کتاب آتش بس

کتاب آتش‌بس با عنوان اصلی La tregua نوشتهٔ پریمو لِوی و ترجمهٔ بنفشه شریفی‌خو است. انتشارات قطره این کتاب را به چاپ رسانده است. این اثر روایتی است از بازگشت نویسنده، یکی از بازماندگان اردوگاه آوشویتس، به خانه‌اش در تورین. کتاب، ادامهٔ روایت کتاب پیشین او، «اگر این نیز انسان است»، محسوب می‌شود و نه‌تنها خاطرات او از دوران بعد از آزادی، بلکه تاملاتی ژرف دربارهٔ تجربهٔ اسارت و رهایی را شامل می‌شود. این کتاب همچنین در سال ۱۹۶۳ منتشر شده و به‌سرعت توجه منتقدان و مخاطبان را به خود جلب کرده است. برخی از توصیف‌های موجود در سریال‌ها، تئاترها و حتی نوشته‌های ثانویه مربوط به اردوگاه‌های نازی، از همین اثر الهام گرفته‌اند. این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آتش‌بس اثر پریمو لِوی

کتاب آتش‌بس، اثری استروگرافیک در قالب نثر ادبی که سرگذشت نویسنده را پس از آزادی از اردوگاه مرگ آوشویتس روایت می‌کند. این کتاب نه‌تنها گزارش سفر او به خانه از دل خرابه‌های جنگ جهانی دوم است، بلکه بازتابی از تجربهٔ انسانی، تردیدهای اخلاقی، پرسش‌های فلسفی و یادآوری خاطرات کابوس‌واری‌ست که حتی آزادی نیز نتوانسته آن‌ها را از ذهن نویسنده بزداید. این کتاب در بستر اروپای ویران پس از جنگ اتفاق می‌افتد و تصویری چندلایه از جغرافیا، سیاست، انسان‌ها و آوارگی‌ها ارائه می‌دهد. آتش‌بس دنباله‌ای مستقیم بر کتاب پیشین لِوی، اگر این نیز انسان است، محسوب می‌شود؛ با این تفاوت که فضای جهنمی اردوگاه با فضای برزخی پس از آن جایگزین شده است. جایی بین مرگ و زندگی، بین گذشته و آینده، بین جنگ و صلح.

خلاصه کتاب آتش‌بس

این کتاب از ۱۷ فصل تشکیل شده است. وقایع از لحظهٔ رهایی لِوی از اردوگاه شروع می‌شود، زمانی که آلمان‌ها فرار کرده‌اند و ارتش سرخ شوروی به آنجا می‌رسد. لِوی که بیمار است، در اردوگاه می‌ماند و سپس همراه گروهی از بازماندگان، سفری طولانی، پرماجرا و گاه هجوآلود را از لهستان، بلاروس، اوکراین، رومانی، و مجارستان به سوی ایتالیا آغاز می‌کند. در هر فصل از کتاب، با انسان‌هایی از فرهنگ‌ها و اقوام گوناگون روبه‌رو می‌شویم؛ افرادی که گاه یاری‌گرند، گاه بی‌تفاوت، و گاه همچون لِوی، درگیر معنابخشی به جهان. دو شخصیت مهم همراه لِوی در این سفر، چزارهٔ رمی و موردو ناحوم یونانی هستند که هرکدام از زاویه‌ای متفاوت با زندگی و بازماندن از اردوگاه مواجه‌اند. در میانهٔ این مسیر، رویدادهایی رخ می‌دهند که گاه طنز تلخی دارند، گاه هولناک‌اند و گاه جنبه‌ای فلسفی پیدا می‌کنند. لِوی در هر مرحله، تصویری از اروپای پساجنگ ارائه می‌دهد که در آن، مرز میان پیروزی و شکست، آزادی و اسارت، انسانیت و وحشی‌گری، گاه محو و نامعلوم است.

چرا باید کتاب آتش‌بس را بخوانیم؟

خواندن این کتاب فرصتی است برای مواجهه با تجربه‌ای که نه صرفاً تاریخی، بلکه انسانی، اخلاقی و فلسفی است. این اثر تلاشی برای توصیف برزخی است که بسیاری از بازماندگان جنگ در آن زیسته‌اند؛ مکانی میان زنده‌بودن و بازگشت به زندگی. روایت دقیق، طنز تلخ، و تحلیل‌های اخلاقی لِوی از قدرت مشاهده و توانایی نوشتاری او حکایت دارند. این کتاب نه‌فقط گزارشی از گذشته، بلکه هشداری دربارهٔ آینده است.

کتاب آتش‌بس را به چه کسانی پیشنهاد می‌دهیم؟

این کتاب را به علاقه‌مندان به تاریخ، ادبیات جنگ، خاطره‌نویسی، و مطالعات انسان‌دوستانه پیشنهاد می‌کنیم. برای خوانندگانی که به موضوعات اردوگاه‌های کار اجباری، تبعات جنگ جهانی دوم، و تجربهٔ بازماندگان علاقه‌مندند، این کتاب منبعی معتبر، غنی و درعین‌حال تأمل‌برانگیز است. همچنین برای دانشجویان و پژوهشگران علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، مطالعهٔ آن ارزشمند است.

فهرست کتاب آتش‌بس

۱. آب‌شدن برف‌ها

۲. اردوگاه اصلی

۳. یونانی

۴. کاتوویتسه

۵. چزاره

۶. روز پیروزی

۷. رؤیاپردازان

۸. به‌سوی جنوب

۹. به‌سوی شمال

۱۰. مرغ کوچک

۱۱. جاده‌های کهن

۱۲. جنگل و راه

۱۳. تعطیلات

۱۴. تماشاخانه

۱۵. از استاریه داروگی به یاش

۱۶. از یاش تا مرز

۱۷. بیداری

نظر افراد و مجله‌های مشهور درباره کتاب یا نویسنده

ایتالو کالوینو در مقدمهٔ کتاب، لِوی را نویسنده‌ای توصیف می‌کند که قدرت روایی‌اش، ترکیبی از دقت علمی و حساسیت اخلاقی است.

کارلو بو، منتقد نام‌آشنای کُرریه‌ره دِلا سِرا، اثر را «متنی کوچک دربارهٔ اخلاقیات انسانی» می‌نامد.

پائولو میلانو آن را گزارشی عمیق از سفر بازگشت انسان به انسانیت معرفی می‌کند.

لورنتسو گیلی، اثر را یکی از مهیج‌ترین و عمیق‌ترین آثار پساجنگ می‌داند.

کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

این کتاب در سال ۱۹۶۳ برندهٔ جایزهٔ کامپیلو شد و در رقابت برای جایزهٔ ادبی استرگا نیز رتبهٔ سوم را کسب کرد. نویسنده در طول حیات خود جوایز متعددی دریافت کرد، از جمله برای کتاب‌های بعدی‌اش چون «آچارفرانسه» و «اگر اکنون نه، پس کِی؟».

چه نسخه‌های دیگری از این کتاب منتشر شده است؟

در ایتالیا، کتاب بارها توسط انتشارات Einaudi تجدید چاپ شده است. ترجمه‌های مختلفی از آن به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی، و عبری وجود دارد. نسخهٔ انگلیسی با عنوان The Truce یا The Reawakening منتشر شده است.

درباره پریمو لِوی

پریمو لِوی (۱۹۱۹–۱۹۸۷) شیمی‌دان، نویسنده، و بازماندهٔ اردوگاه آوشویتس بود. او بیشتر عمر خود را در شهر تورین گذراند. آثار او آمیزه‌ای از ادبیات، علم، تاریخ و فلسفه است. لِوی علاوه‌بر خاطره‌نویسی، در ژانر علمی‌-تخیلی، شعر، و مقاله‌نویسی نیز آثاری ماندگار برجای گذاشت. او در سال ۱۹۸۷ در خانه‌اش دست به خودکشی زد.

بخشی از کتاب آتش بس

«چیزی که من آن زمان راجع به توله می‌دانستم این بود که از «سه‌گوش‌سرخ‌ها» ست، از زندانیان سیاسی آلمانی، و از قدیمی‌ترین ساکنان اردوگاه، و همین او را در ردهٔ آریستوکرات‌های اردوگاه قرار می‌داد: هرگز کار یدی نمی‌کرد (یا دست‌کم در سال‌های اخیر نکرده بود) و از خانه برایش غذا و پوشاک می‌فرستادند. به‌همین دلیل بود که سیاسی‌های آلمانی به‌ندرت کارشان به بهداری می‌کشید، و اگر هم گذرشان به آنجا می‌افتاد، امتیازهای ویژهٔ خودشان را داشتند؛ اولینش اینکه وقتی برای انتخاب قربانی‌ها می‌آمدند، آن‌ها جان سالم به‌در می‌بردند. از آنجایی که هنگام آزادسازی اردوگاه توله تنها زندانی سیاسی بود، اس‌اس‌های فراری او را مسئول بلوک بیست کرده بودند، جایی که علاوه بر بخش ما -- بخش بیماران به‌شدت واگیردار -- مبتلایان به سل و اسهال خونی نیز نگهداری می‌شدند.

توله، به‌واسطهٔ آلمانی‌بودنش، وظیفهٔ موقتی را که به او محول شده بود کاملاً جدی می‌گرفت. در ده روزی که بین رفتن اس‌اس‌ها تا آمدن روس‌ها فاصله بود، زمانی که همه مشغول آخرین نبردها با گرسنگی، سرما و بیماری بودند، توله بادقت تیول جدیدی را که به او واگذار شده بود بازرسی می‌کرد و وضعیت تخته‌های کف و کاسه‌ها و تعداد پتوها (یکی بازای هر زندانی، اعم از مرده یا زنده) را بررسی می‌کرد. حتی در یکی از بازدیدهایش از اتاق ما آرتور را بابت نظم و نظافت آنجا تشویق کرد. آرتور که زبان آلمانی و خصوصاً لهجهٔ ساکسونی توله را نمی‌فهمید پاسخ داد «ویو دِگوتان» و «پوتَن دو بُش». و بااین‌حال توله که بی‌هیچ ابایی از اختیاراتش سوءاستفاده می‌کرد عادت کرده بود هرروز غروب سری به اتاق ما بزند و از لگن مستراح راحت و تمیز آنجا (تنها لگنی در اردوگاه که مرتباً تمیز می‌شد و نزدیک اجاق هم بود) استفاده کند.»