کتاب اوج

کتاب اوج نوشته آندرس اریکسون و رابرت پول اثری خواندنی است که با بررسی و پژوهش در زندگی افراد موفق در زمینه‌های خاص و متفاوت دلایل موفقیت آن‌ها را بیان می‌کند. 

این کتاب را با ترجمه مریم سربندی فراهانی می‌خوانید. 

درباره کتاب اوج

چرا بعضی از افراد این‌قدر در کارشان فوق‌العاده‌اند؟ حتما شما هم این سوال را از خودتان پرسیده‌اید. در زمینه‌های مختلف، از ورزش‌های رقابتی و نوازندگی موسیقی گرفته تا علم، پزشکی و کسب وکار، همیشه افرادی حضور دارند که کارشان با دیگران فرق دارد. آنان چنان با کیفیت کار می‌کنند و چشم‌ها را به خود خیره می‌کنند. ما در مواجهه با این افراد از خودمان می‌پرسیم که آیا آنان از موهبت و استعدادی خدادادی برخوردارند؟ چه چیزی سبب‌ساز موفقیت آنان شده است؟ 

نویسندگان کتاب اوج، اندرس اریکسون که یک روان‌شناس برجسته است به همراه رابرت پول، نویسنده مشهور، در این کتاب به این سوال پاسخ می‌دهند. آنان با یک همکاری مشترک و بی‌نظیر و زیر ذره‌بین بردن زندگی این افراد، با انجام مصاحبه‌های گوناگون، انجام آزمون‌های روانشناسی، فیزیولوژی و نوروآناتومی نحوه کار آنان را توضیح داده‌اند. این افراد از موهبتی خاص برخوردارند. موهبتی که البته به همه افراد عطا شده است و در صورتی که با رویکردی صحیح عمل کنید، شما هم می‌توانید به آن دست یابید.

کتاب اوج را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب اوج را به تمام افرادی که به تلاش کردن برای دست یافتن به موفقیت اعتقاد دارند، پیشنهاد می‌کنیم. این کتاب نگاهی جدید و بینشی بدیع را در رابطه با موفقیت در اختیارتان قرار می‌دهد. 

درباره آندرس اریکسون

آندرس اریکسون در سال ۱۹۴۷ متولد شد و در سال ۲۰۲۰ از دنیا رفت. او یک روانشناس سوئدی برجسته و استاد روانشناسی در دانشگاه ایالتی فلوریدا بود که به عنوان یک محقق در زمینه روانشناسی تخصص و عملکرد انسان در سطح بین المللی شناخته شده است.

رابرت پول

رابرت پول در سال ۱۹۵۷ متولد شد و در انگلستان زندگی می‌کند. او استاد تاریخ در دانشگاه لنکاوی مرکزی ، پرستون است. پول دکترای خود را از دانشگاه لنکستر در سال ۱۹۸۶ دریافت کرد. در سال ۱۹۹۶ کنفرانس انجمن تاریخ اجتماعی را با عنوان «زمان و ساخت گذشته» برگزار کرد و با دانشگاه‌های مختلف همکاری می‌کند. 

بخشی از کتاب اوج

آیاکو ساکاکیبارا، روانشناس چینی، بیست و چهار کودک را در محدوده سنی دو تا شش سال جمع کرد و یک دوره فشرده آموزشی برای تشخیص آکوردهای مختلف پیانو، فقط از روی صدا، برای آن‌ها برگزار کرد. تمامی آکوردها، آکوردهای ماژور با سه نت بودند؛ مثل دو ماژور با دوِ وسط و نت‌های می و سل به‌ترتیب بالای دو وسط. این کودکان هر روز چهار یا پنج جلسه کوتاه داشتند که هر کدام فقط چند دقیقه طول می‌کشید و هر کودک تا وقتی که می‌توانست هر چهارده آکورد انتخابی ساکاکیبارا را تشخیص دهد، تحت تعلیم بود. بعضی از کودکان در کمتر از یک سال یادگیری را به اتمام رساندند، در حالی که یادگیری بقیه یک سال و نیم زمان برد. سپس، وقتی کودکی تشخیص آکوردها را یاد می‌گرفت، ساکاکیبارا بررسی می‌کرد که آیا او می‌تواند نت‌ها را یکی‌یکی نام ببرد! بعد از اتمام آموزش، هر یک از کودکان حاضر در این مطالعه گام کامل داشتند و می‌توانستند تک‌تک نت‌هایی را که با پیانو نواخته می‌شد، تشخیص بدهند.

این نتیجه حیرت‌انگیز بود. در حالی که در شرایط عادی فقط یکی از هر ده‌هزار نفر گام کامل دارد، تمام فراگیرانِ ساکاکیبارا از آن برخوردار شدند. نتیجه واضح این مطالعه این است که فارغ از آن که گام کامل استعدادی باشد که تنها به چند فرد خوش‌شانس اعطا شده باشد، یک توانایی است که تقریباً هر کسی می‌تواند با مواجهه و آموزش درست آن را به‌دست بیاورد. این مطالعه کاملاً درک ما را از تشخیص گام کامل از نو ساخت.

تشخیص گام کامل در موتسارت چطور؟ یک بررسی جزئی از گذشته او درک خیلی بهتری از آنچه رخ داده است، به ما می‌دهد. پدر ولفگانگ، لئوپولد موتسارت، یک ویولن‌نواز و آهنگساز بااستعداد، اما معمولی بود که هیچ‌وقت آن‌قدر که می‌خواست، موفق نشد. به همین خاطر، تصمیم گرفت بچه‌هایش آن موسیقیدانانی شوند که خودش همیشه دوست داشت. او کارش را با خواهر بزرگ‌تر موتسارت، ماریا آنا شروع کرد که به گفته هم‌عصرانش، در یازده‌سالگی پیانو و هارپسیکورد را به خوبی موسیقیدانان حرفه‌ای می‌نواخت. پدر که اولین کتاب آموزش موسیقی را برای پیشرفت کودکان نوشت، تمرین با ولفگانگ را خیلی زودتر از ماریاآنا آغاز کرد. تا چهارسالگی ولفگانگ، پدرش پیوسته با ویولن، سازهای کلاویه‌ای یا سازهای دیگر با او تمرین می‌کرد. با این‌که دقیقاً نمی‌دانیم پدر موتسارت با چه تمرین‌هایی به او آموزش می‌داده اما می‌دانیم تا زمانی که موتسارت به شش یا هفت‌سالگی رسید، خیلی پیشرفته‌تر و طولانی‌تر از بیست و چهار کودکی که ساکاکیبارا با آن‌ها زیروبمی را تمرین می‌داد، آموزش دیده بود. متقابلا تشخیص گام‌ کامل موتسارت جای تعجب ندارد.

پس آیا ولفگانگ هفت‌ساله استعدادی خدادادی برای تشخیص گام کامل داشت؟ هم بله و هم خیر. آیا او با یک موهبت نادر ژنتیکی خلق شده بود که باعث می‌شد زیر و بمی دقیق نت‌های موسیقی یا صدای سوتِ‌کتری را تشخیص دهد؟ طبق تمام مطالعات پژوهشگران درباره گام کامل، پاسخ منفی است. در واقع، اگر موتسارت در خانواده دیگری بدون مواجهه ـ یا مواجهه کافی ـ با موسیقی بزرگ می‌شد، قطعاً هرگز به چنین مهارتی دست نمی‌یافت.