کتاب هفت داستان

کتاب هفت داستان نوشتهٔ ادویج دانتیکا و ترجمهٔ سپیده فخارزاده است. نشر گویا این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی هفت داستان کوتاه خارجی.

درباره کتاب هفت داستان

کتاب هفت داستان حاوی هفت داستان کوتاه خارجی نوشتهٔ ادویج دانتیکا است. عنوان داستان‌های این مجموعه عبارت است از «روزهای قدیم»،‌ «انگشتر مخصوص ازدواج در پورتو پرنس»، «هدیه‌ای برای یک دوست»، «بالن‌ها»، «دالی»، «هفت داستان» و «مهاجر غیرقانونی».

می‌دانیم که داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب هفت داستان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های خارجی و علاقه‌مندان به قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هفت داستان

«باقی مسافرها مردان مسن سفیدپوست بودند. مبلغان مذهبی که بین‌شان چند تایی زن و دانشجوی دختر و پسر هم پیدا می‌شد. جلوی تی‌شرت‌هایشان نوشته شده بود: همین امروز برای آسایش فردای روح بشر کاری بکن. تاریخ گردهمایی پشت لباس‌شان را خواندم و دیدم با مدت اقامت یک هفته‌ای من توی جزیره یکی است. از شب سال نو تا جشن خاج‌شویان. شاید اگر همه‌چیز خوب پیش می‌رفت بیشتر می‌ماندم اما نمی‌خواستم از مهمان‌نوازی میزبانم سوءاستفاده کنم. به‌هرحال از هفت سالگی به این‌طرف او را ندیده بودم. وارد ساختمان اصلی که شدم مسئول هماهنگی تشریفات، ریشوی جوانی، با عکس بزرگی از من منتظر ایستاده بود. عکس نویسندگیم بود همان که برای مجلهٔ آنلاینی که برایش جستار می‌نوشتم انداخته بودم. توی عکس یک خروار آرایش داشتم و قیافه‌ام روی تخته فومی هشت در دوازده سانت، با آن صورت بیضی و دماغ پهن و چشم‌های نزدیک به هم و موهایی که نصفش را گوجه بسته بودم شبیه اجزای صورت یک دلقک شده بود. با اشارهٔ مأمور تشریفات پشت‌سرش راه افتادم. من را به سالن استراحت مجللی برد که مرمرهای براقِ کف با قالیچه‌های اعلای ایرانی فرش شده بود و مبل‌هایی از جنس پوست تمساح دور فرش ها چیده بودند. دورتادور دیوار اتاق نشیمن جلویی پر بود از عکس‌های رسمی کالی و همسرش، گرِگوری مورای و تعداد زیادی تابلوی نقاشی آبرنگ نسبتاً بزرگ گل و بته‌دار.

یک سالی می‌شد که هرازگاهی اسم کالی را در اینترنت جست‌وجو می‌کردم و همین اواخر چند تایی مقاله پیدا کردم که از علایق و فعالیت‌های نوآورانه‌اش می‌گفت. کارهایی مثل راه‌اندازی کمپین واکسیناسیون و آموزش آمادگی در برابر بلایای طبیعی به چیزی حدود ربع میلیون نفر جمعیتی که در آن جزیرهٔ چندهزارکیلومتر مربعی زندگی می‌کردند. در اولین مصاحبهٔ روزنامه‌ای خود، به‌عنوان همسر نخست‌وزیر، وعده داده بود شوهرش را موظف به انجام تلاشی دوچندان برای کشور می‌کند و درصورت مشاهدهٔ هرگونه اهمال‌کاری به‌صورت علنی از او انتقاد خواهد کرد. شوهرش در همان مقاله گفته بود: «نه فقط زیبایی ظاهر که شخصیت محکم همسرم دلیل انتخاب من بود. او شهروند این کشور است با حقوقی برابر با هر شهروند دیگری و آزاد است عقایدش را هرطور بخواهد ابراز نماید.»

پدر کالی، چارلز موریست، معروف‌ترین نخست‌وزیر جزیره، زمانی که کالی هفت ساله بود توسط یکی از محافظانش ترور شد. بعداز آن کالی و مادرش به محلهٔ پراسپکت پارک ساوت در بروکلین فرار کردند و به منزل خالهٔ مادرش، میس روبی، که همسایهٔ دیواربه‌دیوار ما بود پناه آوردند. چند هفته بعد، پس‌از اینکه قاتل دستگیر، محاکمه و زندانی شد و خودش در زندان به قتل رسید، کالی و مادرش به جزیره برگشتند و میس روبی را با خودشان بردند. در طول چند سالی که کشور به‌دست شورای شهر، که شکلی از هیئت مدیره به حساب می‌آمد اداره می‌شد چندین تلاش نافرجام انتخاباتی صورت گرفت. سرانجام دو دهه بعد، شوهر کالی که جزو خانواده‌های اولیگارشی جزیره بود و به‌عنوان یکی از جوان‌ترین وکلای شورای دولتی فعالیت می‌کرد، توسط اکثریت واجد شرایط رأی، که مانند نخست‌وزیر جدیدشان زیر سی سال داشتند انتخاب شد.»