کتاب بیگانه

کتاب بیگانه (L'Étranger) نوشتهٔ آلبر کامو و ترجمهٔ فاطمه کاظمی توسط انتشارات اندیشه احسان منتشر شده است. این اثر به‌عنوان یکی از مهم‌ترین رمان‌های فلسفی قرن بیستم شناخته می‌شود و رمانی با محوریت شخصیت «مورسو» است که به بررسی پوچی، بی‌معنایی و بیگانگی انسان در جهان معاصر می‌پردازد و از آثار شاخص جریان اگزیستانسیالیسم و فلسفهٔ پوچی به شمار می‌آید. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب بیگانه

کتاب بیگانه نخستین‌بار در دههٔ ۱۹۴۰ منتشر شد و به سرعت جایگاه ویژه‌ای در ادبیات جهان پیدا کرد. این رمان در بستری از جامعهٔ الجزایر تحت استعمار فرانسه روایت می‌شود و زندگی مردی به نام «مورسو» را دنبال می‌کند که با مرگ مادرش و سپس وقوع یک قتل، درگیر روندی قضایی و اجتماعی می‌شود. فضای داستان کتاب بیگانه، گرمای سوزان خورشید، جغرافیای شمال آفریقا و روابط انسانی سرد و بی‌روح، همگی در خدمت نمایش نوعی بیگانگی و بی‌تفاوتی قرار گرفته‌اند. آلبر کامو در این اثر، دغدغه‌های فلسفی خود دربارهٔ پوچی، معنای زندگی و نسبت انسان با جامعه را در قالب روایتی موجز و بی‌پیرایه بیان می‌کند. کتاب بیگانه بارها مورد تفسیر و نقد قرار گرفته و همچنان یکی از آثار بحث‌برانگیز و الهام‌بخش در حوزهٔ ادبیات و فلسفه است.

خلاصه کتاب بیگانه

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان کتاب بیگانه با خبر مرگ مادر «مورسو» آغاز می‌شود؛ او با بی‌تفاوتی و سردی به این واقعه واکنش نشان می‌دهد و همین رفتار، از همان ابتدا شخصیت او را برای اطرافیان و خواننده عجیب جلوه می‌دهد. مورسو پس از مراسم خاکسپاری، به زندگی روزمره‌اش بازمی‌گردد و رابطه‌ای با زنی به نام «ماری» آغاز می‌کند. او درگیر دوستی با همسایه‌اش «ریموند» می‌شود و به واسطهٔ این رابطه، در ماجرایی خشونت‌آمیز با گروهی عرب قرار می‌گیرد. در یکی از روزهای گرم و زیر تابش آفتاب، مورسو به شکلی ناگهانی و بی‌دلیل، مرد عربی را به قتل می‌رساند. بخش دوم رمان به بازداشت، بازجویی و محاکمهٔ مورسو اختصاص دارد؛ جایی که رفتار و احساسات او، بیش از خودِ قتل، مورد قضاوت قرار می‌گیرد. مورسو در دادگاه به دلیل بی‌تفاوتی‌اش نسبت به مرگ مادر و ناتوانی در ابراز احساسات انسانی، به عنوان فردی بیگانه و خطرناک شناخته می‌شود. روایت داستان، با زبانی موجز و بی‌پیرایه، بر پوچی زندگی، بی‌معنایی جهان و ناتوانی انسان در یافتن حقیقتی مطلق تأکید می‌کند. پایان داستان، مورسو را در مواجهه با مرگ و پذیرش پوچی هستی قرار می‌دهد، بی‌آنکه امیدی به رستگاری یا معنا داشته باشد.

چرا باید کتاب بیگانه را خواند؟

کتاب بیگانه اثری است که با روایت ساده و بی‌واسطه، مفاهیم عمیق فلسفی مانند پوچی، بیگانگی و معنای زندگی را به تصویر می‌کشد. این رمان فرصتی برای مواجهه با پرسش‌های بنیادین دربارهٔ اخلاق، آزادی، مسئولیت و جایگاه انسان در جهان فراهم می‌کند. خواندن این کتاب، دریچه‌ای به فهم اگزیستانسیالیسم و فلسفهٔ پوچی باز می‌کند و مخاطب را به تأمل دربارهٔ ارزش‌ها و انتخاب‌های فردی و اجتماعی وا می‌دارد.

خواندن کتاب بیگانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

رمان بیگانه برای علاقه‌مندان به ادبیات فلسفی، دوستداران آثار اگزیستانسیالیستی و کسانی که دغدغهٔ معنای زندگی، پوچی و بیگانگی را دارند مناسب است. همچنین دانشجویان رشته‌های فلسفه، ادبیات و علوم انسانی می‌توانند از مطالعهٔ آن بهره‌مند شوند.

درباره آلبر کامو

آلبر کامو، فیلسوف و روزنامه‌نگار نامدار فرانسوی، در تاریخ ۷ نوامبر ۱۹۱۳ در خانواده‌ای تهی‌دست در الجزایر فرانسه چشم به جهان گشود. او با خلق آثار ادبی درخشان خود، در سال ۱۹۵۷ مفتخر به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد. این جایزه به دلیل «آثار مهم ادبی که به روشنی به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر می‌پردازد» به او تعلق گرفت و کامو را پس از رودیارد کیپلینگ، به جوان‌ترین برندهٔ این جایزه تبدیل کرد.

در سال ۱۹۴۹، آلبر کامو یک اتحادیه بین‌المللی را با هدف «محکوم‌کردن هر دو ایدئولوژی شکل‌گرفته در آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی» بنیان گذاشت. آندره برتون نیز از اعضای این اتحادیه بود. این اقدام نشان‌دهنده تعهد عمیق کامو به مسائل انسانی و نقد قدرت‌های بزرگ زمانه بود.

کامو در طول فعالیت ادبی خود، رمان‌ها و نمایشنامه‌های متعددی نوشت که از جمله مشهورترین آن‌ها می‌توان به «طاعون»، «سقوط»، «بیگانه»، نمایشنامهٔ «کالیگولا»، نمایشنامه «صالحان»، و «افسانه سیزیف» اشاره کرد. همچنین، کتاب «خطاب به عشق» مجموعه‌ای از نامه‌های عاشقانه او و «ماریا کاسارس» است که جنبه‌ای دیگر از شخصیت این نویسنده را آشکار می‌سازد. آلبر کامو در ۴ ژانویهٔ ۱۹۶۰، در ۴۶سالگی، بر اثر یک سانحهٔ رانندگی در ویل‌بلویل فرانسه درگذشت.

بخشی از کتاب بیگانه

«امروز مامان مرد. شاید هم دیروز بود نمی‌دانم. تلگرافی با این مضمون از آسایشگاه دریافت کردم: «مادر فوت شد. خاکسپاری فردا. با نهایت همدردی.» این چندان مفهوم نیست. ممکن است دیروز بوده باشد. آسایشگاه سالمندان در مارانگو واقع است. در هشتاد کیلومتری الجزیره. اتوبوس فردا ساعت دو را که سوار بشوم می‌توانم بعد از ظهر به آنجا برسم و شب را به بیداری (شب زنده‌داری) بپردازم و فردا شب هم برگردم. از دادن آن سر باز زد اما ظاهراً برایش ناخوشایند بود. تا آن حد که به او گفتم: «این تقصیر من نیست.» جوابی نداد. بعد فکر کردم نمی‌بایست چنین چیزی می‌گفتم. به‌طور کلی در این مورد، من نباید عذر می‌خواستم. در حقیقت او مامان هنوز نمرده اما بعد از خاکسپاری یک عمل تمام شده خواهد بود و همه چیز شکل رسمی‌تری به خود می‌گیرد. برای ساعت دو بلیط گرفتم. هوا خیلی گرم بود. مثل همیشه به رستوران سلست برای ناهار رفتم. همگی اظهار همدردی می‌کردند و غمگین بودند. سلست گفت: «آدم فقط یک مادر دارد.» موقعی که از رستوران خارج می‌شدم همه تا دم در مشایعتم کردند. من کمی عجله داشتم. چون باید برای قرض گرفتن یک کراوات مشکی و بازوبند پیش امانوئل می‌رفتم. او چند ماه قبل عمویش را از دست داده بود. پس از آن برای جا نماندن از اتوبوس با سرعت اضافی اتوبوس همراه با بوی دود گازوئیل و انعکاس نور خورشید بر سطح جاده، بدون شک باعث خواب‌آلودگی من شده بود و تقریباً تمام طول جاده را خوابیدم. زمانی که بیدار شدم؛ فهمیدم سرم بر شانه یک افسر افتاده است. وی تا چشمش به من افتاد با لبخندی پرسید که از راه دوری می‌آیم؟ برای این که دیگر نخواهم توضیحی بدهم گفتم: «بله.»