کتاب به سوی فروغ آزادی

کتاب به سوی فروغ آزادی نوشتهٔ آنتونی کلیفورد گریلینگ و ترجمهٔ مهدی نصراله زاده است. نشر بیدگل این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب مبارزات آزادی‌خواهانه و حق‌طلبانه‌ای که جهان غرب امروزی را ساختند.

درباره کتاب به سوی فروغ آزادی

کتاب به سوی فروغ آزادی (Toward the Light of Liberty) دو بخش اصلی دارد؛ «سده‌های شانزده، هفده و هجده: درخواست برای آزادی» و «سده‌های نوزده و بیست: گسترش آزادی». این کتاب تاریخ با تمرکز کامل بر غرب، دربرگیرندۀ یک بازۀ زمانی حدوداً ۵۰۰ساله است. نویسنده درمورد شعله‌ای سخن گفته است که متعصبان مذهبی در آغاز عصر جدید برافروختند؛ شعله‌ای که ناخواسته به چراغ روشنی برای حق‌طلبان بدل شد. این، تکاپویی به‌غایت پرهزینه اما بی‌نهایت ارزشمند بوده است که با گذر از انواع و اقسام جنبش‌های آزادی‌خواهانه‌ و حق‌طلبانۀ مذهبی، سیاسی، کارگری و مدنی، سرانجام در قالب سند دوران‌ساز اعلامیۀ جهانی حقوق بشر به بار نشسته است. آنتونی کلیفورد گریلینگ معتقد است که یادآوری این تاریخ پر فرازونشیب وقتی ضروری‌تر می‌شود که بدانیم هر چند آن نهال شکننده با مراقبت‌های دلاورانۀ زنان و مردانی از همۀ سِنین و سُننْ اکنون به درختی تناور تبدیل شده است، درصورت کاستی‌گرفتن آن مراقبت‌ها، بیم آن می‌رود که به‌بهانه‌های مختلف گرفتار خزان‌ها و آفات مهلک شود.

گفته شده است که هر روایتی از آزادی، یک برهۀ تاریخی خاص را به‌عنوان نقطۀ آغاز داستان خود برمی‌گزیند. در روایت نقل‌شده به قلم آنتونی گرِیلینگ، نقطۀ آغاز قصۀ بلند آزادی پیکرهای شعله‌ور کسانی است که در آتش کینه و تعصب دادگاه‌های تفتیش عقاید سوختند و خاکستر شدند. آنان به‌عنوان نخستین شهدای راه آزادی در دوران جدید، در واقع شمع‌های فروزانی بوده‌اند که با درخواست‌کردن آزادی مذهبی و ایجاد رخنه در حاکمیت مطلق‌العنان کلیسا، راه را برای طرح مطالبات آزادی‌خواهانهٔ بعدی در همۀ عرصه‌ها از جمله سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی گشودند و آغازگر فصلی نو و درخشان در تاریخ بشر شدند. بخش‌هایی به نام «نقاط عطف در طریق آزادی» و «یادداشت پایانی مترجم» به این کتاب ضمیمه شده است. کتاب به سوی فروغ آزادی هشت فصل دارد.

خواندن کتاب به سوی فروغ آزادی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب مبارزات آزادی‌خواهانه و حق‌طلبانه‌ٔ جهان غرب پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آنتونی کلیفورد گریلینگ

آنتونی کلیفورد گریلینگ فیلسوف و استاد دانشگاهی اهل بریتانیایی است که در سال ۲۰۱۱ میلادی نیوکالج علوم انسانی را بنیان نهاد و نخستین رئیس آن شد. این کالج، مرکزی مستقل برای کارشناسی علوم انسانی در لندن است. گریلینگ نویسندۀ بیش از ۳۰ کتاب دربارهٔ فلسفه است؛ همچنین متولی کتابخانۀ لندن، عضو انجمن سلطنتی ادبیات، انجمن سلطنتی هنر انگلستان و از مدیران و نویسندگان مجلۀ «پراسپکت». حوزۀ آکادمیک اصلی او معرفت‌شناسی، متافیزیک و فلسفه - منطق بوده است. کتاب «به سوی فروغ آزادی» یکی از آثار مکتوب اوست؛ کتابی در باب مبارزات آزادی‌خواهانه و حق‌طلبانه‌ای که جهان غرب امروزی را ساختند.

درباره مهدی نصراله زاده

مهدی نصراله زاده در سال ۱۳۵۴ در تهران به دنیا آمد. او کارشناسی‌ارشد خود را از دانشگاه هنر تهران اخذ کرده است؛ علاوه بر سابقۀ تدریس در دانشگاه، کتاب‌های متعددی در حوزۀ تئاتر، سینما، هنر و رشته‌های دیگر علوم انسانی ترجمه کرده است. کتاب «تاریخ‌های تئاتر» به ترجمۀ نصراله‌زاده کاندید کتاب سال ۱۳۹۵ شد. از جمله آثار دیگر او می‌توان به برگردان کتاب‌های «به سوی فروغ آزادی»، «ذهن و بازار»، «امید»، «سینه‌فیلیا و تاریخ»، «راه‍ب‍رده‍ای‌ ن‍م‍ای‍ش‍ن‍ام‍ه‌‌ن‍وی‍س‍ی‌ ج‍دی‍د»، «جهان چگونه مدرن شد؟» و... به پارسی اشاره کرد.

بخشی از کتاب به سوی فروغ آزادی

«دوایت دی. آیزنهاور، مردی که هم از جنگ کمی سررشته داشت و هم از سیاست، سال ۱۹۵۳ در یک سخنرانی چنین گفت: «هر تفنگی که ساخته می‌شود، هر ناو جنگی که به آب انداخته می‌شود، هر موشکی که شلیک می‌شود، درنهایت به معنای دزدی‌ای است از آنان که گرسنه‌اند و نانی برای خوردن ندارند، از آنان که سردشان است و لباسی برای پوشیدن ندارند. آنچه این جهان در راه اسلحه خرج می‌کند فقط پول نیست. عرق کارگرانش، نبوغ دانشمندانش، امیدها و آرزوهای کودکانش؛ اینهاست چیزهایی که خرج می‌کند. این به‌هیچ‌وجه یک شیوهٔ زندگی آن‌گونه که حقیقتاً شایستهٔ این عنوان باشد نیست. زیر ابرهای سیاه جنگ، این انسانیت است که روی صلیبی از آهن به صلّابه کشیده می‌شود.»

اینها کلمات و عباراتی هستند که می‌توانستند بر زبان هریک از رؤسای کشورهای پیروز در جنگ جاری بشوند، هم‌آنان که در منازعات نیمهٔ اول قرن بیستم نقشی رهبری‌کننده بر عهده گرفته بودند، بدین امید که پیروزی در آن جنگ‌ها نه فقط به تعدی و تجاوز خاتمه بخشد، بلکه در پی آن فضایی برای بهترین نوع پیشرفت بگشاید. اگر آیزنهاور آن‌قدری عمر کرده بود که پایان جنگ سردی را که تنش‌های فزایندهٔ آن موجب این اظهارنظر شده بود ببیند، اذعان می‌کرد که در واقعیت امر این مبارزه بیهوده نبوده است؛ اما هم‌سو با اذهان و عقول لیبرال در سال‌های آغازین [و نومیدکنندهٔ] قرن نوزدهم، او نیز احساس می‌کرد دلایل محکمی در دست دارد برای آنکه گمان کند امور بین‌المللی هیچ امیدوارکننده به نظر نمی‌رسند، و اینکه آثار و ثمرات صلح با ضرورتِ آماده ماندن برای جنگ تباه خواهند شد. این امر مایهٔ تحسین و سرافرازی برای این رئیس‌جمهورِ جمهوری‌خواه و نظامی است که به هنگام ترک منصب ریاست جمهوری هشداری علیه «مجموعهٔ صنعتی‌نظامی» که به باور او زمام امور کشورش را در دست داشتند صادر (و در جریان صدور این هشدار اصطلاحی را جعل) کرد.

در واقعیت امر نیز تضاد شدیدی بین تصاویری که فرد ممکن است از جهان غرب‌ـ‌اروپا، آمریکای شمالی، اقیانوسیه‌ـ‌در نیمه‌های اول و دوم قرن بیستم ترسیم کند وجود دارد. در نیمهٔ نخست، جهان غرب در ورطهٔ بلای عظیم دو جنگ جهانی سقوط کرد، در نیمهٔ دوم اما، دوره‌ای پایدار از رشد، ثروت، ثبات و آرامش داخلی را تجربه نمود، چیزی که شبیه آن را از نیمهٔ دوم قرن نوزدهم نشناخته بود. آرامش و رفاه غرب در نیمهٔ دوم قرن بیستم تا حدی محصول تکاپوی معطوف به بازسازی پس از هزینه‌ها و تلفات هنگفت، و از همه مهم‌تر، جنگ سرد بود. این مورد آخر، به‌رغم نگرانی‌های آیزنهاور، از بسیاری جهات برای غرب خوب بود؛ جنگ سرد اثبات این مَثَل بود که [بادی که اینجا به یکی ضرر می‌زند حتماً آنجا به دیگری فایده می‌رساند،] حقیقتاً باید باد خیلی بدی باشد آن بادی که سراسر ضرر است و خیرش به هیچ‌کس نمی‌رسد. مخارج دفاعی‌نظامی و الزامات انضباطی مربوط به اتحاد، مجموعاً نقش فراوانی در غنی‌ترکردن آمریکا نسبت‌به هر زمان دیگر داشتند، همان‌گونه که غرب را نیز بیش از همیشه به‌هم‌پیوسته و درصلح‌وصفا ساختند: هزینهٔ این صلح‌وصفا نیز سلطهٔ دلار آمریکا و «صلح چیرهٔ آمریکایی» (پاکس آمریکانا)‌ بود که غرب آن را پرداخت کرد. به‌هرروی، این‌طور به نظر می‌رسید که نیمهٔ دوم قرن بیستم و سال‌های رؤیایی پس از پایان جنگ جهانی دوم بطلان این گفتهٔ جَنِت رَنکین را ثابت می‌کند که، «شما همان‌قدر می‌توانید در جنگی برنده شوید که می‌توانید در نبرد با زلزله‌ای برنده شوید»، و بی‌شک توضیح‌دهندهٔ نخوت نهفته در ادعای «پایان تاریخ» فرانسیس فوکویاماست، ادعایی که البته رویدادهای جهان خیلی زود آن را رد کردند.»