کتاب آن روی دیگران

کتاب آن روی دیگران با عنوان اصلی L'envers des autres نوشتهٔ کئوتر ادیمی، ترجمهٔ آذر نورانی و ویراستهٔ «فرزانه عالی» است. انتشارات نیستان هنر این کتاب را منتشر کرده است. رمان حاضر که در دستهٔ ادبیات داستانی آفریقا (فرانسه) قرار می‌گیرد یک داستان از الجزایر معاصر است؛ الجزایری که بحران‌های اجتماعی و فرهنگی بسیاری را از سر گذرانده و دارد فرزندان خود را می‌بلعد. با مطالعهٔ این رمان درون خانه‌ای می‌روید که در آن خواهر و برادر از یکدیگر بی‌خبرند، مادر و فرزند درک مشترکی ندارند و هر فرد با دنیای درون خود تنها است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آن روی دیگران اثر کئوتر ادیمی

کتاب «آن روی دیگران» که نخستین‌بار در سال ۲۰۱۱ میلادی و در سال ۱۴۰۳ در ایران منتشر شد، نوشتهٔ یک نویسندۀ الجزایری‌الاصل فرانسوی است. این رمان لحظاتی از زندگی خانواده‌ای را روایت کرده است که با وجود پیوند خونی و زندگی زیر یک سقف، از درون با فاصله‌ای عمیق از یکدیگر جدا افتاده‌اند. هر یک از اعضا درد و رنج خود را در سکوت و انزوا تحمل می‌کند. این اثر تصویری از تنهایی انسان در الجزایر معاصر ارائه داده است. «کئوتر ادیمی» در این اثر به‌سراغ زندگی‌های خاموشی رفته است که در زیر پوسته‌ای از روزمرگی پنهان شده‌اند. او قصهٔ خانواده‌ای را در الجزایر مدرن روایت می‌کند که اگرچه مدرنیته چهرهٔ زندگیشان را تغییر داده است، سایهٔ سنت همچنان بر وجودشان سنگینی می‌کند. این سنت، تنها به رسوم الجزایری محدود نمی‌شود؛ بلکه سنت پنهان‌کاری و فروخوردن احساسات در پشت چهره‌هایی بی‌حس و خالی نیز هست و ترسی از اینکه آشکارشدن زخم‌های درونی باری بر دوش دیگران بگذارد. رمان «آن روی دیگران» با ساختاری چندصدایی روایت شده و صداهایی را در هم آمیخته است که هرگز به هم نمی‌رسند. این رمان را اثری حساس، تندوتیز و بی‌پرده توصیف کرده‌اند.

خلاصه داستان آن روی دیگران

قصه با هزارتوی افکار «اَدل» (Adel) آغاز می‌شود. او جوانی خوش‌چهره است که در دام خاطرات تلخ گذشته گرفتار شده و راه گریزی نمی‌یابد. بامداد و حوالی ساعت سه‌ونیم است. اَدل می‌داند که باید ساعت شش صبح از خواب برخیزد و سر کار برود، اما افکارش همچون هیولایی درون او را می‌جَوَند و مجالی برای خواب باقی نمی‌گذارند. او حس می‌کند نیاز دارد تمام وجودش را بیرون بریزد، اما حتی این هم برایش ممکن نیست. در نهایت مانند جنینی که در رحم مادر پناه گرفته، پاهایش را بغل می‌گیرد و در انتظار روشنایی صبح می‌ماند. با طلوع آفتاب، خستگی بی‌خوابی شب گذشته در جانش رخنه می‌کند. توان رفتن به محل کار را ندارد؛ پس مرخصی می‌گیرد و به کافهٔ همیشگی‌اش پناه می‌برد تا در خلوتش به کابوس‌های شبانه بیندیشد. هنگام اصلاح در آینهٔ دستشویی، نگاه مادرش را از پشت سر احساس می‌کند؛ نگاهی که تلاش می‌کند دیوار میانشان را بشکند. اَدل با لبخندی مصنوعی وانمود می‌کند که همه‌چیز خوب است. او که خود دروغ‌گویِ درونی‌اش را خوب می‌شناسد، می‌داند که برای مادرش ناشی‌ترین دروغ‌گو است. ادل و «یاسمین» خواهر و برادری هستند که در کودکی به هم نزدیک بودند، اما با گذر زمان تغییر کرده‌اند. حالا دیگر نمی‌توانند با یکدیگر حرف بزنند. آن‌ها در سکوت یکدیگر را دوست دارند، در کنار مادری تلخ‌مزاج و خواهری بزرگ‌تر که همراه خانواده‌اش در آن خانه جا خوش کرده است و از صبح تا شب نقاشی می‌کشد. نه‌چندان دورتر، «سارا» در برابر آینه‌ای که سال‌ها است جز انعکاس چهره‌ای بی‌روح چیزی در آن دیده نشده، به رفتن فکر می‌کند. دیگر توان ایفای نقش همسر فداکار را ندارد. سال‌ها در این سکوت باقی مانده و حالا حتی عزیزترین کسانش از دردهای او بی‌خبر هستند. او تصمیمش را گرفته است، اما می‌داند در دنیایی که منطق جایی ندارد، این انتخاب از او در نظر دیگران هیولایی می‌سازد؛ بااین‌حال دیگر نه منطق برایش مهم است و نه قضاوت دیگران.

چرا باید کتاب بچه های دسامبر را بخوانیم؟

مطالعهٔ این رمان شما را با چالش‌های انسان مدرن، تنهایی و فقدان همدلی روبه‌رو می‌کند.

کتاب آن روی دیگران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی قرن ۲۱ آفریقا (فرانسه) و قالب رمان در باب خانواده‌ای که در کنار هم هستند اما ارتباطی با یکدیگر ندارند، پیشنهاد می‌کنیم.

درباره کئوتر ادیمی

کئوتر ادیمی (Kaouther Adimi) که در میان مخاطبان ایرانی با نام «کوثر عظیمی» نیز شناخته می‌شود، نویسنده‌ای الجزایری‌تبار و ساکن فرانسه است. او که در سال ۱۹۸۶ میلادی متولد شده، در بیشتر آثارش به تجربه‌های زیستهٔ مهاجرت پرداخته است. دوران کودکی و نوجوانی‌اش را در نقاط مختلف فرانسه سپری کرده و از نزدیک با چالش‌ها و تضادهای فرهنگی میان بومیان و مهاجران روبه‌رو بوده است؛ تضادهایی که نه‌تنها منبع تنش‌های اجتماعی هستند، بلکه گاه مسیر زندگی مهاجران را دست‌خوش تغییرات اساسی می‌کنند. این نویسنده با نگاهی دقیق و جزئی‌نگر این ناهنجاری‌ها را در لحظات ساده و روزمرهٔ زندگی آدم‌ها جست‌وجو می‌کند. سبک نوشتاری او را می‌توان مینی‌مال و واقع‌گرایانه دانست. از جمله آثار برجستهٔ او می‌توان به رمان «سنگ‌هایی در جیبم» (Des pierres dans ma poche) و داستان «بچه‌های دسامبر» (Les petits de décembre) و رمان «آن روی دیگران» (L'envers des autres) اشاره کرد.

بخشی از کتاب آن روی دیگران

«بچه‌هایم خنگ و عقب‌مانده و بی‌فکرند. نمی‌دانم از پختگی و هوش کم دارند یا کلاً عقل سلیم ندارند. باید محدود شوند. از نظر عقلی مشکل دارند؛ چون‌که از لحاظ فیزیکی فکر می‌کنم همه‌چیز برایشان خوب یا حتی خیلی عالی پیش می‌رود. بهتر می‌شد اگر معلول بودند و مثلاً همهٔ ماهیچه‌های شکمشان تا انتهای انگشتان پا فلج بود. در این صورت، این خنگ‌ها کمتر حماقت می‌کردند.

سارا که نمی‌خواهد بفهمد هیچ استعدادی برای نقاشی ندارد و بهتر است مراقب شوهرش حمزه باشد و یاسمین که بیشتر پسرهای محله را می‌ترساند و اَدل... اَدلی که فکر می‌کند من احمقم، قصه‌های دروغ تحویلم می‌دهد و فکر می‌کند نمی‌دانم چه کلکی سوار کرده. من خیلی خوب از پسش برمی‌آیم.

از همه‌چیز بدتر اینکه این بچه‌ها از من هستند. هر سه‌شان. هیچ‌کدام را به فرزندی نگرفته‌ام یا از جایی نیاورده‌ام. از گوشت و خون من هستند. از سر تا پا گرفته، همه از من هستند. بررسی کردم؛ دو بار. بهشان گفتم که یک بیماری دارم و احتمالاً باید آماده باشند. آن‌ها را بردم و ازشان خون گرفتم. چیزی هم به دکتر دادم تا بهشان دروغ بگوید. بررسی کردیم که هیچ شکی ممکن نیست؛ آن‌ها از من هستند. هر سه‌شان. امید محرمانه‌ای داشتم که یکی از آن‌ها شاید تصادفی در بیمارستان عوض شده باشد. ولی نه. برعکس، مطمئن نیستم که مونا نوهٔ من باشد.»