کتاب کمتر کار کن

کتاب کمتر کار کن نوشته سلست هدلی است که با ترجمه حسین گازر منتشر شده است. اما آیا پیشینیان نسبت به ما زمان کمتری داشته‌اند؟ با همهٔ اینها، مایکروویو، ماشین ظرف‌شویی و ماشین چمن‌زنی بنزینی و اینترنت داریم! ما می‌توانیم هر چیزی را سفارش دهیم و جلوی در خانه تحویل بگیریم. ما روباتی داریم که جارو می‌زند و دستیاران مجازی هوشمند داریم که وضعیت آب‌وهوا را گزارش می‌کنند و زنگ هشدار را روی آنها تنظیم می‌کنیم. اگر تمام زمان‌هایی را که از طریق پیشرفت‌های فنّاورانه در طی صد سال گذشته صرفه‌جویی کرده‌ایم روی هم جمع کنیم، آیا نباید ساعت‌ها زمان اضافی داشته باشیم تا برای رفاه و لذت خودمان تلاش کنیم؟

چرا ما خیلی کارا هستیم، اما خیلی از توان افتاده‌ایم؟ چرا بااینکه بهره‌وری زیادی داریم ولی چیز زیادی برای نمایش آن در چنته نداریم؟

من فکر می‌کنم روشمان را خیلی فراتر از کاری که به بهترین نحو می‌توانیم انجام دهیم و چیزی که ما را انسانی‌تر می‌کند، مهندسی کرده‌ایم. در انجام این کار، زندگی‌هایمان را سخت‌تر و بی‌نهایت غمگین‌تر کرده‌ایم. کتاب کمتر کار کن به شما یاد می‌دهد چطور از کار زیاد خلاص شوید و افراط در زندگی را کنار بگذارید.

خواندن کتاب کمتر کار کن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که به دنبال یک زندگی در آسایش هستند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کمتر کار کن

در صنایعی غیر از آشپزی مانند مد، آموزش عالی و گردشگری رواج یافته است.

ایده این نبود که سرعت هر چیزی باید کندتر شود، بلکه این بود که هر چیزی نباید سریع باشد. من هرساله برای کارم هزاران مایل پرواز می‌کنم و هیچ میلی ندارم که برای سفرهای کاری‌ام، به‌جای پرواز چهارساعته با هواپیما، یک سفر بیست‌ویک‌ساعته با قطار انتخاب کنم.

اما اگر بخواهم برای دیدن دوستانم به نیواورلئان۲۶ بروم، ممکن است وقت مازاد برای رسیدن به فرودگاه، عبور از درهای امنیتی، انتظار در ورودی و گرفتن تاکسی برای رفتن به هتل را در نظر بگیرم و در عوض تصمیم بگیرم با قطار سفر کنم. سرعت این حالت کندتر است، اما با حال و اوضاع بهتری به مقصد می‌رسم (سفر با قطار نسبت به سفر با هواپیما به‌مراتب استرس کمتری برایم همراه دارد).

حرفم را باور کنید، این درمورد کسی نیست که بی‌نهایت وقت اضافی دارد و به شما خرده می‌گیرد که بروید بیرون و از عطر رزها لذت ببرید. من نه‌تنها آن اجبار درونی کار کردن با تمام قوا را درک می‌کنم؛ بلکه در بیشتر عمرم از چنین حسی لذت می‌برده‌ام. البته، عملاً آگاهم که رئیس خودم هستم و زیر بار تعهد به کسی نیستم، اما درحالی‌که همچنان تمام‌وقت کار می‌کردم، به کشف ایدهٔ کاهش سرعت در بخش‌هایی از زندگی خود پرداختم.

بعد از آزمایش این ایده، متوجه شدم که در تعدادی از موقعیت‌ها کم کردن سرعت امکان‌پذیر بود. فهمیدم اگر از تعداد مصاحبه‌هایم در هفته کم می‌کردم، می‌توانستم از همان ابتدا آشپزی کنم. اگر بین ساعت‌های هشت صبح تا پنج عصر از رسانه‌های اجتماعی دور می‌ماندم، می‌توانستم وقت بیشتری برای قدم زدن با سگم داشته باشم، اما این تغییرات کوچک برای من کافی نبود.