کتاب انقلاب اسلامی در مازندران؛ جلد دوم

این کتاب جلد دوم کتاب انقلاب اسلامی در مازندران است. کتاب انقلاب اسلامی در مازندران را یاسر صابری نوشته است و اطلاعات جامعی از فعالیت‌ها و تاثیرات مردم مازندران در پیروزی انقلاب در اختیار علاقه‌مندان قرار داده است.

این اثر یکی از موضوعات «طرح تدوین تاریخ انقلاب اسلامی» است که در مرکز اسناد انقلاب اسلامی تهیه شده است. 

درباره کتاب انقلاب اسلامی در مازندران

انقلاب‌ها در مطالعه‌ی تاریخ بشر از اهمیّت ویژه‌ای برخوردارند. اهمیت یک رخداد سیاسی به عوامل وقوع آن، انگیزه‌ها و اهداف و نتایج آن بستگی دارد. به نظر می‌رسد عوامل محرک هر واقعه‌ی سیاسی و تاریخی می‌تواند مبنایی برای ارزش‌گذاری آن رخداد باشد. انقلاب یکی از رخدادهایی است که مردم از عوامل اصلی آن به‌شمار می‌آیند. نقش مردم در این رویداد، آن‌چنان برجسته است که سایر مؤلفه‌های مؤثر رنگ می‌بازند. بی‌شک با من هم‌نظرید که تاریخ معمولاً روایت احوالات، اقدامات و جنگ‌های پادشاهان بوده است و از این منظر پرداختن به رویداد انقلاب در یک مرزوبوم، از آنجا که رابطه‌ای مستقیم با اعمال اراده مردم دارد، واجد ارزش و اعتبار خواهد بود.

انقلاب اسلامی ایران با دو ویژگی اصلیِ حضور گسترده‌ مردم در سرتاسر کشور و رهبری دینی، از دیگر انقلاب‌ها متمایز است. گرچه جرقه‌های انقلاب در شهرهای قم و تهران زده شد اما پیام نهضت، به‌سرعت به شهرهای دیگر سرایت کرد و همه‌ی ایران را دربر گرفت. این گستردگی، توان مقابله و کنترل حرکت عمومی مردم را از رژیم شاه گرفت و پایه‌های آن را متزلزل کرد. پرداختن به تاریخ انقلاب اسلامی در شهرها و مناطق مختلف کشور، هم از جنبه‌ی ثبت تاریخ محلیِ یک منطقه‌ی جغرافیایی با هویت مشخص اهمیت دارد و هم وجوه ناپیدا و جذابی را از این حرکت بزرگ به تصویر می‌کشد. این اثر حوادث انقلاب اسلامی در شهرهای ساری، بابل، آمل و بابلسر را شامل می‌شود که از مهم‌ترین شهرهای استان مازندران به شمار می‌روند و در روند انقلاب اسلامی در مازندران نقش مؤثری ایفا کردند. 

 کتاب انقلاب اسلامی در مازندران‌، جلد دوم شامل انقلاب اسلامی در شهرهای ساری، بابل، آمل و بابلسر منتشر شده است. این شهرها از مهم‌ترین شهرهای استان مازندران به شمار می‌روند که در روند انقلاب اسلامی در مازندران نقش ایفا کردند. 

خواندن کتاب انقلاب اسلامی در مازندران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شناخت تاریخ انقلاب اسلامی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب انقلاب اسلامی در مازندران

تعریف یک مفهوم سیاسی، ارائه‌ی تصویری تمام‌نما از آن پدیده‌ی سیاسی- اجتماعی است که دربرگیرنده‌ی همه‌ی ویژگی‌های آن بوده و آن را از دیگر رویدادها متمایز می‌کند. صاحب‌نظران علوم سیاسی هر یک از منظری به تعریف پدیده‌ی انقلاب پرداخته‌اند. برخی بنیان تعریف خویش را بر اراده و یا نیّت انقلابیون برای ایجاد تغییرات اساسی قرار می‌دهند. از این منظر حصول نتیجه‌ی قطعی اهمیت ندارد. برای نمونه: «آرتور باوئر» انقلاب‌ها را تلاش‌هایی موفق یا ناموفق، به‌منظور ایجاد تغییراتی در ساخت جامعه از طریق اعمال خشونت می‌داند.۱ تعریف استاد شهید مطهری از انقلاب نیز در حیطه‌ی توجه به نیّت انقلابیون قرار می‌گیرد. از نظر ایشان:

انقلاب عبارت است از طغیان و عصیانی که مردمی علیه نظامِ حاکمِ موجود، برای ایجاد وضع و نظمی مطلوب انجام می‌دهند.۲

بنابراین حرکت و جوششی که برای نیل به وضعیت مطلوب انجام گیرد، حتی اگر به نتیجه‌ای منجر نشود، انقلاب خواهد بود. از این زاویه تغییر اساسی در اذهان و افکار مردم رخ داده است که آنها را به جوشش و خروش واداشته و حرکتی را آفریده است. این عصیان علیه نظم موجود، حرکتی انقلابی دانسته می‌شود. از زاویه‌ای دیگر به باور برخی صاحب‌نظران، یک حرکت اجتماعی را وقتی می‌توان انقلاب نامید که به نتیجه‌ی مطلوب رسیده باشد. ایان مک‌لین در «فرهنگ سیاسی آکسفورد»، تعریف خویش از انقلاب را سرنگونی نظم مستقر و انتقال قدرت از رهبری به رهبری دیگر دانسته و تأکید می‌کند که احتمالاً انقلاب باید متضمن ساختاربندی مجدد و رادیکالِ روابط اجتماعی و اقتصادی نیز باشد.۳

تعریفی مشابه و گسترده‌تر را «ساموئل هانتینگتون» ارائه می‌دهد. وی بر این باور است که حرکتی انقلاب محسوب می‌شود که تغییراتی اساسی در ارزش‌ها و باورهای مسلّط و ساختار اجتماعی به‌دنبال داشته باشد که خود نشان‌دهنده‌ی این است که حرکت انقلابی دارای هدف و جهتی معین است و نه‌تنها نتیجه‌ی انقلاب اهمیت دارد، بلکه تغییرات به‌وجود‌آمده نیز باید از عمقِ بسیاری برخوردار باشد. به‌نظر هانتینگتون:

«انقلاب یک دگرگونی سریع، بنیادین و خشونت‌آمیزِ داخلی در ارزش‌ها و اسطوره‌های مسلط بر یک جامعه، نهادهای سیاسی، ساختار اجتماعی، رهبری، فعّالیّت‌ها و سیاست‌های حکومتی است. ...آنچه را که در اینجا صرفاً انقلاب می‌خوانیم، دیگران آن‌را انقلاب‌های بزرگ یا انقلاب‌های اجتماعی نامیده‌اند. نمونه‌های چشمگیر این رویداد، انقلاب‌های فرانسه، چین، مکزیک، روسیه و کوبا هستند».۴

انقلاب‌های مذکور همگی نتایجی ملموس و تغییراتی اساسی را در پی داشته‌اند و از سوی دیگر به‌لحاظ تفاوت با حرکت‌هایی همچون کودتا، شورش، رفرم و... بارز هستند. «جیمز روزنا» نیز در تقسیم‌بندی خود از نزاع‌های سیاسی، نزاع بر سرِ مناصب سیاسی و حتی شیوه‌ی حکومت و منشأ مشروعیت را تنها مؤلفه‌ی انقلاب نمی‌داند و نزاعی را که در آن هدف نه‌تنها تغییر حکّام و نظام سیاسی، بلکه کل ساختار اجتماعی باشد، انقلاب می‌نامد.۵

ه‌ی زمین‌دار را پیش گیرند تا بتوانند منابع دولتی را افزایش داده و در برابر فشارهای خارجی مقاومت کنند. این سیاست‌ها منجر به بروز اختلافات در درون نخبگان حکومتی و گسترده‌ترشدن نارضایتیِ‌توده‌ها می‌شود. در نهایت این رژیم‌ها