کتاب مطهری و مهدویت

مطهری و مهدویت، بازخوانی مطهری پس از چهل سال اثری از حسین سوزنچی است که در انتشارات ندای فطرت به چاپ رسیده است.

با وجود گذشت چهل سال از شهادت آیت‌الله مرتضی مطهری، هنوز پژوهشگران از خوان گستردهٔ آراء و نظرات این متفکر شهید استفاده و به آن استناد می‌کنند. درعین‌حال، طی این مدت، در حوزه‌هایی که استاد در آن‌ها قلم زده یا سخن رانده است، موضوعات و چالش‌های جدید بسیاری پدید آمده‌اند، ازجمله در حوزهٔ تفسیر، فلسفهٔ اسلامی، فلسفهٔ غرب، کلام، حقوق زن، اسلام و ایران، تعلیم و تربیت، معرفت‌شناسی، تاریخ اسلام، مباحث اجتماعی و سیاسی، سیرهٔ معصومان (ع)، اقتصاد، و اسلام و تجدد.

درباره کتاب مطهری و مهدویت

 یکی از موضوعات مورد اهتمام شهید مطهری مسئلهٔ مهدویت بوده است. با توجه به دغدغه‌های اجتماعی شدید ایشان برای اصلاح فکر دینی جامعه،۱ به نظر می‌رسد هدف اصلی ایشان از بحث‌های ناظر به مهدویت ارائهٔ تصویر صحیح از مفهوم «انتظار» در شیعه و همچنین، تبیین این مطلب است که ما چگونه باید منتظر حضرت حجت (عج) باشیم. 

ویژگی‌های مهم شهید مطهری و تفاوت‌های بارز ایشان با بسیاری از معاصران خود، آن است که از سویی مانند آن دسته از متفکران اسلامی نیست که از عرصهٔ مباحث جدید بی‌اطلاعند و صرفاً برای مخاطب سنتی سخن می‌گویند، از سوی دیگر، برخلاف برخی از به اصطلاح روشنفکران، شهید مطهری با ورود به بحث‌های غربی در میدان بازی آن‌ها غرق نشده است.

 این کتاب نوع نگاه استاد مطهری به مسئله مهدویت را از دو جنبه دینی و فلسفی بررسی کرده است.

کتاب حاضر در چهار فصل تقدیم می‌شود:

فصل اول: تصویر اصل مهدویت به‌عنوان یک باور اصیل اسلامیِ شیعی

فصل دوم: تببین مهدویت از زاویهٔ نیاز بشر به دین و مسئلهٔ امامت (فلسفهٔ دین) و ثمرات آن در زندگی

فصل سوم: تبیین مهدویت از زاویهٔ غایت بشر (فلسفهٔ تاریخ) و ثمرات آن در زندگی

فصل چهارم: جمع‌بندی

 خواندن کتاب مطهری و مهدویت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به مباحث فلسفه اسلامی و موضوع مهدویت 

بخشی از کتاب مطهری و مهدویت

در اندیشهٔ شیعی، مهدویت با دو مطلب اساسی گره خورده است که برای شیعیان در زمرهٔ اصول دین است: اصل امامت و اصل عدل.

مفاد اصل امامت در شیعه این است که پیامبر اکرم (ص)، افزون بر شأن دریافت و ابلاغ متن وحی که با خاتمیت پایان یافت، سه شأن دیگر نیز داشت:

الف) مرجعیت دینی: نه‌تنها پیامبر تعالیم و احکام قرآن را باز می‌کرد و به‌تفصیل برای مردم بیان می‌نمود، اگر در فهم این معارف اختلافی پیش می‌آمد، او مرجع حل اختلاف بود.

ب) رهبری جامعه و عهده‌داری حکومت: چرا که اسلام دینی اجتماعی است و هدایت بشر و رساندن او به سعادت را در بستر جامعه می‌بیند و از اینرو حکومت را یکی از شئون پیامبر می‌شمرد.

ج) مقام ولایت تکوینی و هدایت معنوی بشر: اصطلاحاً «هدایت به امر» نامیده می‌شود و امری فراتر از هدایت زبانی و ظاهری و دعوت عملی است.

آنچه پایان‌پذیر و خاتمیت‌بردار است دریافت و ابلاغ برنامهٔ کلی هدایت بشر یعنی متن قرآن کریم است؛ وگرنه همان ادله‌ای که ضرورت نبوت را لازم می‌آورد، بعد از پیامبر نیز وجود انسانی برای تداوم این سه شأن راضروری می‌سازد. این فرد همان امام است.