کتاب کارهای کوچک اما بزرگ

کارهای کوچک اما بزرگ نوشته جودی پیکولت داستانی درباره زندگی زن پرستار چهل و چند ساله سیاه‌پوستی است که مورد بی‌مهری نژادپرستانه قرار می‌گیرد.

خلاصه کتاب کارهای کوچک اما بزرگ

 روث یک پرستار چهل و چند ساله است که در بخش زنان و زایمان یک بیمارستان کار می‌کند. او یک پرستار حرفه‌ای است و کارش را دوست دارد. مشکل روث پدر سفیدپوست و نژادپرست او است که او را مجبور می‌کند رودر روی پدرش قرار بگیرد. او در طول رسیدگی به حقوق خود با یک وکیل زن سفیدپوست به اسم کندی آشنا می‌شود که این آشنایی نقطه عطف داستان و سرآغاز تحولاتی در شخصیت سه کاراکتر اصلی داستان یعنی روث، پدرش و کندی است. 

 داستان از سه زاویه دید روایت می‌شود و در هر فصل یکی از شخصیت‌ها یک اتفاق واحد را از دید خود تعریف و بررسی می‌کنند.

 داستان کارهای کوچک اما بزرگ مانند داستان‌های دیگر جودی پیکولت از ویژگی‌های بصری منحصربه فردی برخوردار است و همین ویژگی باعث شد تا کارگردان آمریکایی، نیک کاساوتیس در سال ۲۰۰۹ فیلمی از روی این رمان با نام نگهبان خواهرم بسازد. 

خواندن کتاب کارهای کوچک اما بزرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به رمان و ادبیات داستانی غرب از خواندن این اثر لذت خواهند برد. 

درباره جودی پیکولت

جودی پیکولت، رمان‌نویس معاصر آمریکایی در سال ۱۹۸۷ دررشته نویسندگی خلاق از دانشگاه پرینستون فارغ التحصیل شد. او همزمان با تحصیلش، داستان‌های کوتاه خود را در مجلات مختلف منتشر می‌کرد.

در حال حاضر بیشتر آثار پیکولت در آمریکا پرفروش هستند، گاهی حتی آثاری از او که بیش از یک دهه از نگارششان می‌گذرد هم در صدر جدول پرفروش‌ها قرار می‌گیرند و می‌توان جودی پیکولت را از نویسنده‌های پر مخاطب عصر حاضر دانست. آثار پیکلوت به بیش از ۳۰ زبان زنده در کشورهای مختلف دنیا از جمله ایران ترجمه شده و مورد استقبال قرار گرفته‌اند.

 جملاتی از کتاب کارهای کوچک اما بزرگ

آن‌ها دستانم را زنجیر می‌کنند.

به همین سادگی، آن‌ها مرا غل و زنجیر می‌کنند. نمی‌دانند با این کار، دویست سال از تاریخ گذشته را دوباره مانند مدارالکترونیکی در رگ‌هایم به جریان می‌اندازند. نمی‌دانند، با این کار، تصویر مادرِ مادرِ مادربزرگم و مادرش به روی سکوی خرید و فروش برده را جلوی چشمانم می‌آورند. آن‌ها مرا جلوی چشمان پسرم– که همیشه، از روزی که متولد شده، به او گفته‌ام،‌ او فراتر از رنگ پوستش ارزش دارد- در غل و زنجیر می‌کنند.

این، تحقیر آمیزتر از این است که در ملأ عام مجبور باشی، لباس خواب تنت باشد. تحقیرآمیزتر از این است که مجبور شوی توی توالت بازداشگاه بدون داشتن حریم خصوصی، ادرار کنی؛ تحقیرآمیزتر از این است که یک غریبه در مقابل قاضی به جای تو صحبت کند.

او از من پرسید که به بچه دست زده بودم یا نه و من دروغ گفتم؛ نه به خاطر این که با خود فکر کردم در چنین مرحله‌ای، شغلی دارم و باید حفظش کنم، بلکه تنها به این خاطر که نتوانستم سریع جواب درست را – جوابی که ممکن بود به آزادی‌ام بیانجامد- بیابم. و نیز به خاطر این که به این غریبه که روبروی من نشسته بود و من با بیست موکل دیگرش برای او تفاوتی نداشتم، نتوانستم اعتماد کنم.