کتاب پیامدهای زیست محیطی رشد بی رویه جمعیت و لزوم شهرداری تهران در توسعه فضای سبز شهری

کتاب «پیامدهای زیست محیطی رشد بی رویه جمعیت و لزوم شهرداری تهران در توسعه فضای سبز شهری» نوشتۀ دلبر چهل امیرانی، عباس آقائی و توران چهل امیرانی است و انتشارات مهراب آن را منتشر کرده است. 

درباره کتاب پیامدهای زیست محیطی رشد بی رویه جمعیت و لزوم شهرداری تهران در توسعه فضای سبز شهری

رشد جمعیت، طبیعت و فضای سبز، قلب تپندۀ زیستگاه‌های بشری هستند. فطرت انسان طوری آفریده شده است که توانایی‌های بسیاري دارد و این توانایی‌ها بدون ارتباط با زیبایی‌های طبیعی که در زندگی شهری که همان فضاهای سبز هستند به افسردگی و خمودی می‌گراید و بالطبع در پرتو بهره‌مندی از فضای سبز خلاقیت‌های انسان شکوفا می‌شود.

شهرها به‌عنوان کانون‌های تمرکز فعالیت و زندگی انسان‌ها براي اینکه بتوانند پایداری خود را تنظیم کنند چاره‌ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متأثر از سیستم‌های طبیعی ندارند. در این میان فضاهای سبز شهری به‌عنوان جزء ضروری پیکره شهرها نقش اساسی دارند که کمبود آنها می‌تواند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجود آورد. بررسی‌ها نشان می‌دهد که فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی هستند که مهم‌ترین اثر فضای سبز در شهرها، کارکردهای محیط زیستی، یا بازدهی اکولوژیکی آنهاست که شهرها را برای زندگی مناسب و مساعد می‌سازد، با آثار مخرب گسترش صنعت و حمل‌ونقل مقابله می‌کند و موجب ارتقای کیفی در زندگی شهروندان می‌شود

کتاب پیامدهای زیست‌محیطی رشد بی‌رویه جمعیت و لزوم شهرداری تهران در توسعه فضای سبز شهری در ۴ فصل تنظیم شده است. عناوین فصل‌های کتاب عبارت است از: «فصل اول: نگاهی به تحول جمعیت کلان‌شهرها»، «فصل دوم: نقش فضای سبز در توسعه شهری»، «فصل سوم:ضرورت و اهمیت وجود فضای سبز در شهرها» و «فصل چهارم: لزوم شهرداری تهران در توسعه فضای سبز شهری»

خواندن کتاب پیامدهای زیست محیطی رشد بی رویه جمعیت و لزوم شهرداری تهران در توسعه فضای سبز شهری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به جامعه‌شناسان، معماران و مدیران شهری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب پیامدهای زیست محیطی رشد بی رویه جمعیت و لزوم شهرداری تهران در توسعه فضای سبز شهری

«نسبت شهرنشینی در سطح جهان روبه‌افزایش است و در دهه‌های اخیر سرعت بیشتري به خود گرفته است. در سطح جهانی در سال ۲۰۰۸ برای نخستین‌بار، انتقال شهری به وقوع پیوست، به بیانی دیگر بیش از نیمی از جمعیت جهان (۳ میلیارد و ۳۰۰ میلیون نفر) در مناطق شهری زندگی می‌کردند، براین‌اساس سازمان ملل، سال۲۰۰۸ را سال شهرنشینی نامید. این موضوع در حالی است که انتقال شهری برای ایران در سال ۱۳۵۹ رخ داد. به بیانی دیگر در طی ۶۰ سال گذشته روند شهرنشینی و روستانشینی در ایران یک الگوی ضربدری را به تصویر می‌کشد. نسبت شهرنشینی در ایران روبه‌افزایش است و انتظار می‌رود در آینده نیز به روند صعودی خود ادامه دهد؛ بنابراین آگاهی نسبت به تعداد، ساختار و ترکیب جمعیت شهرنشین در آینده، برای برنامه‌ریزان و مدیران شهری اهمیت دارد.