کتاب داستانی از آن خود

کتاب داستانی از آن خود نوشته امیلی چلونر و ترجمه سارا اسکندری، نقدی فمینیستی بر قانون کپی‌رایت است. این اثر از مجموعه کتاب سیاه انتخاب شده است.

درباره کتاب داستانی از آن خود

امیلی چلونر در کتاب داستانی از آن خود، بر پایه نظریه فرهنگ خواندن / نوشتن لارنس لسینگ قانون کپی‌رایت را نقد می‌کند. این نقد یک نقد فمنیستی است و در تلاش است تا به کشف راه‌های استفاده زنان از فناوری‌های جدید دیجیتالی برای براندازی رسانه‌های جمعی مردسالارِ حاکم بپردازد. نویسنده معتقد است که با کمک فناوری‌های جدید، زنان فضاهای بیشتری برای خلق کردن دارند. اما در نهایت آثار و خروجی به دست قانون کپی‌رایت خفه می‌شود. چراکه این قانون از بازآفرینی آثار موجود جلوگیری می‌کند. در حقیقت رسانه‌ها جمعی در تلاشند تا قانون کپی‌رایت را به همین صورتی که در حال حاضر هست حفظ کنند، چرا که در نهایت این موضوع به سود جامعه مرد سالار است. 

علاوه بر این، نویسنده با بررسی آثار و هنرهای بسیاری از زنان نشان می‌دهد که چگونه در نظام کپی‌رایت فعلی، آفرینش‌های تجاری مردانه در نظام کپی‌رایت ارزش خیلی بیشتری می‌یابند. 

کتاب داستانی از آن خود را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

علاقه‌مندان به مطالعات زنان و حقوق زن از خواندن کتاب داستانی از آن خود لذت می‌برند. 

بخشی از کتاب داستانی از آن خود

در سال ۲۰۰۱، فیلمساز آرژانتینی، آلبرتینا کارّی، فیلمی با عنوان Barbie tambien puede estar triste (باربی هم می‌تواند غمگین باشد) را رونمایی کرد که باربی و کن را در حال انجام فتیش‌های جنسی مختلف به تصویر می‌کشید. آن فیلم تلاشی بود برای به نقد کشیدن رفتارهای جنسی زنانه و ماهیت در همه جا حاضر عروسک باربی، و معنای آن در مقام یک شمایل فرهنگی. پس از اولین اکران فیلم در مکزیکوسیتی، متل5، شرکت سازندهٔ عروسک باربی، با ادعای تجاوز به حق کپی‌رایت، با موفقیت حکم توقیف آن را دریافت و از اکران مجدد فیلم جلوگیری کرد.

در همان سال آلیس رندل کتابی را با عنوان The Wind Done Gone منتشر کرد. او با بازتعریف داستان معروف مارگارت میچل، بر باد رفته، از دید یک برده، نژادپرستی موجود در آن را به نقد کشید. بازماندگان مارگارت میچل از این موضوع خوشحال نشدند و از آلیس رندل به دلیل تجاوز به حق کپی‌رایت شکایت کردند. پس از مرافعات طولانی، رندل که توسط یک شرکت انتشاراتی و تیمی از وکلای باتجربه حمایت می‌شد، توانست با طرف دعوای خود مصالحه کند و حکم توقیفی که از انتشار کتاب جلوگیری می‌کرد، برداشته شد. کتاب The Wind Done Gone به لطف این منابع امروزه در قفسه کتابفروشی‌هاست.

هم کارّی و هم رندل تلاش می‌کردند با فرهنگی که آنها را در برگرفته بود، و داستان‌ها و نمادهایی که به عنوان روایت‌های مسلط از جنسیت زن و رفتار نژادی به جامعهٔ ما چسبیده‌اند، دیالوگ برقرار کنند. هردوی آنها با تهدیدهایی از طرف مؤسسات حقوقی روبرو شدند، اما نتیجهٔ تهدیدها به‌شدت با هم تفاوت داشت. این تفاوت، امکان مقایسهٔ جالبی را فراهم می‌آورد. اگرچه چیز زیادی دربارهٔ فیلم کارّی نوشته نشده، اما آشکار است که کارّی در برابر دادخواست متل از خود دفاع نکرد و به احتمال زیاد اساساً نتوانست چنین کند. اگر او از راه قانونی وارد می‌شد شاید می‌توانست ادعای استفادهٔ منصفانه کند و فیلمش را با موفقیت به اکران بگذارد. برخلاف او رندل که از سوی یک شرکت ملی نشر حمایت می‌شد، توانست دادخواستی را ارائه و پیگیری کند.

بسیاری از افرادی که مانند کارّی به دیالوگ انتقادی با آثار معتبر می‌پردازند، از حمایت مؤسسات بزرگ و منابع لازم برای دفاع از خود در برابر کشمکش‌های قضایی بی‌بهره‌اند. در عوض آنها در خلوت خود آثاری می‌آفرینند که اقتدار روایت‌های فرهنگی مسلط را زیر سؤال می‌برند و می‌کوشند با کنترلی که رسانه‌های پرطرفدار (که نمایندهٔ مجموعه‌ای از مؤسسات بزرگند) بر فرهنگ اعمال می‌کنند، مبارزه کنند.