کتاب یازده تن

کتاب یازده تن نوشتۀ پیر میشون با ترجمۀ فهیمه داوری تنها در نشر قطره به چاپ رسیده است. این کتاب با موضوعی تلفیقی از تاریخ و هنر، از ۱۱ مونولوگ تشکیل می‌شود. در این داستان، نقاشی به نام فرانسوااِلی کورانتَن قرار است تصویر جمعی اعضای کمیتۀ امنیت عمومی در دوران وحشت فرانسه را بکشد.

درباره کتاب یازده تن

یازده تن یک زندگی تخیلی و نیز تأملی در هنر و تاریخ است. در این کتاب، داستان نقاشی به نام فرانسوااِلی کورانتَن با داستان انقلاب فرانسه درمی‌آمیزد و بر مبنای تابلوی نقاش بزرگی توصیف شده است که گویا در موزۀ لوور به‌ نمایش گذاشته شده و یازده تن اعضای کمیتۀ امنیت عمومی را در دوران وحشت نشان می‌دهد. خواننده به‌ این‌ ترتیب درگیر داستانی تخیلی هنری می‌شود که خیال‌پردازی و واقعیت در آن درهم می‌آمیزند. فرانسوااِلی کورانتَن که مدافع زیبایی‌شناسی دورۀ باروک است در دوره‌ای که نوکلاسیسیسم و خاصه نوکلاسیسیسم داوید حرف اول را می‌زند، قرار است نقاشی بکشد. راوی یازده تن فردی است نه‌چندان قابل‌شناسایی و موضوع اثر حول تابلوی خیالی‌ای می‌چرخد که هم خیالی است و هم دارای تناقض.

این رمان به‌صورت مجموعه‌ای از ۱۱ مونولوگ نوشته شده که هر کدام بر فردی مرتبط با انقلاب فرانسه تمرکز دارد. این شخصیت‌ها لزوماً شناخته‌شده‌ترین چهره‌های آن دوره نیستند. در عوض، میشون به زندگی افراد کمتر شناخته‌شده و در عین حال بسیار مهم می‌پردازد.

۱۱ مونولوگ به‌صورت مجموعه‌ای از پرتره‌ها ارائه می‌شوند که هر کدام دیدگاه شخصیت را در مورد رویداد‌های آشفتۀ اواخر قرن هجدهم آشکار می‌کنند. شخصیت‌های تاریخی مانند ماکسیمیلیان روبسپیر، ماری آنتوانت و لویی شانزدهم و همچنین افراد کمتر برجسته‌ای مانند یک پسر درامر، یک باغبان و یک روسپی.

راوی، درطول حکایت، فردی فرضی را مخاطب می‌سازد و نامحسوس بین تأملی در تاریخ و تأملی در ادبیات و هنر و توصیف شکل‌ها یا رنگ‌ها جابه‌جا می‌شود تا از پذیرفتن شکلی سنگوار به‌صورت داستان تخیلی، زندگی‌نامه، گفته‌های پیش‌ساخته یا بازنمود واقعیت برکنار بماند.

رمان یازده تن حاصل آماده‌سازی بلندمدت ۷ساله است و بر اساس رویدادهای بی‌شمار تاریخی نوشته شده است؛ بااین‌حال، تابلو و نقاش آن که در بطن روایت قرار دارند عناصری خیالی‌اند.

خواندن کتاب یازده تن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران ادبیات داستانی، به‌ویژه داستان‌های فرانسوی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره پیر میشون

پیر میشون، نویسندۀ فرانسوی، در ۱۹۴۵ به دنیا آمد. پدرش در کودکی آن‌ها را رها کرد. پیر پس‌ از دبیرستان به تحصیل ادبیات روی آورد؛ اما پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد را رها کرد و زمانی کوتاه به‌سمت تئاتر رفت. او پس‌ از این تجربه، نویسندگی پیشه کرد.

پیِر میشون در ۱۹۸۴ نخستین کتابش با نام زندگی‌های خُرد را منتشر کرد که شرح چند زندگی ساده و توصیفی است از زندگی سخت کودکی‌اش در روستا. این اثر با اقبال بسیار روبه‌رو شد و همان سال جایزۀ فرانس کولتور را دریافت کرد. این موفقیت به‌گفتۀ خودش او را از زندگی آسیب‌پذیر نجات داد.

پس‌ از آن، میشون ۱۲ کتاب منتشر کرد؛ از جمله زندگی ژوزف رولن (۱۹۸۸)، رمبو پسر (۱۹۹۱) که در صدمین سال مرگ آرتور رمبو نوشته شد، بون بزرگ (۱۹۹۷، جایزۀ لویی‌گیّو)، پیکر شاه (۲۰۰۲) که یک رشته رساله یا مشاهدات و تأثراتی است دربارۀ نویسندگانی چون بکت، فلوبر، فاکنر و هوگو، شاه هرگاه بخواهد می‌آید (۲۰۰۷) که گفته‌هایی است دربارۀ ادبیات.

او کتاب یاده تن را در ۲۰۰۹ منتشر کرد که جایزۀ بزرگ فرهنگستان را به‌ خود اختصاص داد. پیر میشون برای مجموع آثارش ۳ جایزۀ معتبر جهانی دریافت کرده است: جایزۀ انجمن اهل ادب در ۲۰۱۵، جایزۀ مارگریت یورسنار در ۲۰۱۹ و جایزۀ فرانتس کافکا در ۲۰۱۹.

بخشی از کتاب یازده تن

«بسی میل و اندیشۀ دیگر خواهم داشت بر سکوهای این پلکان باشکوه در قلب جنگل‌های فرانکونی۳۲، با ساحرش در داربست‌ها، و پسرش که داشته تعلیم سحر و ساحری می‌دیده، و همه‌جا وَردَستان قدونیم‌قدش که دارند می‌دوند، می‌خندند، در گوش هم نجوا می‌کنند، زمزمه می‌کنند، آبی، صورتی، طلایی می‌سازند، از نردبان‌ها بالا می‌روند، همگی ارواحی‌اند اثیری. و چه فکروخیال‌های دیگری که در سرم نمی‌افتاد، با آن شراب‌های رنگ‌پریده‌ای که آنجا می‌نوشیدند. چراکه برای یادکردن از او، هیچ‌چیز نمی‌تواند برایم شیرین‌تر از عنفوان جوانی‌اش باشد در ونیزِ سال‌های ۱۷۵۰ که خیال‌بافی می‌کند، می‌رقصد و جان می‌بازد، و خاصه این فرانکونیِ نقره‌فام، اثیری، مملو از خُردشاهزادگانِ مشکل‌پسند و زیبارویانِ بور، نسخۀ ژرمن بهشت زمینی‌ای که تیِپولو از ونیز، تیِپولو در بالاپوش بلندش به سبک موتسارت، آن را از ونیز با خود برد. اما وقت تنگ است و باید به دیگری ملحق شوم، همان مردم‌گریزی که سن‌وسالی نامعلوم دارد و شبیه به سیمونِ کفاش است  به‌همین‌سبب به پریان دریایی ژرمن گوش نمی‌سپارم؛ و نه هیچ پری دریایی دیگری، خوش‌آوازترینشان، بلندترین صداها، ونیزی‌ها، نه حتی خودِ پری دریایی ونیز که حول‌وحوش ۱۷۵۰ مانند دختر جوان زیبایی بوده که مادربزرگ‌هایمان درباره‌اش حرف می‌زدند، که همگی می‌شناختندش، همان‌که در این دنیای خاکی گویی تجلی شادی نو و سیری‌ناپذیر بود، که تمام شب را رقصیده بود، که همچنان می‌رقصید، و سحرگاهان با سرکشیدنِ یکبارۀ لیوان بزرگی آب خنک اینک بیجان روی زمین افتاده.»