کتاب وقایع نگاری های الجزایر (ناداستان ۱۰)

کتاب وقایع‌نگاری‌های الجزایر نوشتهٔ آلبر کامو و ترجمهٔ هانیه رجبی است و نشر چشمه آن را منتشر کرده است. این کتاب جستارها و مقاله‌های آلبر کامو دربارهٔ مسائل پیرامونش است.

درباره کتاب وقایع‌نگاری‌های الجزایر

وقایع‌نگاری‌های الجزایر مجموعه مقالات بیست‌سالهٔ آلبر کامو دربارهٔ الجزایر است. این مقالات در سال ۱۹۵۸ و در اوج بحران الجزایر، استعمار فرانسه در این کشور و کشتارها و درگیری‌های شدیدش منتشر شدند.

این مقالات با آمارهای دقیقشان دربارهٔ وضعیت اقتصادی، آموزش و پرورش، نرخ بیکاری، میزان تولیدات کشاورزی الجزایر، نشان می‌دهند که کامو چقدر تیزبینانه و واقع‌بینانه به مسائل این کشور نگاه کرده است. او در این اثر حقایق تکان‌دهنده‌ای را فاش می‌کند. حقایقی که روایت‌هایش را تا این زمان زنده نگاه داشته‌اند.

تک‌نگاری‌های این کتاب وقایع و وضعیت پروسه‌ای بیست‌ساله را از سال ۱۹۳۹ تا ۱۹۵۸ یعنی از زمانی که در فرانسه اصلا الجزایری مطرح نبود تا زمانی که صحبت این کشور نقل هر مجلسی بود، پوشش می‌دهند.

این کتاب، در واقع خلاصه‌ای از افکار انسانی است که از جوانی با مسئلۀ الجزایر درگیر بود و بیهوده می‌کوشید زنگ خطر را دربارۀ وضعیت این جامعه به صدا درآورد، او از نقش فرانسه در این مخمصه به خوبی آگاه بود، با این حال نه می‌توانست عملکرد ستمگران را تأیید کند، نه سیاست‌های محافظه‌کارانۀ دولت فرانسه را.

خواندن کتاب وقایع‌نگاری‌های الجزایر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران سبک ناداستان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آلبر کامو

آلبر کامو در ۷ نوامبر سال ۱۹۱۳ در خانواده‌ای فقیر در الجزایر متولد شد. آن زمان الجزایر تحت استعمار فرانسه بود. پدرش کارگری فقیر بود و مادرش خدمتکار بود. آن‌ها صاحب دو فرزند به نام «لوسین» و «آلبر» بودند، پدرش در جنگ کشته شد و مسئولیت نگهداری دو بچه بر عهدهٔ مادرش افتاده بود. کامو به‌خاطر خانواده‌اش مدرسه را رها کرد و به کارگری مشغول شد. معلمش به استعداد او پی برد و او را به ادامه تحصیل تشویق و به او کمک کرد تا بتواند بورسیه تحصیلی شود. با وجود اینکه کامو یکی از متفکران مکتب اگزیستانسیالیسم است، او همواره این برچسب خاص را رد می‌کرد. او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و تا پیش از آنکه در سال ۱۹۳۰ گرفتار بیماری سل شود دروازه‌بان تیم فوتبال این دانشگاه بود. کامو در بعدازظهر چهارم ژانویه ۱۹۶۰ و در ۴۷ سالگی بر اثر سانحهٔ تصادف نزدیک سن، در شهر ویل‌بلویل درگذشت.

کامو در سال ۱۹۵۷ برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. آلبر کامو نخستین نویسندهٔ زادهٔ قارهٔ آفریقا است که برندهٔ این جایزه شده است. او دو سال پس از بردن جایزهٔ نوبل در یک سانحهٔ تصادف درگذشت. در جیب کت او یک بلیط قطار استفاده نشده پیدا شد، او ابتدا قرار بود با قطار و به همراه همسر و فرزندانش به سفر برود؛ ولی در آخرین لحظات پیشنهاد دوست ناشرش را برای همراهی پذیرفت تا با خودروی او سفر کند. رانندهٔ اتومبیل و میشل گالیمار، دوست نزدیک و ناشر آثار کامو، نیز در این حادثه کشته شدند. آلبر کامو در گورستان لومارین در جنوب فرانسه دفن شد.

بعد از مرگ کامو، همسر و فرزندانش حق تکثیر آثار او را در اختیار گرفتند و دو اثر باقی‌مانده او را منتشر کردند. اولین آن‌ها کتاب مرگ شاد بود که در سال ۱۹۷۰ منتشر شد. دومین کتابی که پس از مرگ کامو منتشر شد یک اثر ناتمام به نام آدم اول بود که سال ۱۹۹۵ منتشر شد. آدم اول یک خودزندگی‌نامه دربارهٔ دوران کودکی نویسنده در الجزایر است.

بخشی از کتاب وقایع‌نگاری‌های الجزایر

از تمام افرادی که با خواندن این نوشته‌ها رنجیده‌خاطر شده‌اند، می‌خواهم که اندیشه‌های ایدئولوژیک خود را برای لحظاتی کنار بگذارند و بی‌طرفانه فکر کنند. ممکن است برخی به‌درستی پی آن باشند که نام کشورشان با عدالت عجین باشد. اما آیا کسی می‌تواند در میان ملتی به‌اسارت‌گرفته‌شده که افکاری منسوخ دارد، عادلانه و آزادانه زندگی کند؟ آیا همسان دانستن نام یک ملت با مفهوم مرگ تاریخی عملی صحیح محسوب نمی‌شود؟ برخی دیگر نیز می‌خواهند کشورشان از نظر فیزیکی برابر تمام کشورهای جهان مصون باشد و آنها نیز اشتباه نمی‌کنند. اما آیا ممکن است که فردی بدون رعایت عدالت دربارۀ دیگران، قادر به زندگی میان انسان‌ها باشد؟ فرانسه به دلیل ناتوانی در حل این وضعیت دشوار رو به موت است. گروه نخست مضمونی کلی را به قیمت چیزی خاص می‌خواهند و گروه دوم، چیزی خاص را به قیمت مضمونی کلی. گرچه هر دوی آنها کمابیش با یکدیگر هم‌داستان هستند. پیش از آنکه به بررسی جامعۀ بشری بپردازیم، لازم است نگاهی به گروه‌های ملی نیز داشته باشیم. اگر دنبال حفظ گروه‌های ملی هستیم، باید درهای آن را رو به مفاهیم جهانی باز بگذاریم. به طور مشخص اگر هدف‌تان تسلط فرانسه بر هشت میلیون انسان خاموش الجزایری باشد، پس منتظر نابودی فرانسه باشید. اگر هم پی استقلال الجزایر از فرانسه هستید، فروپاشیدن هر دو کشور اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد. تنها در حالتی که مردم فرانسه و اعراب سر حل اختلافات‌شان به توافق برسند، آینده‌ای روشن برای فرانسه، اعراب و کل دنیا متصور خواهد بود.