کتاب هنر نامطمئن بودن

کتاب هنر نامطمئن بودن نوشتهٔ دنیس مریت جونز و ترجمهٔ فرناز فرود است. انتشارات کتابسرای تندیس این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر بیان کرده است که چگونه عاشقانه با رمز و راز زندگی همراه باشیم.

درباره کتاب هنر نامطمئن بودن

دنیس مریت جونز در کتاب هنر نامطمئن بودن بیان کرده است که می‌توانیم به زندگی در محدودیت‌های آشنایمان، به این دلیل ادامه دهیم که امن و پیش‌بینی‌پذیر است، اما با این کار، اسیر زندان نامرئی ذهن خود می‌شویم. اگر به‌راستی آرزو داریم آزادی ابراز وجودمان را تجربه کنیم و همان باشیم که قرارمان بوده است، چاره‌ای نداریم جز آن که به استقبال ناشناخته‌ها برویم، یعنی با رمزوراز آن‌چه در پی می‌آید، همراه شویم. در مسیر زندگی، بیش‌تر اوقات همان تصویر تکراری را فرا می‌افکنیم و در نتیجه، زندانی دانسته‌ها می‌شویم. در این میان، «هیجان» سفر ماجراجویانه به سرزمین‌های پیش‌تر نرفته را از دست می‌دهیم. به عقیدهٔ نویسنده ما به این‌جا فرستاده شده‌ایم تا کاوشگر باشیم؛ حرکت کنیم، رشد کنیم و تکامل بیابیم. اما این تنها هنگامی رخ می‌دهد که آمادهٔ تجربه‌های نو در زندگی باشیم. اگر آماده‌اید خود را از زندان یکنواختی نجات دهید، کتاب هنر نامطمئن بودن را بخوانید.

خواندن کتاب هنر نامطمئن بودن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران آثار موفقیت و خودیاری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هنر نامطمئن بودن

«به هر کجای زندگی بنگریم، می‌توانیم قانون داد و ستد (یا همان اصل گردش) را در عمل ببینیم. زندگی، نیرویی در حرکت است. این نیرو باید به حرکت ادامه دهد تا تعادل و سلامت را، در هر شکلی، نگه دارد. ارنست هلمز در علم ذهن می‌نویسد: «رفاه، نمایش ماده در امور ما است... ما باید هدیه را دریافت، استفاده و منتقل کنیم.» این یک فرآیند سه‌لبه است که در آن، دریافت، استفاده و آزاد کردن انرژی به یک اندازه مهم است. دربارهٔ زمینه‌های گوناگون ارتباط‌تان با زندگی بیندیشید. رابطهٔ دادوستدی را که با تن‌تان دارید (حتی اگر به آن آگاه نیستید) بسنجید: بدن شما یک دستگاه گوارش دارد که شکل‌های گوناگون انرژی را، در یک پیوستار، می‌گیرد و می‌دهد و می‌داند برای سالم ماندن، هیچ‌گاه نمی‌تواند همهٔ آن انرژی را نگه دارد. به بدن‌تان غذا می‌دهید و آن غذا به انرژی تبدیل می‌شود. بدن، مشتاقانه غذا را می‌گیرد، آن‌چه را مصرف شده است رها می‌کند، انرژی‌اش را به پوست، مو، اعضا، خون، ماهیچه، ناخن و... تبدیل می‌کند و چرخهٔ تبادل به‌این‌ترتیب ادامه می‌یابد. اگر گسستی در جریان حلقهٔ انرژی ایجاد شود، رکود و بیماری ریشه می‌دواند. همین را می‌توان دربارهٔ قلب گفت. برای کارکرد درست، قلب نمی‌تواند بیش‌تر از خونی که دریافت می‌کند، تلمبه کند. اگر آن‌قدر هوشیار باشید که این فرآیند طبیعی را مشاهده کنید، به شعور بی‌پایان، که نمی‌توانید ببینیدش اما در رمزوراز آن‌چه هنوز شکل نگرفته است در کنارتان خواهد بود، اعتماد بیش‌تری خواهید داشت.

انسان فرزانه هیچ‌گاه در پی اندوختن نیست. هرچه بیش‌تر برای دیگران انجام دهد، بیش‌تر دارد. هرچه بیش‌تر به دیگران بدهد، فراوانی‌اش بیش‌تر خواهد شد.»