کتاب خاطرات عزت شاهی

کتاب خاطرات عزت شاهی (چاپ ۷) مجموعهٔ خاطرات «عزت‌الله شاهی» در جریان مبارزه با رژیم پهلوی را در بر گرفته است. پژوهش و گردآوری مطالب این اثر بر عهدهٔ محسن کاظمی بوده و انتشارات سوره مهر آن را منتشر کرده است. اثر حاضر که در دستهٔ تاریخ معاصر ایران قرار می‌گیرد، حاوی خاطرات یکی از مبارزان با رژیم پهلوی در جریان انقلاب ۱۳۵۷ در ایران است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب خاطرات عزت شاهی اثر محسن کاظمی

کتاب «خاطرات عزت شاهی» (چاپ ۷) که نخستین‌بار در سال ۱۳۸۵ در ایران منتشر شد، مجموعه‌ای از خاطرات یک مبارز است. «عزت‌الله شاهی» از مبارزان دوران انقلاب ۱۳۵۷ در ایران است. او در جریان رویارویی قهرآمیز با رژیم پهلوی از زیر ضربات مهلک ساواک و شکنجه‌های روحی و جسمی دوران بازجویی و زندان، جان نه‌چندان سالمی (اما زنده) به در برد و خود را به پیروزی انقلاب رساند. «عزت‌الله شاهی» که چند صباحی خود از برنامه‌ریزان و مجریان نظام نوپای جمهوری اسلامی بود، در این گذرگاه نماند و ترجیح داد فقط نظاره‌گر وقایع سال‌های بعد و آثار آن باشد. او با شرح خاطراتش در این کتاب بدون هیچ ترس و واهمه و تعارفی بسیاری از جریان‌ها و شخصیت‌های مطرح سیاسی تاریخ معاصر را به چالش کشیده است. خاطرات و تحلیل‌های او به‌دور از هر حب‌وبغض و بی‌ملاحظه نسبت به منافع و زیان‌های شخصی و شخصیتی و جناحی و حزبی است. در انتهای این کتاب استاد و عکس‌هایی قرار گرفته است.

تدوین‌کنندهٔ این کتاب برای مستندسازی کتاب در منابع و مآخذ متنوع از قبیل منابع مکتوب الکترونیکی و منابع شفاهی به تحقیق و جست‌وجو پرداخته و حدود ۳۰۰۰ سند، اخبار، گزارش حوادث مربوط به گروه‌ها و مبارزان ضد شاهی قبل از انقلاب و پس از انقلاب، شرح زندگی شخصیت‌های مطرح قبل و پس از انقلاب را کاویده و با «عزت‌الله شاهی» در میان گذاشته است. حاصل این کوشش‌ها کتاب حاضر است. گفته شده است که ویژگی این خاطرات نسبت به خاطرات تک‌نگاری‌شدهٔ دیگر، در تاریخِ شفاهی‌بودن آن است؛ چراکه برای تعریض و تأیید گفتار شفاهی نقبی به اظهارات و گفتار شفاهی شخصیت‌های مطرح در خاطرات عزت‌الله شاهی زده شده است. «محسن کاظمی» این افراد را از نقاط دور و نزدیک در فرایند سخت و دشوار یافته و به پای مصاحبه در باب موضوعات تحقیق نشانده است تا حقیقت تاریخی دور از شایبهٔ این و آن عیان شود. این پژوهشگر در فرایند شکل‌گیری کتاب حاضر تلاش کرده تا جای ممکن برای شخصیت و نقش‌آفرینان کتاب «خاطرات عزت شاهی» و حوادث و رخدادهای دوران مبارزات او، سند و مدرک ارائه دهد و حقیقت تاریخی را بازسازی کند؛ تا چیزی پنهان نماند.

چرا باید کتاب خاطرات عزت شاهی را بخوانیم؟

مطالعهٔ این اثر شما را با تاریخ معاصر ایران و برههٔ انقلاب ۱۳۵۷ از نظرگاه یکی از مبارزان همراه می‌کند.

کتاب خاطرات عزت شاهی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به دوستداران تاریخ معاصر ایران و افرادی که مایلند در باب وقایع انقلاب ۱۳۵۷ از زبان یکی از مبارزان بدانند، پیشنهاد می‌کنیم.

درباره محسن کاظمی

«محسن کاظمی» در سال ۱۳۴۸ در تهران به دنیا آمد. او نویسنده و پژوهشگر تاریخ معاصر ایران و از فعالان عرصهٔ خاطره‌نگاری و تاریخ شفاهی به شمار می‌رود. پس از دریافت دیپلم در رشتهٔ اقتصاد در دانشگاه علامه طباطبائی پذیرفته شد و درجهٔ کارشناسی خود را اخذ کرد. در سال ۱۳۷۴ به‌عنوان وقایع‌نگار به هیئت معارف جنگ ارتش پیوست و تا سال ۱۳۷۷ در آنجا فعالیت داشت و سلسله گزارش‌هایی از سفرهای میدانی آن تهیه می‌کرد. قسمتی از این گزارش‌ها تحت‌عنوان «یادداشت‌های سفر شهید صیاد شیرازی» در سال ۱۳۷۸ انتشار یافت. او از سال ۱۳۷۴ با دفتر ادبیات انقلاب اسلامی به همکاری پرداخت و گفت‌وگوها و مصاحبه‌هایی بدیع با شخصیت‌های سیاسی و مبارز انجام داد. از او گزارش‌ها و مقالات بسیاری در جراید و نشریات منتشر شده است. برخی نوشته‌ها و مقالات تحقیقی او در همایش‌ها و نشست‌های تخصصی ارائه شده است. از ویژگی‌های آثار او می‌توان به نثر ساده و روان و محققانه اشاره کرد. کتاب «خاطرات عزت شاهی» یکی از آثار پژوهشی محسن کاظمی است.

بخشی از کتاب خاطرات عزت شاهی

«تقریباً مرداد ماه ۱۳۵۲ بود که از لحن و نوع گفتار بازجو‌ها و مأمورین فهمیدم که بازجویی‌ام تمام شده است. آنها معترض و شاکی بودند که اطلاع و خبر در خور اعتنایی از من به دست‌ نیاورده‌اند. به واسطه من حتی یک مجاهد، مبارز و چریک و یا کسی که چند سال سابقه فعالیت سیاسی داشته باشد به زندان نیفتاد. من افراد زیادی را در ارتباط با مبارزه می‌شناختم. اما به اندازه سر سوزنی از طرف من به کسی آسیبی نرسید. از این بابت هم در زندان خجالت‌زده نبودم و خیالم آسوده بود. کسی یافت نمی‌شد که بگوید من به خاطر اعتراف عزت پایم وسط کشیده شد.

البته عکس این قضیه درست بود. یعنی کسانی بودند که دستگیر شده بودند و درباره من اعترافاتی کرده بودند که باید با کلی ترفند و دروغ آن را رفع و رجوع می‌کردم و به هیچ وجه زیر بار اعترافات آنها نمی‌رفتم. چرا که اگر قبول می‌کردم، پرونده خود آنها سنگین‌تر می‌شد.وقتی هم که روبه‌رو می‌کردند، می‌گفتم: شما این بدبخت را آن‌قدر زده‌اید که مجبور شده است دروغ بگوید، برای من که مهم نیست. پرونده‌ام از همینی که هست سنگین‌تر نمی‌شود. اما این آدم را الکی بدبخت نکنید، شما هر چه می‌خواهید، بگویید من می‌نویسم و امضاء می‌کنم. اما اتهام دروغ قبول نمی‌کنم. طرف با شنیدن حرفهای من متوجه می‌شد، روحیه می‌گرفت و می‌گفت راست می‌گوید، از بس که مرا زدید مجبور شدم که این دروغ‌ها را بگویم.

خلاصه از گله و شکایتی که بازجو‌ها از به نتیجه نرسیدن تلاشهایشان روی من می‌کردند حدس زدم که دوران سخت بازجویی به سر آمده است. همه‌اش امروز و فردا می‌کردم که مرا از آنجا ببرند، اما خبری نبود. روزی گفتند که قرار است تیمسار زندی‌پور(۱) برای سرکشی و بازدید بیاید. نگهبان‌ها گرا دادند که هر چه می‌خواهم از او طلب کنم. روز قبل از این بازرسی هم به هر سلول دو عدد سیب داده بودند و گویا قرار شده بود که هفته‌ای یک وعده میوه به زندانیان بدهند.»