دانلود و خرید کتاب محمدآباد علم

کتاب محمدآباد علم نوشته نجیب‌الله رجبی است که با همکاری شورای اسلامی و دهیاری محمدآباد علم نوشته شده است. این کتاب به معرفی منطقه محمدآباد علم در خراسان جنوبی می‌پردازد.

 این کتاب به درخواست شواری اسلامی محمدآیاد علم برای تدوین و نجمیع توانمندی‌ها و راهبردهای توسعه ان نوشته شده است تا راهنمایی برای مسئولان و خیزشی برای برنامه‌ریزی و توسعه پایدار این منطقه باشد. در این کتاب به تاریخ منطقه محمآاباد علم، جغرافیای طبیعی منطقه، موقعیت آن در دهستان مهیار، هویت قدیم منطقه، جغرافیای فرهنگی، نقش این منطقه در دوران دفاع مقدس، جغرافیای اقتصادی، آیین‌ها و مراسم، وضعیت زمین‌شناسی و مسکن، ادبیات فلکلور منطقه، دانش بومی آن، باورها و اعتقادات و مدیریت و امکانات منطقه پرداخته شده است.

 خواندن کتاب مجمد آباد علم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 تمامی علاقه‌مندان به ایران‌شناسی به ویژه مسئولان و دست‌اندرکاران و برنامه‌ریزان منطقه‌ای

بخشی از کتاب محمدآباد علم

در این منطقه به علت خشکی هوا رود دائمی و فصلی وجود ندارد، برخی سال‌ها سیلاب های بهاری چند ساعتی جریان یافته و در زمان کوتاهی متوقف می‌شوند.

مهمترین رود این منطقه كال بزرگ غرقاب می‌باشد که از ارتفاعات شمال غرب نیمبلوک واقع در ۵۰ كيلومتري شمال غرب قاین سرچشمه گرفته و پس از ورود به دشت نیمبلوک رودهای سنگر و موبيان بدان می‌ریزد و رود هراز از دره ميان كوه كمرآرش (‌در خاور) به دهستان حومه شهرستان قاينات می‌پیوندد. کال غرقاب زهکش دشت خضری بوده و بعد از خروج از جنوب محمدآباد رودهای كندولي، اندريك و شيرمرغ و دهنه بدان ملحق شده و به نام كال خونيك تغيير نام می‌دهد و از ۳ كيلومتري شمال قاين به سوي خاور جریان یافته و پس از عبور از روستاهاي اسفشاد و خونيك در ۲۰ کیلومتری شمال شرقی قاين به رود شور مي‌ريزد. رودبَلگی، رود زیرنج، رودبلوچی، رودچاه عباسعلی مهدی، رود پیچوک، رود شمخاتو، رودچاریزه کوه، کال خُرد و کال کَلو داخل دق از جمله رودهای منطقه‌ی محمدآباد می باشند.

محیط زیست طبیعی تأثیر شگرفی بر روح و روان آدمی دارد. محیط پاک و آراسته روستا زندگی را شاداب می‏سازد. تخریب محیط زیست تأثیر منفی و اثرات ویرانگری بر جای می‏گذارد.

معمران روستا به نقل از کربلایی علی پدر ملاحسین سنجری از اهالی پهنایی نقل می‌کنند: «حدود ۱۵۰ سال قبل وقتی ایشان از دشت محمدآباد و رود غرقاب به سوی محمدآباد و از آن جا به کیبر از مسیر تگ اَشتر رو می رود، نقل می کند که منطقه به قدری پوشیده از درختان جنگلی و نیزار بود که راه مشخص نمی‌شد و همدیگر را گُم می‌کردیم و برای پیداکردن همدیگر در شب با افروختن آتش و روز با صداهای متوالی می‌توانستیم همدیگر را پیداکنیم. درآن زمان در طی این مسیر تا چاه کج هیچ آبادی وجود نداشت.