کتاب شاعران امروز فرانسه

کتاب شاعران امروز فرانسه با عنوان اصلی Les Poctes francais d'aujourd'hui نوشتهٔ پیر دوبوادفر و ترجمهٔ سیمین بهبهانی توسط انتشارات علمی و فرهنگی منتشر شده است. نویسنده در این اثر به بررسی و معرفی شعر فرانسه از سال ۱۹۴۰ تا ۱۹۸۵ می‌پردازد و جریان‌های شعری، تحولات زبانی و شاعران برجسته این دوره را مورد بحث قرار می‌دهد. این اثر تلاش دارد تا تصویری از پویایی و تنوع شعر فرانسه معاصر ارائه دهد و چالش‌های پیش روی آن را نیز بررسی کند. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب شاعران امروز فرانسه

سخن گفتن دربارهٔ شعر کار آسانی نیست، به‌ویژه در دنیایی که ادبیات خیلی به علم شبیه شده و از روش‌های آن استفاده می‌کند و دیگر به هنر باور ندارد. سخت‌تر از آن، قرار دادن شاعران مختلف در یک کتاب و انتظار نداشتن این است که نیمی از آن‌ها نیم دیگر را نپذیرد. با این حال، موسیقی همیشه در نزدیک کردن اخلاق و روحیات متفاوت مؤثر بوده است. پیر دوبوادفر در کتاب حاضر بررسی شاعران فرانسوی را از سال ۱۹۴۰، سال وحشت و همچنین سالی که شعر در آن جان تازه‌ای گرفت و پیشرفت عجیب و در عین حال موقتی داشت، شروع کرده و تا سال ۱۹۸۵ ادامه داده است. با تحلیل قدم به قدم «میراث»، میراثی که فقط سنت نیست، زبانی تازه به وجود می‌آید و در مقابل ما به کار گرفته می‌شود. 

چرا باید کتاب شاعران امروز فرانسه را بخوانیم؟

کتاب شاعران امروز فرانسه برای علاقه‌مندان به شعر و ادبیات فرانسه، به‌ویژه شعر معاصر پس از جنگ جهانی دوم، اثری ارزشمند است. این کتاب با بررسی جریان‌های شعری، تحولات زبانی و مضمونی، و معرفی شاعران فرانسوی‌زبان (چه فرانسوی و چه غیر فرانسوی) از سال ۱۹۴۰ تا ۱۹۸۵، به خواننده کمک می‌کند تا درکی عمیق از پویایی شعر فرانسه در این دوره به دست آورد و با دیدگاه‌های منتقدان و چالش‌های پیش روی شعر معاصر آشنا شود، همچنین این مطالعه می‌تواند منجر به کشف شاعران و سبک‌های مورد علاقهٔ خواننده شده و درک او را از جایگاه شعر در دنیای مدرن غنی‌تر سازد.

خواندن کتاب شاعران امروز فرانسه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟ 

فهرست کتاب شاعران امروز فرانسه

بخش اول: میراث: نوآوری و سنّت

این بخش دربردارندهٔ فصل‌هایی با عنوان «تجدید حیاتی مسیحی؟»، «تقدس بی‌خدا»، «ابرام سوررئالیسم» و «سنّت جاودانه» است.

بخش دوم: شاعران جویای زبان‌های تازه

نویسنده در این بخش به بیست نونهال انسان دوستی،‌ اخلاف مارکسیسم، شاعران سکوت و شاعران تل‌کل و جمعیت شانژ پرداخته است.

بخش سوم: شاعران کشورهای فرانسوی زبان

این بخش به شرحی در باب شعر فرانسه در بلژیک، شاعران کبِک، منظرهای زنگی سرشتی و پخش و گسترش فرانسوی زبانان اختصاص دارد.

درباره سیمین بهبهانی

سیمین بهبهانی متولد ۱۳۰۶، شاعر برجسته و نوآور غزل فارسی که به دلیل سرودن در وزن‌های بدیع به «نیمای غزل» شهرت دارد، فرزند عباس خلیلی بود. او نه تنها چهره‌ای ماندگار در عرصه شعر فارسی به شمار می‌رفت، بلکه از زنان پیشرو و سنت‌شکنی بود که در زمینه حقوق بشر و حقوق زنان نیز فعالیت چشمگیری داشت و به اعتقاد بسیاری، از بهترین شاعران زن ایرانی محسوب می‌شد. بهبهانی شاعری را در جوانی با سرودن غزل‌ها و چهارپاره‌های کلاسیک و رمانتیک آغاز کرد. اما از دهه ۱۳۳۰ خورشیدی به بعد، تحت تأثیر شاعران نوپرداز، نشانه‌هایی از زبان و تخیل تازه و رمانتیک در غزل‌های او نمایان شد. سرانجام، این بانوی غزل ایران در بامداد سه‌شنبه، ۲۸ مرداد ماه ۱۳۹۳، به دلیل ایست قلبی و تنفسی دار فانی را وداع گفت.

بخشی از کتاب شاعران امروز فرانسه

««چگونه شعر در دست شاعران می‌میرد...» ــ این شعار، بعد از سوررئالیسم، از جریان باز نایستاده، به این معنی که شعر راستین نمی‌تواند زاده شود مگر این‌که مبتنی بر اساس نوین باشد که شکل‌های مقدم برخود را منسوخ ندانسته باشد. شاعران مقاومت واژه‌ها را به حالت اول بازگردانده بودند. اما از سال ۱۹۴۶ به بعد، لتریست‌ها، با پشتوانه نیروی محرکه ایزیدور ایزو و موریس لومتر، اهداف تخریبی دادا را از نو زنده کردند.

لتریسم ــ یا بهتر بگوییم ــ لتری عنصری دیگر غیر از حروف را پذیرا نیست. ایزودور ایزو (متولد ۱۹۲۵؛ مؤلف پیوستن یک آدم با یک مسیح، مکانیک زنان)، که الفبای ما را با این عبارت رد می‌کرد: «پس از قرن‌ها در بیست و چهار حرف مفلوجش گندیده»، مدعی عرضه نوزده حرف ثبت نشده خوش‌آهنگ تازه شد. اما در هیچ شعر چاپ شده‌ای، زبان و موسیقی نزدیک به فهمی را ارائه ننمود. بیست سال معرکه‌گیری‌ها، نقیضه‌سازی‌ها، و تظاهرات کافی نبود که به این نهضت کمابیش در حال انشعاب، که با حمایت موریس لومتر (متولد ۱۹۲۵) که هنوز موجودیتی داشت، قوامی ببخشید («فضاگرایی» از پیرگارنیه). مقاصد لتریست‌ها درباره شعر توفیق چندانینداشته است: شاید این تصور که «چیزی در روح وجود ندارد که نشود یا نتواند بدل به حروف شود»، اصلاً وجود خارجی نداشته باشد؛ زیرا «حرف» نتوانسته است جایگزین واژه‌های محکوم شود. تنها چیزی که از این تلاش‌ها باقی مانده، توجه به مباحثات کلامی، خلاقیت شاعر، و تحقیق شعری «سخن طنینی» است.»