🎡 تولد ۱۱ سالگی طاقچه: گردونه را بچرخان، جایزه ببر، کتاب بخوان!🎡

کتاب نامه ای از رام الله

نویسنده:غسان کنفانی

مترجم:مرضیه خسروی

انتشارات:نشر روزگار

دسته‌بندی:

امتیاز

۴.۱از ۱۱ رأیخواندن نظرات

۴٫۱

(۱۱)

خواندن نظرات

معرفی کتاب نامه ای از رام الله

«نامه‌ای از رام‌الله» نام مجموعه داستان‌هایی در حوزه ادبیات پایداری از غسان کنفانی(۱۹۷۲-۱۹۳۶) است. او نویسنده و روزنامه‌نگار مشهور فلسطینی و یکی از اعضای رهبری جبهه مردمی برای آزادی فلسطین بود. کنفانی از نویسندگان توانای حوزه اجتماعی فلسطین و ادبیات داستانی عربی بود که آثار تأثیرگذارش به دور از شعارزدگی، مفاهیم عمیقی را دربارهٔ زندگی بیان می‌کنند: آن شب بسیار دیر خوابیدم و تلفن صبح زود به صدا درآمد. صدای آن طرف خط سرحال و بانشاط بود. صدائی که هیچ نشانی از اضطراب و نگرانی در خود نداشت. هنوز کاملا از خواب بیدار نشده بودم و با خودم فکر کردم"این صدا متعلق به فردی است که سحرخیز است و هیچ چیزی در طول شب او را آزار نداده."شب گذشته، شبی بارانی بود و صدای رعد و برق و توفان در تمام طول شب به گوش می‌رسید. راستی آن مردها در چنین شب هایی چه می‌کنند؟ منظورم همان مردانی است که از ابتدای ظلمت شب حرکت خود را آغازمی کنند تا برایمان افتخاری بیافرینند. از آن دست افتخاراتی که هیچ گل و لائی نمی‌تواند چرکین اش کند. بله، دیشب بارانی بود و اکنون مرد پشت خط تلفن....

نظرات کاربران

3741

۱۳۹۷/۰۷/۰۳

باوجود ایرادهای بعضا تایپی ولی کتاب خوبیه برا شناخت اینکه اسراییل چگونه ساخته شد بیمارستانهای مجهز دانشگاهها مراکز علمی اسراییل برروی خون وگوشت واستخوان چه کودکان مظلوم ومردم بی گناهی ساخته شده و دیگراینکه هراری ها در کجا دانشمند شدند

۱۳۹۸/۱۱/۱۷

خوب بود آشنایی با فلسطین از زبان یه فلسطینی برام جالب بود چند داستان کوتاه درباره ی مقاومت و ادبیات پایداری

همچنان خواهم خواند...

۱۴۰۲/۰۸/۲۷

به نام خدا مجموعه هفت داستان کوتاه و یک داستان بلند از قلم نویسنده ی آزاده فلسطینی غسان کنفانی. داستان نخست با عنوان "تپه" داستان عجیبی است. راوی درون داستانی معلمی است و شخصیت اصلی شاگرد اوست که قدرت قصه‌پردازی خارق‌العاده ای

- بیشتر

بریده‌هایی از کتاب

زمانی که خسته ام و نمی‌توانم مردم را باور کنم. به چهره های آنها نگاه می‌کنم و از خودم می‌پرسم"آیا این صورت ها، صورتهای واقعی ما هستند؟

|قافیه باران|

او نمی‌تواند تفنگی را روی شانه جوانی ببیند و و این جوان را در آغوش نگیرد و شانه هایش را تکان ندهد. او آن قدر خوشحال می‌شود، گوئی تفنگش را، که روزی گم کرده بود، دوباره پیدا کرده است." ام سعد صحبتش را قطع کرد و به چیزهایی که گفت فکر کرد و بعد مثل کسی که چیزی را به یاد آورده باشد، ادامه داد"امروز صبح، او زود بیدار شد. وقتی بیرون از خانه دنبال او می‌گشتم، دیدم که که در کنار جاده ایستاده، سیگار می‌کشد و به دیوار تکیه زده است. قبل از آنکه به من صبح بخیر بگوید، گفت"ام سعد، الله به ما نگاه می‌کند، ما زنده هستیم."

3741

چقدر مشکل است که بتواند در برابر سایرین بایستد.... اصلا چرا باید این کار را انجام می‌داد؟ چرا باید تدریس کند؟ با خودش گفت"واقعا گمان می‌کنی که چیزی برای آموختن به دیگران داری؟

|قافیه باران|

فاطمیا دختر کوچکی با پوستی تیره بود که با چشمان سیاهش به سرباز زن یهودی خیره شده بود. زن رو به عمو پرسید"این دختر توئه؟"عمو سرش را به نشانه تائید تکان داد اما چشم هایش خبر از غمی جانکاه می‌دادند، که به او الهام شده بود. زن صهیونیست، سلاح کمری اش را بالا کشید و سر کوچک فاطیما را که همچنان با چشمان سیاهش به او زل زده بودند را نشانه گرفت

3741

سرباز صهیونیست لگدی به پیرزن زد و او در حالیکه خون از صورتش جاری بود از پشت بر روی زمین افتاد. بعد دیدم که سرباز لوله اسلحه اش را بر سینه پیرزن گذاشت و گلوله ای شلیک کرد.

3741

ابوالحسن فکر کرد که ابوالعبد واقعا پیر شده که فکر می‌کند، تاریکی می‌تواند به آن ها کمک کند و برای دشمن ترسناک باشد. با خودش فکر کرد که حتما ابوالعبد به یاد آن روزهایی افتاده که برای یک هفته بدون هیچ نان و غذائی به کوه می‌رفت، نان خشک و آویشن می‌خورد و تا حداقل پنج انگلیسی را نمی‌گرفت، به خانه برنمی گشت. آن روزها که به تنهایی از صبح تا شب راه می‌رفت و حتی به نفس نفس هم نمی‌افتاد کجا رفته بودند؟...دوازده سال پیش بود، زمانی طولانی از آن روزها گذشته است و این پیرمرد دیگر خسته بود و آرزوهایش بر باد رفته بودند. بیچاره ابوالعبد، آیا او فکر می‌کند که همانند قبل می‌تواند در مبارزه شرکت کند؟ آیا او فکر می‌کند که انگلیسی ها که الان با آن ها جنگ می‌کند، همان انگلیسی های دوازده سال پیش هستند؟ آیا او فکر می‌کند، آنها هم همانند او پیر و خسته شده اند؟ ابوالعبد بیچاره، اگر می‌دانستی که آنها هر روز نیرو های جدید و تازه نفس می‌فرستند و پیرمردهایشان را به خانه برمی گردانند، اینگونه حرف نمی‌زدی. ما تنها گروهی هستیم که پیر شده ایم...

3741

من از سفر به گذشته ای که هنوز در درونم زنده است، بازگشتم.

همچنان خواهم خواند...

مردم نتوانستند آنگونه که عمو ابو اوتمان خودش وصیت کرده بود او را دفن کنند چرا که هنگامی که او را به پاسگاه می‌بردند، تا از او اعتراف بگیرند، مردم صدای انفجار مهیبی را شنیدند که پس از آن تمام ساختمان فرو ریخت و جسد ابو اوتمان نیز در میان آوار ناپدید شد. مادرم هنگامی که از میان کوهها مرا می‌گذراند تا به اردن برویم، شنیده بود که عمو ابو اوتمان وقتی برای آوردن پارچه سفید به مغازه اش رفته بود، صرفا با پارچه ای سفید برنگشته بود.

3741

در این لحظه، کودک به من نگاه کرد و به آرامی گفت"این که عقاب نیست، دوباره نگاه کن، هر بهار یک بوته شاه توت از پشت صخره رشد می‌کند و در تابستان یا خشک می‌شود یا خرگوش ها قبل از خشک شدن به سراغش می‌آیند و آن را می‌خورند."دوباره نگاه کردم و به نظرم آمد که حق با کودک است.

|قافیه باران|

به ابوسعد نگاه کرد و گفت"اگر از روز اول تا این حد آماده بودیم، هیچ اتفاقی برایمان نمی‌افتاد."ابوسعد از دیدن اشک چشمان پیرمرد متعجب شد و در حالی که با او موافق بود، گفت"آری کاش از روز اول همین طور بودیم."سپس برگشت و شانه های پیرمرد را گرفت و با دستان باز وسط میدان را به او نشان داد و گفت"آیا پسری که تفنگ را بلند کرد، دیدی؟ او پسرمن، سعید من است

یوسفی

مقاومت و پایداری در شعر عرب

همراه آهنگ‌های بابام؛ داستان‌های کوتاه