کتاب مبانی سیاست

کتاب مبانی سیاست نوشتهٔ استیون دی. تنسی و نایجل جکسون و ترجمهٔ جعفر محسنی دره‌بیدی است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب را منتشر کرده است. این اثر اولین جلد از مجموعهٔ «مطالعات بنیادین راتلج» است.

درباره کتاب مبانی سیاست

کتاب مبانی سیاست به‌عنوان مدخلی مقدماتی بر علم سیاست قرن بیستویکم تدوین شده است. در این اثر قرار نیست شکل سیاسی قرن جدید با قطعیت پیش‌بینی شود، اما از قبل روشن است که بسیاری از دورنماهای قدیمی رقابت ابرقدرت‌ها و جنگ طبقاتی و ایدئولوژیکی مسلط بر دوره جنگ سرد روزبه‌روز کم‌رنگ‌تر شده‌اند. مسائلی از قبیل بوم‌شناسی، تکنولوژی جدید، اسلام، تروریسم، فمینیسم و نقش آنچه در گذشته تحت عنوان جهان سوم از آن یاد می‌شد (در این کتاب از آن تحت عنوان «جنوب» یاد می‌شود) احتمالاً به بحث‌های اصلی تبدیل می‌شوند. مدخلی بر سیاست که رویکردی محدود و تنگ‌نظرانه از منظر کشوری واحد اختیار کند، دیگر در دوره وابستگی متقابل فزاینده بین‌المللی عاقلانه به نظر نمی‌آید. این اثر در هشت فصل نگاشته شده است.

خواندن کتاب مبانی سیاست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند با سیاست و علوم سیاسی آشنا شوند، پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مبانی سیاست

«بسیاری از بحث‌ها در باره لیبرال دموکراسی تأکید زیادی بر طیف نظام‌های انتخاباتی به کار رفته و ارزیابی مزایای هر یک دارند. به‌خصوص مزایای «نمایندگی نسبی» در مقابل نظام‌های «مبتنی بر کسب بیش‌ترین آرا» اغلب در پایان کار مورد بحث قرار گرفته است. هرچند این موضوع ممکن است برای بسیاری از دانشمندان سیاست و اصلاح‌طلبان بی‌عمل جذاب باشد، به نظر می‌رسد که در مقایسه با بسیاری از مسائلی که کم‌تر مورد بحث واقع شده‌اند و در دست یافتن به انتخابات آزاد که ما هم‌اینک آن را مورد توجه قرار دادیم دخیل بوده است، اهمیت بنیادی بسیار کم‌تری دارد.

در واقع، معدودی از نظام‌های انتخاباتی یا صرفا بر پایه نظام حوزه انتخاباتی تک‌عضوی مبتنی بر کسب بیش‌ترین آرا هستند که به طور سنتی در انتخابات عمومی در بریتانیا به کار رفته، یا بر اساس حوزه انتخابی ملی که به طور نسبی میان احزاب تقسیم شده است، مانند اسرائیل. بسیاری از نظام‌های انتخاباتی تک‌عضوی راه‌های تضمین (یا افزایش احتمال) اکثریت را در سطح حوزه انتخاباتی می‌پذیرند. از این رو، فرانسه انتخابات مرحله دومی در هر حوزه انتخاباتی دارد که در آن هیچ نامزدی نمی‌تواند اکثریت کامل را به دست آورد. در ایالات متحده آمریکا در درون هر یک از دو حزب اصلی انتخابات «مقدماتی» اولیه‌ای برگزار می‌شود به گونه‌ای که تنها دو نامزد جدی برای انتخابات به معنی واقعی کلمه وارد صحنه می‌شوند. در استرالیا رأی‌دهندگان ترجیحاتی برای نامزدها ثبت می‌کنند تا جایی که آرای نامزدهای ضعیف‌تر قبل از این که نامزدی اکثریت را به دست آورد می‌تواند منتقل شود. بیش‌تر نظام‌های «نسبی» حوزه‌های انتخاباتی ناحیه‌ای یا منطقه‌ای (به جای ملی) دارند، و چند نظام حوزه انتخاباتی تک‌عضوی را با «نظام ائتلافی» ملی توأمان دارند (مثلاً در آلمان و در انتخابات مربوط به پارلمان اسکاتلند و مجلس ولز). تقریبا همه نظام‌های نسبی سهم حداقلی از آرا را برای به دست آوردن کرسی‌های قوه مقننه دارا هستند.

خالی از لطف نیست که نتیجه‌گیری پژوهش بسیار خوب رِی (Rae, ۱۹۶۷) را بازگو کنیم: همه نظام‌های انتخاباتی موجود چندان هم به طور کامل نسبی نیستند (حتی رژیم صهیونیستی سهم حداقلی از رأی برای حزب در نظر می‌گیرد تا بتواند در پارلمان نماینده داشته باشد) و عامل اصلی تأثیرگذار بر نسبی بودن اندازه حوزه انتخاباتی به کار گرفته شده است. برای دست یافتن به نسبی بودن کامل بین کرسی‌های اختصاص‌یافته در پارلمان و آرای هر یک از احزاب ملی باید حوزه انتخاباتی ملی واحدی اتخاذ گردد. ولی هزینه این کار ممکن است بسیار زیاد باشد از این جهت که روابط بین افراد رأی‌دهنده و نمایندگان خاص را می‌گسلد ــ و همین‌طور قدرتی که به سازمان‌های حزب ملی در تعیین جایگاه نامزدها در فهرست ملی می‌بخشد.»