دانلود و خرید کتاب صوتی جاده انقلابی

کتاب صوتی «جاده انقلابی» نوشتهٔ ریچارد ییتس با ترجمهٔ فرناز حائری و گویندگی اشکان عقیلی‌پور در رادیو گوشه منتشر شده است. جاده انقلابی اولین رمان نویسنده آمریکایی ریچارد ییتس درباره زندگی حومه‌ای در دهه ۱۹۵۰ در سواحل شرقی است. در سال ۲۰۰۵‌، این رمان توسط نیویورک تایمز به عنوان یکی از ۱۰۰ رمان انگلیسی زبان برتر از ۱۹۲۳ تا به امروز معرفی شد. اقتباسی سینمایی از این کتاب‌، با بازی لئوناردو دی کاپریو‌، کیت وینسلت و کتی بیتس ، به کارگردانی سام مندس و نویسندگی جاستین هیث‌، در سال ۲۰۰۸ منتشر شد.

درباره کتاب صوتی جاده انقلابی

جامعه‌ٔ آمریکای بعد از جنگ همچنان سنتی است، زنانگی و مردانگی همچنان نشانه‌هایی دارند که باید رعایت بشود. زن باید بچه‌دار شود، مرد باید کار پردرآمد داشته باشد و امنیت خانواده را فراهم کند. خانواده‌ٔ ویلر کمی متفاوت عمل می‌کنند، حداقل خواسته‌شان این است که دست‌و‌پایی بزنند و سرشان را از چاه سنت بالا بکشند. آن‌ها بیشتر از اینکه به فکر بچه‌ها باشند به فکر خودشان‌اند، غرق در رؤیا و آرزوهایی که فرصت نشده سراغشان بروند. چیزی که ساکنان شهرک انقلابی را متعجب می‌کند همین است.

آن‌ها پا را فراتر از نقشی که برایشان تعیین شده می‌گذارند و به همین دلیل پایین کشیده می‌شوند. مثل پسر خانواده گیوینگز، که برای خانواده جایگاهی مقدس قائل نیست، در برابر اشتباهاتشان ساکت نمی‌نشیند و نهایتاً به عنوان دیوانه از جامعه حذف می‌شود. فرنک و اپریل هم خانواده درست و حسابی نداشتند، یکی‌شان پدر و مادری دارد که به هر چیزی که دارند راضی‌اند و یکی‌شان بدون ‌پدر و مادر بزرگ شده است. هر دو با ترس از اینکه شبیه خانواده‌هایشان باشند زندگی می‌کنند.

کتاب صوتی جاده انقلابی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به ادبیات آمریکا و داستان‌هایی با مضمون رویای آمریکایی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب صوتی جاده انقلابی

«مسئله این بود که از همان ابتدای کار از این می‌ترسیدند که خودشان را مضحکه عام و خاص کنند و چون از پذیرش آن ترس نیز واهمه داشتند، ترسشان دوچندان شده بود. اوایل تمرین‌هایشان روزهای شنبه برگزار می‌شد_انگار همیشه یکی از آن بعدازظهرهای فوریه یا مارس بود که باد نمی‌وزید و آسمان سفید و ابری بود و درخت‌ها تیره و مزارع و تکه‌جنگل‌های قهوه‌ای، برهنه و بی‌پناه، مابین دلَمه‌های برفِ کهنه نشسته بودند. بازیگرها که از درهای جورواجور آشپزخانه‌هایشان بیرون می‌آمدند و مکثی می‌کردند تا دکمه‌های پالتوهایشان را ببندند یا دستکش‌هایشان را دست کنند، منظره‌ای می‌دیدند که صرفاً معدود خانه‌های قدیمی و فرسوده با آن جور درمی‌آمد؛ در آن منظره خانه‌های خودشان وصله‌هایی ناجور بودند و به مشتی اسباب‌بازی نو می‌ماندند که سهل‌انگارانه و اتفاقی شبِ قبل بیرون خانه مانده و باران بر آن‌ها باریده باشد. ماشین‌هایشان هم همان‌قدر ناجور بودند_ بی‌جهت بزرگ و براق با رنگ‌های آب‌نباتی، انگار هر بار گِل به هوا پاشیده بود، خودشان را پس کشیده بودند مبادا گِلی شوند، شرمناک از میان خیابان‌ها و جاده‌های پرچاله‌چوله می‌خزیدند که از هر سو به بزرگراه هموار و بی‌انتهای دوازدهم منتهی می‌شد.»