حسن انوری

حسن انوری در سال ۱۳۱۲ در یکی از روستاهای شهر تکاب از توابع استان آذربایجان غربی به دنیا آمد. دورهٔ ابتدایی تحصیل را در تکاب گذراند. درس‌های دورهٔ دبیرستان را پیش خود خواند و در سال ۱۳۳۷ وارد دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تبریز و موفق به بهره‌گیری از استادان آن از جمله «ماهیار نوابی» شد. انوری بین سال‌های ۱۳۴۴ تا ۱۳۴۶ دورهٔ فوق‌لیسانس و طی سال‌های ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۱ دورهٔ دکتری دانشگاه تهران را در رشتهٔ ادبیات فارسی گذراند و با نوشتن رسالهٔ «اصطلاحات دیوانی دورهٔ غزنوی و سلجوقی»، مورد توجه جامعهٔ فرهنگی و فرهیختگان آن روز ایران قرار گرفت. او سال‌ها در سلک آموزگاری، دبیری و استادی دانشگاه به خدمت پرداخت و سرانجام در اوایل انقلاب ۱۳۵۷ به بازنشستگی نائل شد. یکی از بزرگ‌ترین کارهای او همکاری با «لغت‌نامهٔ دهخدا» بوده است که نزدیک به ۶۰ سال ادامه یافت؛ کاری که بعدها زمینه‌ساز تدوین و تألیف یکی از بزرگ‌ترین فرهنگ‌های معاصر زبان و ادب فارسی شد.

همکاری گسترده با سازمان کتاب‌های درسی، به‌منظور تألیف و تدوین کتب درسی و سروسامان‌دادن به کتب درسی آن دوران، نمونهٔ دیگری از خدمات این او به ایران بوده است. تأسیس مجموعهٔ متون دانشگاهی تحت‌عنوان «گزیده‌هایی از ادب فارسی» با همکاری «جعفر شعار»، تأسیس مجموعهٔ «گنج ادب» و تألیف دستور زبان فارسی در چند دوره با همکاری «حسن احمدی‌گیوی» از دیگر تلاش‌های فرهنگی انوری به شمار می‌رود. انوری از اولین کسانی بود که در کنار اعضای مؤسس شورای کتاب کودک که تصمیم داشتند فرهنگنامهٔ کودکان و نوجوانان را تألیف و تدوین کنند، قرار گرفت. نوشته‌هایی که از او منتشر شده، به بیش از ۸۰ عنوان اثر در قلمرو فرهنگ و ادب و زبان فارسی می‌رسد که بعضی از آن‌ها بیش از ۴۰ بار تجدید چاپ شده‌اند. حسن انوری در سال ۱۳۸۱ به عضویت پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادب فارسی درآمد.از آثار او می‌توان به این موارد اشاره کرد: «معنی زندگی»، «دستور زبان فارسی ۱ و ۲» (با همکاری حسن احمدی‌گیوی)، «گزیدهٔ گلستان»، «گزیدهٔ بوستان»، «اصطلاحات دیوانی»، «فرهنگ بزرگ سخن و متفرعات آن» که خود مشتمل بر چندین جلد کتاب متنوع است.