کتاب لذت های کوچک

کتاب لذت های کوچک نوشتهٔ آلن دوباتن و ترجمهٔ فریدالدین سلیمانی است. انتشارات کتابسرای نیک این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب هر آنچه زندگی را ارزشمند می‌کند.

درباره کتاب لذت های کوچک

کتاب لذت های کوچک (The School of Life) که ۴۹ فصل دارد، ۴۹ لذت کوچک زندگی هر انسان را نام برده و تشریح کرده است. گفته شده است که لذت‌های کوچک معمولاً نه محل بحثند و نه چندان گرامی داشته می‌شوند. هر بخش از این کتاب یکی از این لحظات را زیر ذره‌بین گذاشته تا حس‌وحال واقعیشان را دریابیم و بفهمیم چرا به جانمان می‌نشینند، ما را به پیش می‌برند و بر لب‌هایمان لبخند پدید می‌آورند. آلن دوباتن در این اثر باور دارد که خوشی‌های کوچکْ کوچک نیستند؛ بلکه نقطهٔ پیوند ما با موضوعات اساسی زندگی‌اند. چند مورد از این خوشی‌های کوچک عبارت است از «ستارگان»، «مادربزرگ‌ها»، «شب‌زنده‌داری»، «بیداری در سپیده‌دم»، «گریستن برای مرگ شخصیتی داستانی»، «تماشای بیرون از پنجره»، «نقاشی‌های کودکان»، «صفحهٔ حوادث روزنامه»، «کتابی که حرف دل آدم را می‌زند»، «آهنگی که دوست دارید بارها و بارها بشنوید» و «وقتی کاشف به عمل می‌آید که جفتتان از فردی مشهور خوشتان نمی‌آید». لذت کوچک شما کدام است؟ این ۴۹ مورد را بخوانید.

خواندن کتاب لذت های کوچک را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آلن دوباتن

آلن دوباتن نویسنده، فیلسوف و مجری تلویزیونی است که دغدغه‌اش نوشتن دربارهٔ زندگی روزمره به‌شیوه‌ای فلسفی است. او در تمام نوشته‌هایش می‌کوشد فلسفه را وارد زندگی عادی انسان کند. آلن دوباتن در سال ۱۹۶۹ در شهر زوریخ سوئیس به دنیا آمده است. او مشغول مدیریت در مؤسسهٔ خود به نام «مدرسه‌ٔ زندگی» بوده است. این نویسنده به‌عنوان نویسنده‌ٔ فلسفه‌ٔ روزانه شناخته می‌شود. او درباره‌ٔ موضوعاتی می‌نویسد که هرروزه همه‌ٔ انسان‌ها با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ موضوعاتی مانند عشق، سفر، هنر، معماری و ادبیات. کتاب‌های آلن دوباتن به بیش از ۳۰ زبان دنیا از جمله پارسی ترجمه‌ شده‌اند. دوباتن دورهٔ دکتری فلسفه را در دانشگاه هاروارد آغاز کرد، ولی برای نوشتن کتاب‌های فلسفی به زبان ساده، آن را نیمه‌کاره رها کرد. کتاب‌های «تسلی‌بخشی‌های فلسفه» و «هنر سیر و سفر» از کتاب‌های این نویسنده هستند. اولین کتاب آلن دوباتن به نام «جستارهایی در باب عشق» در سال ۱۹۹۳ زمانی که او ۲۴ سال داشت، منتشر شد. کتابی که بسیار زود در فهرست کتاب‌های پرفروش قرار گرفت و بیش از ۲ میلیون نسخه از آن به فروش رفت.

موضوعاتی که در «مدرسهٔ زندگی» تدریس می‌شوند متنوعند، اما همه‌ٔ این آموزش‌ها در راستای افزایش خودشناسی هستند؛ زیرا گردانندگان این مدرسه معتقدند تنها با خودشناسی است که می‌توانیم زندگی برتر و رضایت‌بخش‌تری داشته باشیم. مجموعه‌ٔ آموزش‌های این مدرسه در شش دسته‌ٔ کلی تقسیم‌بندی می‌شود؛ خودشناسی، ارتباطات (Relationships)، کار، آرامش، رفتار‌های اجتماعی و فرهنگ و فراغت. نویسندگان و فیلسوفان باتجربه‌ای در این مؤسسه کار می‌کنند. باتوجه‌به تفاوتِ روش‌های یادگیری، مدرسه‌ٔ زندگی آلن دوباتن، آموزه‌ها یا محصولاتش را به روش‌های مختلفی مانند کتاب، کارگاه، ویدئو، جلسه‌ روانکاوی و... ارائه می‌کند. آلن دو باتن کتاب‌های بسیاری منتشر کرده است. از میان این آثار کتاب‌های «جستارهایی در باب عشق»، «معماری خوشبختی»، «شغل موردعلاقه»، «خودشناسی»، «تسلی‌بخشی‌های فلسفه»، «هنر سیر و سفر»، «اضطراب منزلت»، «دین برای خداناباوران»، «سیر عشق»، «آرامش»، «هنر همچون درمان» و تعدادی از کتاب‌های مدرسهٔ زندگی به فارسی ترجمه‌ شده‌اند و همه‌ٔ آن‌ها در فهرست پرفروش‌ترین کتاب‌های بازار قرار گرفته‌اند.

بخشی از کتاب لذت های کوچک

«مؤخره: ایدئولوژی لذت‌های کوچک

یک: لذت کوچک چیست؟

نگرش مرسوم به لذت‌های کوچک این است که آن‌ها، به‌طور جداگانه، کاملاً خوشایند ولی بسیار ناچیزند. اتفاقی گذارشان به زندگی ما می‌افتد. لحظه‌ای مزمزه‌شان می‌کنیم و بعد از بین می‌روند. شاید هر از گاهی با کسی درباره‌شان حرف بزنیم. شاید بپذیرند که صدای باران بر سقف آهنی یا رنگ آبی‌خاکستری یا دیواری مخروبه نزدیک ایستگاه قطار را حقیقتاً دوست دارند. اما از این فراتر نمی‌رود. این خوشی‌ها کوچک‌اند نه چون حجم رضایتی که ارزانی می‌دارند اندک است؛ درواقع، به‌درستی با خوشی‌های به‌اصطلاح بزرگ مقایسه می‌شوند (تشویق در میان جمع، خرید لباسی نو، سپری‌کردن شبی در هتلی با چشم‌انداز برج ایفل).

یک خوشی از منظر دیگری کوچک است: در اصل، در نقطه‌نظر ما دربارهٔ خودمان و نوع زندگی‌ای که سعی در پیش‌بردش داریم، جایگاهی کوچک را اشغال می‌کند. اگر بپرسند چه چیز تعطیلات خوشایند بود، آدم در نمی‌آید مشخصاً بگوید که مثلاً پنج دقیقه به یک ابر خیره شدم، تماشای ماشین‌های توی فرودگاه چقدر جالب بود یا چقدر بانمک بود که فرزند شش‌ساله‌مان از رؤیای بزرگسالی‌اش برایمان گفت (بازیکن فوتبال لیگ برتر که در خانه زندگی می‌کند و قفسه‌های سوپرمارکت را می‌چیند)، با وجود این، حقیقت این است که اگر به پای آدم یک دستگاه لذت‌سنج دقیق ببندند، همین‌ها نقاط برجستهٔ سفر خواهند بود. از طرفی، این دستگاه به‌خوبی می‌تواند نشان دهد که خوشی‌ها و لذات رسمی سفر (همان‌طور که در کتابچه‌های سفر آمده و ما مؤدبانه در گفت‌وگوهایمان تکرار می‌کنیم) – مانند دیدن درختان نارگیل در نزدیکی ساحل ماسه‌های سفید، بازدید از بازار و تماشای استادکاران محلی که از نی‌های مرداب فلوت‌های سنتی می‌تراشند – کمتر برایمان تأثیرگذار است.

لذت‌های کوچک آن‌هایی‌اند که ازشان لذت می‌بریم و در حال حاضر ایدئولوژی جمعی ما دست‌کمشان می‌گیرد. دیدگاهی موروثی از چگونگی زندگی‌کردن به گونه‌ای که، از طریق آشنایی و انگیزه‌های بی‌پایان فشار همتایان، طبیعی و عادی جلوه کند.»