کتاب ماشین مرا بران

معرفی کتاب ماشین مرا بران

کتاب الکترونیکی «ماشین مرا بران» (Drive My Car) نوشتهٔ «هاروکی موراکامی» با ترجمهٔ «مونا حسینی» و نشر «هشتخضات تاشر» مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه است که در سال ۱۴۰۲ منتشر شده. این مجموعه شامل داستان‌هایی مانند «شهر گربه‌ها»، «ماشین مرا بران»، «سامسای عاشق»، «پیاده تا کوبه» و «نخستین حمله به نانوایی» است. موراکامی در این داستان‌ها با نگاهی خاص به زندگی روزمره، روابط انسانی و لایه‌های پنهان شخصیت‌ها می‌پردازد. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب ماشین مرا بران

این مجموعه داستان کوتاه، تصویری از جهان داستانی «هاروکی موراکامی» ارائه می‌دهد که در آن مرز میان واقعیت و خیال باریک است و شخصیت‌ها اغلب با نوعی بیگانگی، تنهایی یا جست‌وجوی هویت دست‌وپنجه نرم می‌کنند. داستان‌ها در بازه‌ای از دهه‌های پایانی قرن بیستم تا اوایل قرن بیست‌ویکم نوشته شده‌اند و هرکدام دغدغه‌ای متفاوت را دنبال می‌کنند. برای مثال، «شهر گربه‌ها» به رابطهٔ پدر و پسری می‌پردازد که در گذشته‌ای پر از راز و خاطرات تلخ گرفتارند و در لایه‌ای دیگر، داستانی درون داستان روایت می‌شود که فضای سوررئال و استعاری دارد. «ماشین مرا بران» نیز با الهام از آهنگی از گروه بیتلز، به روابط انسانی، سوگواری و مواجهه با گذشته می‌پردازد. این داستان‌ها اغلب با الهام از ادبیات غرب و فرهنگ ژاپنی نوشته شده‌اند و در آن‌ها عناصر موسیقی، سفر، خاطره و هویت نقش پررنگی دارند. فضای کلی کتاب، ترکیبی از واقع‌گرایی و خیال‌پردازی است و شخصیت‌ها در جست‌وجوی معنا و رهایی از گذشته‌اند.

خلاصه کتاب ماشین مرا بران

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!در داستان «ماشین مرا بران»، کافوکو، بازیگر تئاتر میانسالی است که پس از مرگ همسرش با خلأ عاطفی و پرسش‌هایی بی‌پاسخ دربارهٔ گذشتهٔ همسرش روبه‌روست. او برای رفت‌وآمدهای روزانه‌اش راننده‌ای جوان به نام میساکی را استخدام می‌کند. رابطهٔ میان این دو، ابتدا سرد و رسمی است اما به‌تدریج با گفت‌وگوهای کوتاه و سفرهای مشترک، لایه‌هایی از زندگی شخصی و زخم‌های پنهان هر دو آشکار می‌شود. کافوکو در تلاش است تا با خاطرات همسرش و رازهایی که هرگز نتوانست از او بپرسد، کنار بیاید و میساکی نیز با گذشتهٔ دشوار و خانواده‌ای ازهم‌گسیخته دست‌وپنجه نرم می‌کند. داستان با تمرکز بر تنهایی، سوگواری، و جست‌وجوی معنا در روابط انسانی پیش می‌رود و در دل روایت، موسیقی، رانندگی و تکرار روزمرگی‌ها به ابزاری برای مواجهه با گذشته و پذیرش حال تبدیل می‌شوند. موراکامی با جزئیات دقیق، فضای ذهنی شخصیت‌ها را ترسیم می‌کند و مخاطب را به دنیای درونی آن‌ها نزدیک می‌سازد.

چرا باید کتاب ماشین مرا بران را خواند؟

این کتاب برای کسانی که به داستان‌های کوتاه با لایه‌های روان‌شناختی و فضایی میان واقعیت و خیال علاقه دارند، تجربه‌ای متفاوت فراهم می‌کند. روایت‌های موراکامی اغلب به دغدغه‌های عمیق انسانی مانند تنهایی، هویت، سوگواری و جست‌وجوی معنا می‌پردازند و در عین حال با عناصر فرهنگی ژاپن و ارجاعات ادبی و موسیقایی غنی شده‌اند. خواندن این مجموعه فرصتی است برای مواجهه با جهان‌بینی خاص موراکامی و لمس لحظات کوچک اما تاثیرگذار زندگی روزمره.

خواندن کتاب ماشین مرا بران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات معاصر ژاپن، دوست‌داران داستان‌های کوتاه، و کسانی که به روایت‌های روان‌شناختی و شخصیت‌محور علاقه دارند مناسب است. همچنین برای افرادی که با موضوعاتی مانند سوگواری، تنهایی یا جست‌وجوی هویت درگیرند، می‌تواند همذات‌پنداری و تامل برانگیز باشد.

فهرست کتاب ماشین مرا بران

- مقدمهٔ مترجم: نگاهی به زندگی و سبک نویسندگی موراکامی و معرفی داستان‌های مجموعه.- شهر گربه‌ها: روایت تنگو و رابطهٔ پیچیده‌اش با پدر، همراه با داستانی درون داستان دربارهٔ شهری خیالی که گربه‌ها در آن زندگی می‌کنند. مضمون اصلی، احساس بیگانگی و جست‌وجوی هویت است.- ماشین مرا بران: داستان کافوکو، بازیگر تئاتر، و راننده‌اش میساکی که هر دو با گذشته و زخم‌های شخصی خود روبه‌رو هستند. محوریت داستان بر سوگواری، روابط انسانی و پذیرش گذشته است.- سامسای عاشق: بازآفرینی طنزآمیز و معکوس از داستان «مسخ» کافکا؛ مردی که از حشره به انسان تبدیل می‌شود و با هویت تازه‌اش مواجه است.- پیاده تا کوبه: روایتی از سفر کوتاه نویسنده به شهر کوبه و تاملات او دربارهٔ تغییرات زمان و تاثیر بلایای طبیعی بر زندگی و خاطرات.- نخستین حمله به نانوایی: داستانی کوتاه دربارهٔ تجربهٔ حمله به نانوایی و پرسش‌هایی دربارهٔ انگیزه و تکرار در زندگی.

بخشی از کتاب ماشین مرا بران

«خیلی پیش آمده بود کافوکو سوار ماشین‌هایی شود که راننده‌شان زن باشد. این راننده‌ها به‌طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شدند یا خیلی پرخاشگر بودند یا بسیار محتاط. تعداد گروه دوم به مراتب خیلی خیلی بیش‌تر از گروه اول بود. چیزی که بدون شک جای تشکر داشت. رانندگان زن عموماً مودب‌تر و با احتیاط بیش‌تری نسبت به مردان رانندگی می‌کردند. بنابراین جایی برای شکایت از آن‌ها نمی‌ماند. باوجود این شیوه‌ی رانندگی‌شان در بعضی موقعیت‌ها بقیه‌ی رانندگان را ناامید می‌کرد. به عبارت دیگر اکثر رانندگان زن که در گروه پرخاشگر جای می‌گیرند، بر این باورند که رانندگانی توانا هستند و اغلب رانندگان خیلی محتاط را مسخره می‌کنند و با غرور خاصی خود را از این گروه جدا می‌دانند. آن‌ها وقتی در بزرگراه حرکات مارپیچ انجام می‌دهند، متوجه ترمزهای ناگهانی رانندگان دیگر و واکنش ناخوشایند بقیه‌ی مردم به این کارشان نمی‌شوند. زنان راننده‌ی دیگری هم وجود دارند که متعلق به هیچ‌یک از دو گروه بالا نیستند - زنانی که نه خیلی پرخاشگر هستند و نه خیلی محتاط - زنانی که کاملاً معمولی و عادی رانندگی می‌کنند و در میان آن‌ها به‌حق، رانندگان قابلی دیده می‌شوند. اما کافوکو حتی میان آن‌ها هم متوجه اثراتی از برافروختگی و عصبانیت در رفتارشان هنگام رانندگی شده بود. او دلیل اصلی آن را نمی‌دانست. اما به‌عنوان مسافر همیشه متوجه فقدان آرامش در آن‌ها شده بود و هیچ‌گاه با آن‌ها راحت نبود. حتی گلویش بد جور خشک می‌شد و گاهی برای...»