کتاب خاور نزدیک باستان

کتاب خاور نزدیک باستان نوشتهٔ کلاریس سویشر و ترجمهٔ عسکر بهرامی است و گروه انتشاراتی ققنوس آن را منتشر کرده است. این کتاب از مجموعهٔ تاریخ جهان است.

درباره کتاب خاور نزدیک باستان

در روزگاران باستان، در بخش جنوبی عراق امروز، گروهی از مردم در دل صحرا بوستانی ساختند. قرن‌ها بعد، این ناحیه کوچک کشاورزی، سومر نام گرفت و همچنان که فرهنگ این مردم گسترش می‌یافت، نواحی بزرگ‌تر هم نام‌های دیگری به خود گرفتند. امروزه پژوهشگران این ناحیه میان دجله و فرات را بین‌النهرین می‌نامند. این فرهنگ یکی از چهار تمدن بزرگ روزگاران باستان بوده است. سه فرهنگ دیگر هم در کنار رودخانه‌ها پدید آمده‌اند: مصر در کنار نیل، هند در کنار رودهای سِند و گَنگ، و چین در کنار رودهای وی و هُوانگهو. این چهار فرهنگ ویژگی‌های مشترک بسیاری داشته‌اند، ولی مستقل از یکدیگر پدید آمده‌اند. تا سده بیستم میلادی باستان‌شناسان کشف کردند که بین‌النهرین نخستینِ این تمدن‌ها و آن بوستان «گاهواره تمدن» بود، و این نامی مناسب است برای جایی که نخستین تمدن «نوزاد» در آن بالیدن گرفت.

کتاب خاور نزدیک باستان به این منطقهٔ افسانه‌ای می‌پردازد.

خواندن کتاب خاور نزدیک باستان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر دوست دارید دربارهٔ تاریخ باستان خاورمیانه بیشتر بدانید حتما این کتاب را بخوانید.

بخشی از کتاب خاور نزدیک باستان

«خاور نزدیک باستان را امروزه خاورمیانه می‌نامند. از آن‌جا که مردم، شهرها را در امتداد کرانه‌های دجله و فرات ساخته بودند، بنابراین وضعیت پست و بلند زمین منطقه، در طول هزاران سال، تغییر چندانی نداشته است. این سرزمین که از شرق با کوه‌های زاگرس، از شمال با کوه‌های توروس، از غرب با دریای مدیترانه، و از جنوب با صحرای عربستان محصور است، قوسی هلالی‌شکل است که دره‌های رودخانه‌ای را تا شمال دنبال، و سپس قطع می‌کند و تا جنوب سواحل مدیترانه پیش می‌رود. در این سرزمین قوسی‌شکل، که هلال خصیب یا حاصلخیز خوانده می‌شود، رستنی‌هایی به بار می‌آیند که مردمان باستانی با آن‌ها گذران زندگی می‌کردند. این گاهواره بر جانب شرقی هلال حاصلخیز و بر رأس جنوبی آن، یعنی در جایی شکل گرفت که بعدها سومر نامیده شد. هرچند فرهنگ سومر بر کل خاور نزدیک باستان تأثیر نهاد، ولی تأثیر مستقیم آن بیش‌تر متوجه دره‌های این دو رودخانه بود. نتایج تأثیر سومریان بر دیگر فرهنگ‌ها تا دیرزمانی پس از فروپاشی امپراتوری سومر باقی بود.

تا یکصد و پنجاه سال پیش باستان‌شناسان و پژوهشگران درباره سومریان چیزی نمی‌دانستند. آنان در دهه ۱۸۴۰ میلادی کاوش در بین‌النهرین را آغاز کردند، ولی در جستجوی نشانه‌های فرهنگ آشوری، و بابل بودند و می‌کوشیدند شواهدی برای تاریخ مذکور در عهد عتیق، کتاب مقدس یهودیان، بیابند. از آن‌جا که درباره نخستین مراحل زندگی در سومر تاریخ مکتوبی وجود نداشته است، آگاهی ما درباره نخستین تمدن، به کار باستان‌شناسانی وابسته است که تپه‌های خاکی این بیابان را کاوش می‌کنند. این کاوش‌ها را گروه‌هایی از کشورهای مختلف در طی بیش از یک قرن به انجام رسانده‌اند.»