کتاب داستان فراموشی

کتاب الکترونیکی «داستان فراموشی» نوشتهٔ وحید یامین‌پور با مقدمهٔ اصغر طاهرزاده و ویراستاری سیدحسام‌الدین حقیقیان، توسط نشر معارف منتشر شده است. این اثر به بررسی هستی و هنر نزد مارتین هایدگر و سیدمرتضی آوینی می‌پردازد و در دسته‌بندی فلسفه، هنر و اندیشه معاصر قرار می‌گیرد. نویسنده در این کتاب با رویکردی تطبیقی، دغدغه‌های فلسفی و هنری دو متفکر برجسته را واکاوی می‌کند و به پرسش‌هایی دربارهٔ هویت، حقیقت و نسبت انسان با جهان معاصر می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب داستان فراموشی

«داستان فراموشی» اثری در حوزهٔ ناداستان فلسفی است که به بررسی تطبیقی اندیشه‌های مارتین هایدگر و سیدمرتضی آوینی دربارهٔ هستی و هنر می‌پردازد. وحید یامین‌پور در این کتاب، با الهام از یادداشت‌های ناتمام آوینی و تأملات هایدگر، به دغدغه‌های بنیادین انسان معاصر دربارهٔ هویت، حقیقت و نسبت با سنت و مدرنیته می‌پردازد. ساختار کتاب شامل گفتارهایی است که هر یک به موضوعی خاص مانند سوبژکتیویسم، نیست‌انگاری، فراموشی حقیقت، تفکر شاعرانه، مفهوم هنر و نسبت سنت و عادت اختصاص یافته‌اند. کتاب با مقدمه‌ای از اصغر طاهرزاده آغاز می‌شود که اهمیت بازاندیشی در نسبت انسان با حقیقت و هویت را برجسته می‌کند. در ادامه، نویسنده با ارجاع به آثار و دیدگاه‌های متفکران ایرانی و غربی، تلاش می‌کند تصویری از بحران هویت و فراموشی ریشه‌های فرهنگی و معنوی در جهان معاصر ارائه دهد. این اثر، ضمن بررسی انتقادی نسبت انسان ایرانی با غرب و سنت، به نقش هنر و تفکر شاعرانه در بازیابی حقیقت و هویت اصیل می‌پردازد و خواننده را به تأملی عمیق دربارهٔ جایگاه خود در تاریخ و فرهنگ دعوت می‌کند.

خلاصه کتاب داستان فراموشی

کتاب «داستان فراموشی» با واکاوی اندیشه‌های مارتین هایدگر و سیدمرتضی آوینی، به مسئلهٔ فراموشی حقیقت و بحران هویت در جهان معاصر می‌پردازد. نویسنده ابتدا با طرح پرسش‌هایی دربارهٔ نسبت انسان با خود، دیگران و حقیقت، زمینهٔ ورود به بحث را فراهم می‌کند. در بخش‌های آغازین، مفهوم سوبژکتیویسم و نیست‌انگاری به‌عنوان نتایج تفکر مدرن و تکنیکی بررسی می‌شود؛ جایی که انسان با قطع ارتباط از سرچشمه‌های ازلی و سنت، دچار بیگانگی و بی‌خانمانی می‌شود. یامین‌پور با استناد به یادداشت‌های ناتمام آوینی، نشان می‌دهد که چگونه فراموشی خاطرات ازلی و قطع پیوند با سنت، انسان را به موجودی معلق و بی‌ریشه بدل می‌کند. در ادامه، با الهام از هایدگر، بحران مدرنیته و سلطهٔ عقل حسابگر و تکنیک بر زندگی انسان معاصر تحلیل می‌شود؛ جهانی که در آن، حقیقت و معنای امور در حجاب روزمرگی و عادت پنهان می‌ماند. نویسنده تأکید می‌کند که راه برون‌رفت از این وضعیت، بازگشت به تفکر شاعرانه و تذکر به حقیقت است؛ تفکری که از دل هنر و شعر می‌جوشد و انسان را به سرچشمه‌های اصیل وجود پیوند می‌زند. در بخش‌های بعدی، نسبت سنت و عادت، معنای مناسک و آیین‌ها، و نقش خاطرات ازلی در شکل‌دهی هویت فردی و جمعی بررسی می‌شود. کتاب با تأمل بر مفهوم غرب‌زدگی و نقد رویکرد ابژکتیو و تکنیکی به جهان، خواننده را به بازاندیشی در نسبت خود با تاریخ، فرهنگ و حقیقت دعوت می‌کند. در نهایت، «داستان فراموشی» تلاشی است برای فهم بحران معنویت و هویت در عصر مدرن و جست‌وجوی راهی برای بازیابی پیوند با سرچشمه‌های اصیل هستی.

چرا باید کتاب داستان فراموشی را بخوانیم؟

این کتاب با طرح پرسش‌های بنیادین دربارهٔ هویت، حقیقت و نسبت انسان با سنت و مدرنیته، فرصتی برای بازاندیشی در وضعیت انسان معاصر فراهم می‌کند. «داستان فراموشی» با بهره‌گیری از اندیشه‌های هایدگر و آوینی، به بررسی ریشه‌های بحران معنویت و بیگانگی در جهان امروز می‌پردازد و نقش هنر و تفکر شاعرانه را در بازیابی حقیقت و هویت اصیل برجسته می‌سازد. مطالعهٔ این اثر می‌تواند به درک عمیق‌تری از نسبت انسان ایرانی با غرب، سنت و مدرنیته کمک کند و مخاطب را به تأملی جدی دربارهٔ جایگاه خود در تاریخ و فرهنگ دعوت نماید.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب به علاقه‌مندان فلسفه، هنر، اندیشه معاصر و کسانی که دغدغهٔ هویت، معنویت و نسبت با سنت و مدرنیته را دارند پیشنهاد می‌شود. همچنین دانشجویان و پژوهشگران حوزه‌های علوم انسانی، فلسفه و هنر که به دنبال فهمی عمیق‌تر از بحران‌های فکری و فرهنگی جهان معاصر هستند، می‌توانند از این اثر بهره‌مند شوند.

بخشی از کتاب داستان فراموشی

«ما دراین عالم به سر می‌بريم و بنا برنسبتی که با وجود داریم، چیزهایی را بسیاری دیگر را فراموش کرده‌ایم. ما در خاطره و فراموشی شریک هم نوعانمان درهم عالمیم. شریک همه کسانی که دراین سیاره با ذهن سوبژکتیو می‌بینند و با عقل حسابگر می‌فهمند. تقدیر ما این‌گونه رقم خورده که به تاریخ غرب تعلق داشته باشیم. ما انسان را حیوان ابزارسا زمی‌شناسیم و او را همچون چیزی درمیان چیزهای دیگر عالم می‌بينيم. آن‌گاه که متفکری چون مارتین هایدگر به ما نهیب می‌زند که این تلقی از انسان و جهان، غرب زدگی و حاصل بسط تفکر متافیزیک است که با سقراط و افلاطون آغاز شده و تاکنون ادامه دارد. نهیب او غریب به گوش ما می‌رسد. اگر بگویند این نحو اندیشیدن خاص بشر جدید است و برای پیشینیان ناآشنا بوده، بر تعجب ما افزوده خواهد شد. دشواری اندیشیدن دربارة غرب مدرن و انسانی با عقلانیت حسابگر و اکتفای او به تفکر مفهومی دربارة موجودات، همین انکاری است که چونان عینکی بر جان و روح ما هر چیزی بیرون از این انديشه را نامرئی می‌کند. از آن غریب‌تر این که بگوییم غرب جدید، پیشامدی تاریخی و نتیجهُ نسبتی تازه با وجود است.»