوشتن کتاب‌های معروفی همچون «وقتی نیچه گریست» و «دژخیم عشق» که آمیزه‌ای از روان‌شناسی و فلسفه هستند، از چیزهایی الهام گرفته است. نخستین کتابی که یالوم به‌صورت رمان نوشت «هر روز کمی به هم نزدیک‌تر» (۱۹۷۴) نام داشت؛ رمانی که با استفاده از تجربه‌هایش در جلسات درمان با بیماران، آن را به‌شیوه‌ای جذاب و با کمکِ ۲ راوی روایت کرد.

بعضی از آثار داستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۸۹) جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان درمانی، (۱۹۹۲) وقتی نیچه گریست، (۱۹۹۶) دروغگویی روی مبل، (۱۹۹۹) مامان و معنی زندگی، (۲۰۰۵) درمان شوپنهاور، (۲۰۰۴) پلیس را خبر می‌کنم، (۲۰۱۲) مسئلهٔ اسپینوزا، (۲۰۱۵) خلق‌شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌درمانی دیگر.

بعضی از آثار غیرداستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۷۰) تئوری و عمل در روان‌درمانی گروهی، (۱۹۸۰) روان‌درمانی اگزیستانسیال، (۲۰۰۱) هنر درمان (نامه‌ای سرگشاده به نسل جدید روان‌درمانگران و بیمارانشان)، (۲۰۰۸) خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)، (۱۹۹۷) یالوم‌خوانان [گلچینی از مشهورترین آثار اروین یالوم]، من چگونه اروین یالوم شدم (۲۰۱۷)، مسئلهٔ مرگ و زندگی است.

در سینما نیز فیلم‌هایی با الهام از آثار اروین یالوم ساخته و منتشر شده‌اند: فیلم مستند «پرواز از مرگ» (۲۰۰۳)، وقتی نیچه گریست (۲۰۰۷) به‌کارگردانی Pinchas Perry که دیدار خیالی فریدریش نیچه (فیلسوف آلمانی) و یوزف برویر (پزشک اتریشی) و رابطهٔ پر فرازونشیب آن‌ها را روایت می‌کند و فیلم Yalom's cure به‌کارگردانی Sabine Gisiger که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد.

بخشی از کتاب صوتی مسئله اسپینوزا

«مغازه‌های آمستردام هم‌زمان با برخورد آخرین بارقه‌های نور به سطح آب‌های رود اِزواننبورخوال رو به تعطیلی می‌رود. رنگرزها منسوجات اناری و زرشکی‌رنگ را که در کرانهٔ سنگی نهر در حال خشک شدن هستند جمع می‌کنند. مغازه‌داران سایه‌بان‌ها را جمع می‌کنند و کرکره‌ها را پایین می‌آورند. چند کارگر که با خستگی در حال رفتن به خانه هستند، برای خوردن عصرانه و جین هلندی، جلو دکه‌های ساردین‌فروشی کنار شهر توقف می‌کنند و سپس به راه خود ادامه می‌دهند. جنبش و فعالیت در آمستردام کند است: شهر در عزاست، هنوز در حال بهبود از طاعونی است که چند ماه قبل، از هر نه نفر جان یک نفر را گرفته بود.

چند متر دورتر از نهر در خیابان بریسترات، شمارهٔ چهار، رامبرانت ون رین، ورشکسته و اندکی مست، آخرین ضربهٔ قلم‌مو را به نقاشی خود، یعقوب در حال تبرک پسران یوسف، می‌زند و گوشهٔ سمت راست آن را امضا می‌کند، پالت را به زمین می‌اندازد و برمی‌گردد تا از پلکان پیچان پایین بیاید. خانه‌ای که قرار است سه قرن بعد موزه و یادبود او باشد در این روز شاهد شرمندگی‌اش است. خانه مملو از خریدارانی است که در حراج مایملک هنرمند شرکت کرده‌اند. او با خشونت کسانی را که روی پله‌ها ماتشان برده کنار می‌زند و از در جلوی بیرون می‌رود. هوای نمکین را استنشاق می‌کند و به سمت میخانه می‌رود.

در دلفت، هفتاد کیلومتر به سمت جنوب، هنرمندی دیگر ترقی خود را آغاز می‌کند. یوهانس ورمیر بیست و پنج ساله برای آخرین بار به نقاشی خود، دلال محبت، نگاه می‌کند. از راست به چپ به آن می‌نگرد. در سمت راست، تصویر یک فاحشه در ژاکت زرد بی‌نظیر دیده می‌شود. «خوبه، خوبه.» رنگ زرد همچون نور خورشید می‌درخشد. و بعد تصویر گروه مردانی که او را احاطه کرده‌اند دیده می‌شود. «عالیه.» هر کدام می‌توانند از بوم بیرون بیایند و شروع به حرف زدن کنند. او خم می‌شود تا نگاه نافذ مرد جوان هیزی را که کلاه ژیگولی سرش گذاشته ببیند. آن مرد کاملاً شبیه به خودش است. ورمیر خود مینیاتوری‌اش را با سر تأیید می‌کند. بسیار خرسند است، نامش را با خوشحالی و چند حرکت نمایشی در پایین، سمت راست، امضا می‌کند.

برگردیم به آمستردام، خیابان شمارهٔ پنجاه و هفت، تنها دو بلوک دورتر از مراسم حراج خانهٔ رامبرانت. یک مغازه‌دار بیست و سه ساله (که تنها چند روز زودتر از ورمیر به دنیا آمده بود، کسی که تحسینش می‌کرد، ولی هیچ‌وقت ملاقاتش نکرد) آماده می‌شود تا مغازهٔ واردات و صادرات خود را ببندد. او بسیار زیباتر و ظریف‌تر از آن است که مغازه‌دار باشد. خصوصیات ظاهری‌اش عالی است، پوستی صاف و زیتونی‌رنگ، چشمانی درشت و تیره و محزون دارد.»